Den Haag ondermijnt de internationale rechtsorde met steun voor Israëls geweld
Vrijdagavond begon volgens een politiek adviseur van de Israëlische premier Netanyahu de vergelding voor de Hamas-aanval van drie weken eerder. Klaarblijkelijk was de Gazastrook, een Israëlische openluchtgevangenis nauwelijks twee keer zo groot als Texel en met zo’n 2,3 miljoen Palestijnse inwoners, tot dan toe voor de sier belegerd. De zesduizend bommen die de IDF alleen al in de eerste week claimde te hebben gegooid (meer dan de Amerikaanse jaartotalen tijdens hun militaire aanwezigheid in Afghanistan) waren zo bezien het opbouwende tromgeroffel.
Het voorspelt weinig goeds voor de Palestijnen, een volk dat na 75 jaar bezetting met weer een nieuwe geweldcyclus wordt geconfronteerd. Alhoewel inmiddels nauwelijks nog communicatie mogelijk is binnen en met het dichtbevolkte gebied, was al bekend dat reeds hele tot stad gepromoveerde vluchtelingenkampen van de kaart zijn geveegd. Daarbovenop is de Israëlische blokkade van Gaza verder opgevoerd, waardoor zelfs voedsel, water, medicijnen of brandstof het gebied niet meer in komen. Nagenoeg alle bekende NGO's hebben hierdoor hun activiteiten moeten staken, terwijl de vele duizenden gewonden en meer dan een miljoen ontheemden moeten strijden om noodhulp die slechts met een handvol vrachtwagens per dag wordt toegelaten.
Ook zijn er ondertussen meer dan zeveneneenhalf duizend burgers van het leven beroofd. Terwijl zij over straat liepen, in bed lagen, duidelijk aangeduid eerste hulp verleenden of juist wanneer zij op bevel van het Israelische leger huis en haard ontvluchtten voor een zogenaamd veiliger onderkomen in het zuiden. Minstens drieduizend daarvan waren kind, dertig journalist en tallozen, waaronder tenminste zestig bij de VN, hulpverlener. Nu er hele families uit het basisregister worden geschrapt, grijpen Palestijnse ouders uit wanhoop massaal naar permanente stiften om kinderledematen van namen te voorzien om na een onvermijdelijk lijkende dood - behalve de identificatie te vergemakkelijken - tenminste hun herinneringen levend te houden.
Wanneer Commissievoorzitter Von der Leyen in een tweet benadrukt dat aanvallen op civiele infrastructuur en het van water, elektriciteit en verwarming afsnijden van een hele burgerbevolking handelingen van pure terreur zijn, doelt ze helaas vooralsnog enkel op Russische agressie in Oekraïne. Ondanks de eindeloze reeks aan gerechtelijke uitspraken, kritische mensenrechtenrapporten en overige aperte schendingen van het internationaal recht van de afgelopen decennia, blijkt de politieke reflex in het Westen nog steeds om blindelings in het Israëlische narratief mee te gaan. Dat daarbij terloops de rechtsorde wordt ondermijnd lijkt men op de koop toe te nemen, zo werd de afgelopen week duidelijk in Den Haag.
Geen enkele motie waarin werd opgeroepen tot respect voor het oorlogsrecht, de instelling van een staakt-het-vuren in Gaza of de vaststelling dat Israël uithongering niet als oorlogswapen mag inzetten werd door de Kamer aangenomen, nadat een week eerder plotseling buiten de wettelijke kaders om al de superspoednaturalisatie was geïntroduceerd. Bovendien is in afwijking van verschillende gerechtelijke uitspraken een onschuldige Palestijnse vrijheidsleus inmiddels door een Kamermeerderheid als geweldsoproep aangemerkt. Helaas kwam Nederland internationaal niet veel beter voor de dag. Bij de stemming vrijdag voor een VN-resolutie waarin werd geëist dat alle partijen zich aan het internationale recht houden en (daardoor) alle nodige hulp toegang krijgt tot de Gazastrook, onthield Nederland zich van stemming. Premier Rutte verdedigde dat besluit schaamteloos met de veelgehoorde drogreden van Israëls recht op zelfverdediging.
Door Israël om volstrekt onduidelijke redenen aan andere regels te houden, verliest het internationale recht aan waarde. Voor een internationaal georiënteerd land dat om voor de hand liggende redenen een gereguleerde wereldorde voorstaat - en zelfs een zelfverklaarde stad van recht en vrede heeft -, is dat een slechte ontwikkeling. Alleen daarom al wordt het hoog tijd voor Nederland om Israël tot de orde te roepen. Er is geen ruimte meer voor “ja, maar”.