Delftse blues, gaan we zo met historische schatten om?

Bent u wel eens in die prachtige oude studentenstad Delft geweest? ‘De pittoreske grachtjes, steegjes en eeuwenoude muren die nog altijd die grandeur van een ver verleden ademen’, de wervelende folderteksten zijn ongetwijfeld bekend. Hoogtepunt van uw historisch dagje uit is uiteraard de Prinsenhof waar onze vader des Vaderlands; Willem van Oranje op 10 juli 1584 werd doodgeschoten. De hoge ramen van zijn werkvertrek die uitkijken op de Oude Kerk boven de poort verwelkomen u. Stap binnen in die wereld van toen en waan u desnoods even Balthazar Gerards. Het kogelgat herrinnert nog altijd aan de dramatische geschiedenis.

Deze ‘Ontdek-je-plekje’-intro geld helaas alleen voor de bezoeker die zo verstandig is geweest het complex vanuit het centrum te benaderen Wie zich vanaf het station keurig richting de hoofdpoort laat bewegwijzeren en denkt daarmee een koninklijke entree te maken, komt van een wel zeer koude kermis thuis. Godallemejezus nogantoe, alsof de Nederlandse bond voor blinden en slechtzienden een verbond is aangegaan met de lokale welstandscommissie.

Het prachtige traliewerk van de poort tot het Prinsenhof ligt ingeklemd tussen de meest treurige nieuwbouw die u zich kunt voorstellen. Het eveneens binnen zeer oude muren gehuisveste ‘Hoogheemraadschap van Delfland’ is nog een passend statige buurman, maar dan… Een afgrijselijk grijs geschilderd blok ellende dat keurig aansluit op andere nieuwbouw maar het historische pand daarmee niet alleen aan het oog onttrekt doch het tevens kleineert en ontheiligt. De gedachte aan een crematorium dringt zich op.

Het ‘Oude mannen en vrouwenhuis’ geniet blijkbaar ook nog de status van monument maar drie voordeuren verder is het alweer raak; een monster van staal en glas, inclusief liftkooi vanaf de straatkant (!) zichtbaar. Het herbergt allerlei bedrijfsactiviteit en is ongetwijfeld een aanwinst voor de stad, maar waarom daar? Krijgt bereikbaarheid en logistiek wellicht voorrang op die in-de-weg-staande ouwe meuk? Stadsvernieuwing is onvermijdelijk maar waarom met zulke knellende zevenmijlslaarzen? Het gaat hier niet om zomaar een provinciestadje met uit zijn krachten gegroeide nieuwbouw maar om een monument van grote, historische betekenis.

Aan de overzijde zetelt café Einstein (Italiaanse keuken!). Ware hij nog onder ons, dan had zelfs zijn hoog ontwikkelde brein geen verklaring voor de ontwikkelingen aan de overzijde kunnen bedenken.

Een modern vergelijk zou zijn wanneer men voor paleis Soestdijk een Vinexwijk zou optrekken alwaar een keurige ANWB-wegwijzer aan de entree ons de poorten van het paleis wijst.                                                                                                     Raampje open: “Weet u misschien waar het Paleis Soestdijk ligt?”
“Ja hoor, u rijdt hier over het Wilhelmina-erf en dan slaat u links af bij het van Stolbergenplantsoen. Als u dan de von Lippe-Biesterfeldstraat helemaal uit gaat dan rijdt u zo de parkeerplaats op”.
“Drakensteyn?”
“Ja hoor, als u even om die twee flats heen loopt dan ligt het daarachter”.

Nederland en zijn kunsthistorische schatten; ik ben verre van Orangist, trots al helemaal niet maar enig decorum is op zijn plaats. Men preserveert zijn historie of men doet dat niet. Schaamt men zich voor fouten die generaties voor ons maakten dan vermelden wij dat in de annalen. Een nieuwe beeldenstorm als beleid of misleid ‘politiek correct denken’ met dito gevolgtrekkingen moeten wij te allen tijde zien te vermijden.

Ter uwer info: Er zijn al eens daadwerkelijk stemmen opgegaan tot exploitatie van een indoor-cartbaan in Soestdijk, dus het kan allemaal nóg veel erger.

Beeld: Google Streetview