De wond zit diep als je eeuwenlang omlaag getrapt bent

Money2020 is één van de meest vooraanstaande evenementen in de financiële sector. Ik bezocht het evenement om me door topondernemer Uri Levine te laten inspireren. Met twee unicorns op zijn naam die hij verkocht aan de grootste technologische bedrijven van de wereld, mag Uri Levine zich terecht mentor in ondernemen noemen. Op z’n Nederlands: doe normaal! Zo spraakmakend en onvoorstelbaar groot is zijn succes. Dat gaat onze nuchtere cultuur en mentaliteit te boven. Alhoewel steeds meer Nederlanders langzamerhand net zo ‘overdreven’ ondernemen qua ambitie en aanpak als bijvoorbeeld Amerikaanse giga-ondernemers. Een prachtige ontwikkeling.

Levine’s concepten sluiten qua product market fit zoals hij het noemt, bij iedereen aan. Tegelijkertijd is Levine Joods en Israeli, wat realistisch gezien een hindernis kan zijn in het werkende verkeer. Maar Levine heeft zich er niet door laten afremmen. Ik wilde hem daarover horen spreken tijdens één van de meest vooraanstande evenementen in de financiële sector, namelijk Money2020. Ik wilde weten wat Uri Levine wel heeft en ik niet. 

Levine vertelde als mentor over zijn levenslessen en hoe zijn producten en diensten vanuit eigen kracht massaal omarmd zijn. Vervolgens hield hij een signeersessie in de hal. Een aantal uren na zijn lezing zat Levine nog altijd te signeren voor een rij die maar niet korter wilde worden.

Om de twee uur in paniek wakker worden

Vanzelfsprekend gaf Uri Levine bedrijfskundige inzichten in zaken zoals talent aannemen en ontslaan, disruptie, geld ophalen, potentiële kopers snappen, op wereldschaal werken en wat hij omschrijft als product market fit. Daarbij deed Levine het samen met zijn team uitstekend qua branding. Zo draagt hij tijdens de promotie van zijn boek steeds een t-shirt met de illustratieve boektitel erop: Fall in love with the problem, not the solution.  

Het geheim van de persona Uri Levine blijkt dat hij aan de lopende band faalt en er geen ene moer om geeft. Alsof het niks is en zonder zich door het oordeel van anderen te laten afleiden. De waarheid is dat ik hem daarin benijd. Dàt is dus hoe hij het doet. Een start-up betekent wel slapen als een baby, voegde hij er lachend aan toe. Om de twee uur in paniek wakker worden.

Leergeld en grijze haren

Nou zoek ik de laatste tijd vaker naar inspiratie om ‘harder’ te worden in ondernemen. Zodat mensen niet alsmaar alleen bij me komen halen, zonder te brengen. En zodat de meningen van of omgang met anderen geen hindernissen vormen. Daarbij om beter te begrijpen hoe ik de hoogbegaafdheid en hooggevoeligheid voor me kan laten werken. Dit terwijl ik mezelf blijf. Nogal een klus.

Zo sta ik absoluut voor radicale transparantie – zoals nu – en zuivere, emotionele expressie. Daar heb ik mijn leven mee opgebouwd en dat heeft me veel gebracht. Maar ik begin te begrijpen dat die zaken voor sommigen onder ons soms oversharing kunnen betekenen en ons de kop kunnen kosten. Dit doordat anderen die gebruiken om ons weg te werken, of te framen. Of dat situationele context soms koste wat het kost wordt ondermeden, om maar niet vanuit rechtvaardigheid te hoeven handelen; alleen vanuit gemak. Leergeld noemen ze dat, geloof ik. En grijze haren.

Vooral omdat ik met integriteit en preventie een start-up ben en qua product market fit aan het pionieren. En daarbij de ‘mentalist’-functie van mezelf wil gaan inzetten. Een functie met als inbedding wijsheid en rechtvaardigheid. Eén die om overdenking, rust en verantwoordelijkheid vraagt. Eén die qua product dus uiterst persoonlijk is.

