De Weg van de Hoop, een actuele film voor de kerstdagen

Dramatisch verhaal van migranten op een eindeloze en gevaarlijke reis

Kerstmis kent altijd zo zijn lege uren. Dan ben je blij dat er een beeldscherm in huis is. Voor zulke momenten heb ik een boeiende en actuele kijktip: de film Il Cammino della Speranza, De Weg der Hoop van de Italiaanse regisseur Pietro Germi.

Ik sta niet alleen met mijn waardering. De Nederlandse media hebben “De Weg der Hoop” vrijwel unaniem juichend ontvangen. Germi ontving prijzen in Cannes en Berlijn. Zijn film werd geselecteerd voor het Holland Festival en draaide onder meer in een uitverkocht Tuschinski.

Wel allemaal in 1951.

Waarom is die film dan toch zo actueel? Pietro Germi was een Siciliaan die zich in de eerste jaren van zijn loopbaan sterk liet inspireren door het leed en de grote armoede op zijn eiland. De Weg der Hoop gaat over een groepje dorpelingen dat het zat is voor een grijpstuiver zwaar en ongezond werk te doen in een zwavelmijn. Als ze daar al een baantje kunnen vinden. Daarom laten zij zich door een mensensmokkelaar ompraten met hem mee te gaan naar Frankrijk, waar de goed betaalde banen voor het oprapen liggen. Hij berekent wel een hoge prijs voor de reis. Daarom moet wie met hem mee wil eerst alle bezittingen verkopen. Dan begint een eindeloze tocht per bus, trein, vrachtwagen en te voet van het Siciliaanse dorpje naar de Franse grens.

Net als nu probeerde Frankrijk immigranten zoveel mogelijk aan de grens te weren. Kennelijk waren daarover afspraken gemaakt met de Italiaanse regering want de politie probeert Siciliaanse reizigers zonder duidelijk doel zoveel mogelijk te hinderen en tegen te houden. De bevolking van Noord-Italië kijkt ze met de nek aan want ze gelden als stakingsbrekers en  loonbedervers. De mensensmokkelaar blijkt een oplichter die er met het geld van de dorpelingen vandoor gaat. De film eindigt met een helletocht in een sneeuwstorm langs oude smokkelpaden dwars door de Alpen.

Dat maakt de Weg der Hoop zo razend actueel. Wat de Siciliaanse dorpelingen overkomt, lijkt als twee druppels water op wat hedendaagse migranten doormaken als zij proberen de EU binnen te komen. We leren de dromen van een beter leven kennen. We zien waarom soms de mannen in de kracht van hun leven voorop gaan met voorlopig achterlaten van vrouw en kinderen. We kijken mee in het keiharde leven van illegalen die uit de buurt van uniformdragers moeten blijven.

Het is ook nog spannend in beeld gebracht. De onderlinge verhoudingen van het groepje migranten worden goed uitgewerkt. En we zien de ware liefde naast de onderdrukking als liefde vermomd. Ook wordt inzichtelijk waarom de film ondanks alles toch “De Weg der Hoop” heet. Ten slotte komt er een grenswacht in het spel aan wie de door Marjolein Faber aan de grens geposteerde marechaussees hopelijk een voorbeeld nemen. Als U wilt weten welk, dan moet U “De Wegen der Hoop” tot het einde uitkijken. Dat zal U geen moeite zal kosten want Pietro Germi kon bloedspannende films maken.

Il Cammino della Speranza, met Engelse ondertiteling:

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin zeker nu de laatste putten toch open blijven. Tevens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: de krijgshaftigheid van Rutte.