‘Denkend aan Frans’

Beste Frans, Ik moest vorige week aan je denken, daar op dat strand aan de noordkant van Lesbos. Wat was het mooi geweest als je even met ons mee had kunnen kijken. Een uurtje maar. Dan had je daar met eigen ogen kunnen zien hoe vanaf de Turkse overkant boot na boot mudjevol vluchtelingen overkomt en vaste voet op Europese bodem zet. En dat er op de wal niemand van de Europese of Griekse autoriteiten aanwezig is. Niemand die een vraag stelt over hoe ze daar gekomen zijn of wie ze geholpen heeft. Alleen een paar buitenlandse hulpverleners die de vluchtelingen van droge kleren voorzien.

Ik moest gisteren aan je denken toen je op Twitter schreef dat ‘we onze buitengrenzen gezamenlijk moeten bewaken’. Dat klinkt voortvarend en ook zo logisch als wat maar staat helaas haaks op de alledaagse Europese werkelijkheid. Wij zijn de afgelopen maanden in nogal wat gebieden geweest waar vluchtelingen de sprong naar het beloofde continent wagen. Waar gewiekste tussenpersonen en nietsontziende mensensmokkelaars de dienst uitmaken en waar Europa ondanks alle ferme taal in geen velden of wegen te bekennen valt.

Ik moet nu alweer aan je denken. Vandaag komt de Europese Rekenkamer van Alex Brenninkmeijer met een rapport over de besteding van het Europese geld. Jij bent waarschijnlijk al gewend aan de stuitende verspilling van het Brusselse circus waarbij de staatshoofden proberen zoveel mogelijk geld uit de Europese ruif te plukken. En dan tevreden tegen de achterban zeggen hoeveel geld ze Europa nu weer afhandig hebben weten te maken. Om vervolgens projecten te verzinnen die in teveel gevallen geen enkel ander nut dienen dan het uitgeven van gratis geld uit Europa.

Wat denk jij Frans? Komt er nog een moment dat we met volle overtuiging kunnen laten zien dat het Europa echt ernst is? Dat onderling wantrouwen en schaamteloos gegraai overwonnen kunnen worden. Dat we Christina, die Griekse vrijwilliger op het strand kunnen geruststellen. Ze vertelde ons overtuigd Europeaan te zijn maar dat het gerommel met geld haar Europese solidariteit ernstig heeft aangetast. Zou het Europese project echt op de klippen lopen of valt de averij nog te herstellen? Ik hoop dat we in ons geliefde Heerlen aan de toog bij café Pelt snel een biertje kunnen drinken op een goede afloop.

Met vriendelijke groet,

Aart Zeeman

Deze brief verscheen eerder bij Brandpunt