Depressief? Hoe kan dat nou? Jij bent altijd zo positief

Achteraf zijn er mensen die tegen mij zeggen: “maar hoe kan dat nou? Jij bent altijd zo positief en gezellig druk bezig. Ik heb nooit niks aan je gemerkt.” Steeds weer, dag in dag uit, was dat masker aanwezig. Het masker van ‘alles gaat prima met mij hoor’. Dat ging met de week, soms met de dag, moeilijker. Het kost enorm veel energie om de schijn hoog te houden naar de mensen die heel dichtbij staan, mijn gezin en ouders. Maar ook naar bekenden, vrienden en collega’s. Schaamte, frustratie, gevoel van ‘was ik er maar niet meer dan had niemand last meer van mij’. Dat zijn gevoelens die steeds meer gaan overheersen. Zelfs serieuze momenten dat ik in plaats van in de trein er liever voor wil springen. Problemen opgelost. Ja, voor mij wel maar voor de mensen die het zien gebeuren of achterblijven begint de ellende pas. Dat is de rationele gedachte die het gelukkig steeds wint. Die mij bij de les houdt. Althans in het leven. Want beter gaat en wordt het niet.

Hoe is het gekomen? Het komt natuurlijk niet van de ene op de andere dag. Het is een sluimerend proces. Bij mij is het voortgekomen uit een burn-out. Jarenlang veel en veel teveel hooi op mijn vorkje genomen. Tot het uiterste én verder gaan. Niet (goed) luisteren naar je lichaam én geest. Dan ontstaan er zwakke plekken. In oktober 2016 kreeg ik een flinke hersenschudding. Hierdoor kwam ik plotseling tot stilstand, lichamelijk dan. Geestelijk niet. Daar ging van alles los. Van links naar rechts en weer terug. In mijn hoofd maalde het. “Je kan het niet. Je bent een loser. Je wordt niet gezien. Je doet dit niet goed, je doet dat niet goed. Wat heeft het allemaal voor zin. Het schiet toch niet op.” Allemaal stemmetjes in mijn hoofd die dag en nacht doorgaan. Vooral de negatieve stemmetjes zijn erg aanwezig. Iedere keer als er een positief woord voorbij komt schiet er een negatieve uit de grijze massa naar voren om het knalhard de kop in te drukken.

Hoe verder? Maar wat dan? Inmiddels was er bij mijzelf de erkenning dat ik last had van een depressie en in goed overleg met mijn huisarts ben ik begonnen met antidepressiva. Ik voelde dat ik het zonder dit steuntje niet zou gaan redden en zat te janken als een klein kind. De huisarts bood aan om een gesprek met een psycholoog te regelen. Een psycholoog dacht ik? Hoezo? Dat gaat wel ver, ik ben toch niet gek of zo? Zit gewoon even niet zo lekker in mijn vel. Bij een later controlebezoek besloot ik om dit toch wel te gaan doen. Dat besluit heeft tijd gekost. Weer die gevoelens en die schaamte… alsof je hart samengeperst wordt en je alle lucht kwijt bent.

Tot op heden heb ik er geen seconde spijt van dat ik naar John, de psycholoog, gegaan ben. In de gesprekken met de huisarts en John kwam steeds meer naar voren dat het niet alleen een depressie was. Ik had zeker ook een burn-out. Juist een burn-out met als nare bijwerking de depressie. Die dankbaar gebruik gemaakt heeft van de zwakke plek die ontstaan is door de burn-out.

Erkenning Gaandeweg zijn de antidepressiva gaan werken, gelukkig, en kan ik langzaamaan weer dingen oppakken. Ook lezen gaat beter. Inmiddels (nog) meer gelezen over burn-out en depressies. Een aantal mensen via sociale media leren kennen en ‘gesproken’ die met dezelfde klachten kampen en ervaringen hebben. Het eerste dat meestal naar voren komt is het onbegrip van mensen tegenover een depressie of een persoon die een depressie heeft. Gelukkig komt er steeds meer voorlichting om mensen te proberen te laten begrijpen wat het is, een depressie en/of een burn-out te hebben.

Joost Zwagerman, Antonie Kamerling, dit zijn zomaar een paar namen waar ik aan moet denken die overleden zijn aan de gevolgen van een depressie, zelfmoord. Sophie Hilbrand, Mike Boddé, Ruud de Wild zijn BN’ers die met een depressie te maken gehad hebben.

Afgelopen week kwam het moment dat mijn rol als volksvertegenwoordiger overgenomen is. Een voor mij pijnlijk maar noodzakelijk en confronterend moment. Voor mij het moment om een brief te schrijven naar mijn Statencollega’s om kort uit te leggen wat er met mij aan de hand is. Maar ook een moment om dit zo breed mogelijk naar buiten te brengen. Niet voor mijzelf maar voor mensen die in het zelfde schuitje zitten. Mensen die het geheim willen houden omdat ze zich schamen, zwak voelen dat ze er mee te kampen hebben en er aan toegeven. Een grote motivator voor mij is het persoonlijk verhaal in ‘Hart & Ziel’, weekendbijlage van onder andere het Algemeen Dagblad, van journaliste Jorien de Wit over haar depressies en behandelingen.

Openheid Veel gehoorde woorden die ik te horen krijg zijn: “stoer, dapper, het getuigt van veel lef dat je dit durft en doet.” De complimenten en ondersteunende woorden doen mij natuurlijk goed maar het zou toch heel normaal moeten zijn dat mensen hierover willen, kunnen en durven te praten zonder dat ze een negatief stempel krijgen. Ik word super begeleid en opgevangen door mijn werkgever. Ik ken verhalen van mensen dat dit meestal anders is. Hier ligt ook een taak en verantwoordelijkheid voor werkgevers én politiek.

Er valt nog een hele wereld te winnen.