De angst zit hem daarbij niet in gevloerd raken an sich. Al helemaal niet in het onbekende. Het zit hem in het bijkomende pestgedrag van derden bij falen. Dat zijn de verwondingen. Een wereld die dan niet veilig is, om wie ik ben. Zo’n uiterst persoonlijk product is iets anders dan bijvoorbeeld kennishorden, of een algemeen aanbod lanceren.

Verwondingen als ik niet voorbij een geprojecteerde inschatting gezien word, of het plaatje dat me wordt opgelegd van de persoon die ik moet zijn. Dit om te schikken naar de belangen van derden, waaronder ondernemersbestaansrecht. Hetzelfde kom ik overigens vaker tegen bij ondernemende hoogbegaafden en hooggevoeligen, vooral binnen bepaalde groeperingen en bij vrouwen. En enige mystiek geef ik wel toe te hebben.

Niet één weg naar Rome

Als ik even nóg een uitstap mag maken over het persoonlijke bij de start-up: we denken dat integriteitsschendingen in het werkleven alleen uit zaken zoals seksueel grensoverschrijdend gedrag, corruptie, fraude, belangenverstrengeling enzovoorts bestaan. We zijn als samenleving daarbij bang dat we te snel overgaan in ‘integritisme’.

Ook bekritiseren we een handreiking – niet handleiding – seksueel grensoverschrijdend gedrag onder leiding van Mariëtte Hamer massaal om te laten zien hoeveel beter we het zouden doen. Terwijl we niet toegeven dat we aan het uitproberen zijn en dat we mógen falen. Dat er niet één weg naar Rome leidt.

De realiteit is dat integriteitsschendingen in het bedrijfsleven sluw zijn, al helemaal jegens bepaalde groeperingen. En dat integriteitssystemen die in omloop zijn om met beleid integriteit in te richten binnen organisaties, zich meestal op de broodnodige protocollen focussen om ‘duisternis’ tegen te gaan. Dit in plaats van ‘licht’ sterker te maken, dus mensen weerbaarder te maken. Dat laatste valt al zo lang onder de soms beperkte mogelijkheden van learning & development.

Kortom, we mogen integriteitsschendingen breder trekken en daar inderdaad inspirerende omgangsvormen met elkaar, basisprincipes of standaarden onder verstaan. Dus ook vergeving, gratie, context (!) bij moreel oordeel en hoe we integriteit in grijze gebieden – ook wel morele dilemmas – proberen te volgen voor onszelf. Volgen volgens een eigen kompas, blauwdruk en gezamenlijk werk. En we mogen veelvuldig vanuit de beste bedoelingen falen, zoals Levine ons leert. Zoals andere markten ons ook jarenlang al aantonen.

Geen ene moer om falen geven

Toch blijft falen moeilijk als sommigen onder ons eeuwenlang omhoog getild werden en anderen omlaag getrapt. Hoewel Levine er niet door geraakt lijkt te zijn (wil worden?), zit die wond bij velen diep en komt die nog voor in allerlei sluwe hoedanigheden. De kunst zit hem in balans vinden vanuit wijsheid en rechtvaardigheid om ermee om te gaan. En om die wond niet te laten ontkennen door hen die er baat bij hebben. Ook dat mag in dit tijdperk.

Met hen die roepen dat uitdagingen en tegenslag kansen bieden en een juiste instelling bij het ondernemen cruciaal is, stem ik graag positief in. Toch kom ik met de tegenvraag in hoeverre ze zich ooit onveilig hebben gevoeld door derden. Vroeg of laat moeten ze vaak toegeven dat ze een gevoel van ‘tweederangs’ zijn en spanning niet kennen, evenals nauwkeuriger dan de gemiddelde persoon werken, vanwege wie ze zijn. Dat ze zo positief gesteld kunnen zijn, doordat ze die wond niet voelen.  

De zakelijke successen van Uri Levine spreken voor zich. Daar heb ik verder niets meer aan toe te voegen. Maar het is – vanuit mijn perspectief – zijn hardheid en zelfvertrouwen rondom wie hij is, wat hem wat mij betreft ongeëvenaard maakt. Levine blijft bij zijn eigen handelingen en faalt er vrolijk op los. Make your own mistakes fast, zoals hij steeds weer herhaalt. Een vrolijk en veilig idee.

cc-foto: Campus Party Brazil