De wereld van Thierry Baudet

Wat waren die Javaantjes toch gedienstig, dacht Thierry, toen een donkere jonge man hem ongevraagd zijn splitje serveerde.

Aanvankelijk gebeurde het alleen tijdens de ochtendschemering, als hij half wakker wachtte tot de zon echt opkwam. Maar het drong zich steeds vaker op. Thierry wist bijna zeker dat hij in een vervalste wereld leefde. Dat hij was weggenomen uit het werkelijk bestaan. Ook nu weer: midden in de opnames voor de talkshow van de partijsite. Zijn gasten aan de interviewtafel stonden aan zijn, aan de goede kant maar door hun voorspelbare gedreun dwaalden de gedachten van Thierry af naar het verleden, naar het echte verleden. 

Thierry wist het nog precies: eerst had hij een uitstekende rijsttafel genoten, door gedienstige Javaantjes geserveerd. Daarna was hij de panoramazaal binnen gestapt om zich nog een splitje te laten inschenken. Hij zeeg neer in een geriefelijke fauteuil. Ver onder hem gleed de Indische Oceaan voorbij. De elektromotoren van de Koning Stadhouder waren nauwelijks hoorbaar. Thierry wist dat het kamerorkest ze zometeen geheel zou overstemmen. Hij kon niet goed begrijpen dat bruine mensen toch zo goed Mozart wisten te interpreteren.

Op dit soort momenten voelde Thierry trots en geluk tegelijk. Op dit eigenste ogenblik waren behalve de Koning Stadhouder nog vijf zusterschepen onderweg tussen het Koninkrijk der Verenigde Nederlanden en de gordel van smaragd, allemaal gebouwd door Koolhoven in Rotterdam. Het waren niet de grootste luchtschepen ter wereld. Wel heerste aan boord een verfijning die je niet aantrof op de Kaiser Wilhelm , de Napoleon, de Queen Victoria, de Pjotr Stolypin of de George Washington. Zij onderscheidden zich door bombast en protserigheid. Daarom vloog Thierry liever niet met Duitsers, Fransen, Amerikanen, Russen of Britten. Hij prefereerde de Koninklijke Luchtdienst van de Verenigde Nederlanden (KLVN).

Wat waren die Javaantjes toch gedienstig, dacht Thierry, toen een donkere jonge man hem ongevraagd zijn splitje serveerde. Hij keek mijmerend uit het raam en zag in de verte de contouren van een reusachtig luchtschip. Dat was zeker de Kaiser Wilhelm op weg naar Sidney. Thierry vergat bijna dat de reden van zijn reis niet plezierig was maar juist ernstig. Hij was uitgenodigd door het Koninklijk Bataviaas Genootschap voor Taal- Land- en Volkenkunde om een lezing te houden over een bedreiging van de wereldorde. Het was een soort mentaal virus dat overal ter wereld om zich heen greep, ook in het ordelijke en zo goed bestuurde Indië. Ze betekenden een brutale ontkenning van de theorie die prof. dr. Thierry Baudet tot een wereldberoemd geleerde had gemaakt en kandidaat voor de Nobelprijs.

Het was natuurlijk niet allemaal door hem zelf verzonnen. Het hing als het ware overal in de lucht, maar Thierry had het allemaal samengevat en verwetenschappelijkt. Bovendien was hij erin geslaagd er een werktuig van te maken voor wereldvrede. In zijn meesterwerk "De kleurrijke mensheid" had Thierry zonneklaar aangetoond dat de verschillende rassen op de wereld elk hun eigen sterke punten hadden. De blanken blonken uit in intellectuele vermogens. Zij vormden de voorhoede van de vooruitgang. Zij waren bij uitstek geschikt om de wereld te besturen. Zijn boek, wist Thierry, had de laatste stoot gegeven tot de Europese samenwerking. De soevereine staten op dit werelddeel hadden hun onderlinge rivaliteiten eindelijk begraven nadat het er in de twintigste eeuw tweemaal naar had uitgezien dat ze in een onderlinge oorlog verwikkeld zouden raken. Met de blanken in Noord-Amerika en met de Russen was het tot een hartelijke samenwerking gekomen. Iedereen, zo werd wel gegrapt, hield zijn eigen barbaren er onder.

Nu deed zich die anomalie voor. Thierry kon het vanuit zijn theorie wel verklaren. Door hun ietwat beperkte brein waren Javanen in principe gevoelig voor vergissingen en oppervlakkige conclusies. Nu vatte de misvatting post dat alle wereldrassen intellectueel met elkaar op gelijke voet stonden en daarom net zo goed in staat waren tot besturen of het doen van uitvindingen als blanke Europeanen. Juist hun beperkte intelligentie maakte hen vatbaar voor deze gedachten. Ze waren eenvoudigweg niet in staat de tegenargumenten te begrijpen. Thierry was bang dat in het uiterste geval geweld nodig was om deze kwakzalverij te keren. Hij had van de geheime dienst vertrouwelijke informatie gekregen. De aanhangers van het foute denken waren er op de een of andere manier in geslaagd personal computers met behulp van het telefoonnet onderling te verbinden. Zo konden zij subversieve teksten verspreiden. Het was primitief. Het was houtje touwtje. Maar het werkte wel. Gelukkig kwamen maar weinig Javanen in aanmerking voor het gebruik van een personal computer maar toch.

Thierry besloot straks in Batavia de term existentiële bedreiging te gebruiken.

Toen deed zich een gebeurtenis voor die Thierry in zijn eigen gedachten sindsdien aanduidde als de singulariteit. De zon tolde. Het was alsof de Kaiser Wilhelm in een seconde langszij schoof. Zijn splitje viel kletterend op de grond. Er trok een mist op. Alles vervaagde.

Daarna was Thierry wakker geworden in een of ander bed. Uit een belendend huis kwam bonkende muziek. Hij bleek nog te weten wat hij de vorige dag gedaan had: een beetje te lang in de kroeg gezeten. Hij herinnerde zich een totaal leven.

Van jongs af aan had Thierry al gedacht dat hij in een dystopie leefde, een kwaadaardige wereld die talent verachtte maar juist koos voor oppervlakkigheid en lawaai. Lang had Thierry geloofd dat de flarden herinnering aan zijn vlucht op de Koning Stadhouder een soort droom was. Steeds meer kwam hij tot de overtuiging dat hij door een onbekend natuurkundig verschijnsel in een andere werkelijkheid was geplaatst, in een soort gruwelspiegel van de echte wereld.

Toch had Thierry het Forum voor Democratie opgericht. Hij zou dan in ieder geval proberen binnen deze verwrongen schijnwerkelijkheid een eiland op te zetten van schoonheid, waarheid en intellectuele superioriteit. Steeds vaker vroeg Thierry zich af of hij aan zijn getrouwen niet moest onthullen, dat zij in een valse wereld leefden en dat de echte heel anders, veel mooier, veel paradijselijker was. Maar hij durfde het niet aan. Teveel mensen konden de waarheid niet aan. Ze zouden denken dat hij nu écht gek was geworden. Maar Thierry had een alternatief. Hij kon wel een beeld van de echte wereld oproepen via veronderstellingen: wat als Nederland en België verenigd waren gebleven? Wat als de Eerste Wereldoorlog nooit had plaatsgevonden?

Ja, zo ging Thierry het doen.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: Rutte.