De waarheid over vluchtelingen ligt soms gewoon op straat, of op Twitter

Via Axel Wicke kwam ik achter een bijzonder verhaal dat sinds gisteren op Twitter staat. Een verhaal van iemand die uit eigen ervaring vertelt over haar onmacht als het erom gaat mensen in nood te helpen. Het is een ontroerend verhaal dat tot nadenken stemt. Daarom heb ik het zojuist vertaald.

Bij Twitter heb je slechts 280 tekens tot je beschikking, Daarom maakte de schrijfster gebruik van een zogenaamd ‘draadje’. Dat zijn meerdere tweets achter elkaar.

1. Tot nu toe hield ik me altijd aan de regel dat ik niets twitter wat niet in een tweet past. Maar ik moet iets kwijt, omdat het werkelijk op mijn ziel drukt. So please bear with me. Thread :

2. In 2016 hebben mijn man en ik meegedaan aan een Welcome Dinner. Dat was een project waarbij het erom ging vluchtelingen en mensen van hier samen aan tafel te brengen. Deze avond heeft het leven van ons allemaal voor altijd veranderd.

3. We kregen bezoek van Ahmed en Anas. Allebei begin 20 en uit Syrië, pas een paar weken in Duitsland, waardoor we destijds nog in het Engels met elkaar moesten praten. Maar de chemie was meteen goed en ze kwamen vanaf toen 1x per week om met ons de nieuwste aflevering van GOT te bekijken.

4. Door hen heb ik veel geleerd over vluchten. Wisten jullie bijvoorbeeld dat de meeste vluchtelingen meerdere Facebook-accounts hebben om zich in de desbetreffende Syrische regio’s als aanhanger van Assad, IS of de rebellen uit te geven, om bij controles niet doodgeschoten te worden?

5. Mijn man en ik waren geschrokken hoe weinig ons land ervoor doet die beiden te integreren. Dus hebben we dat zelf in de hand genomen. Ahmed is informaticus en werkt sinds twee jaar in het bedrijf van mijn man. Anas hebben we via kennissen bij de universiteit ondergebracht.

6. Hij kon zijn studie ondertussen afmaken en leeft sinds een paar weken in Keulen, omdat hij daar een baan bij de personeelsafdeling van een groot bedrijf had gekregen. Ik ben blij voor hem. Maar ik mis hem. Allebei spreken ze nu perfect Duits en voorzien in hun eigen levensonderhoud.

7. Dat was met name voor Ahmed belangrijk, omdat hij een verloofde in Syrië had die op een gegeven moment naar Libië vluchtte en daar in een kamp terechtkwam en ik wil niet eens beginnen met te vertellen wat ze daar heeft meegemaakt, omdat ik bang ben dat ik dan nooit meer zou kunnen ophouden met huilen.

8. En nu komt de clou: terwijl onze politici het verhinderen dat gezinnen weer samenkomen en men vrouw en kinderen in deze kampen vasthoudt, waar ze onder slechte omstandigheden leven, konden we Ahmeds verloofde heel legaal met het vliegtuig naar Duitsland laten komen.

9. En dat alleen, omdat die beiden juist NIET getrouwd waren. Alles wat Ahmed nodig had was een woning, een baan die genoeg geld oplevert om twee mensen in hun levensonderhoud te laten voorzien en iemand die zich bij de overheid niet laat afwimpelen en de rechtspositie kent.

10. Rawia landde in februari in Frankfurt. Waren jullie er al een keer bij als twee mensen, die dachten dat ze elkaar nooit meer levend zouden zien, elkaar voor de eerste keer omarmen?

11. Ahmed en Rawia zijn op Valentijnsdag getrouwd en ik kon geen betere trouwgetuige zijn.

12. En nu komt het grote ‘maar’: niets van dit alles zou hebben kunnen plaatsvinden als ik destijds niet die advertentie van het Welcome Dinner had gelezen. Ahmed en Anas waren vermoedelijk nog op sociale hulp aangewezen, Rawai nog in een opvangkamp.

13. Want buiten een beetje geld en cursussen Duits krijgen deze mensen geen ondersteuning. Want eigenlijk moeten ze ook niet echt integreren en zo snel mogelijk weer weg zodra er in Syrië vrede heerst.

14. Alleen als je de politieke situatie bekijkt, dan kan dat nog eeuwig duren. Misschien zelfs nooit gebeuren. En toch zet ons land zich er nog steeds voor in deze mensen uit te sluiten, zelfs in kampen te stoppen..

15. En ik kijk naar het nieuws, luister naar de populisten, hoe ze over mensen in nood praten en mijn hart wordt zwaar, omdat het overal aan menselijkheid ontbreekt. En ik ben wanhopig als ik zie in welke richting ons land zich momenteel ontwikkelt.

16. In ons land zullen mensen in kampen worden gestopt. Mensen zoals Ahmed, Anas en Rawia. En ik voel me onmachtig, vreselijk verdrietig en ik ben ongelofelijk woedend.

17. Maar in het weekend komt Ahmed met Rawia en hij maait het gras in mijn tuin en ik kook en dan eten we samen en voor een kort moment zal mijn kleine wereld een klein beetje menselijker zijn. In your face Gauland, Widel, Seehofer, Söder en andere klootzakken!

18. Einde