De waardevolle wereld van online gamen

Een eerlijk kijkje op het leven van iemand met een beperking

Het afgelopen weekend heb ik met veel interesse en ontroering naar de docu over Mats Steen gekeken. Een jongeman van 25 die in Noorwegen woont en de spierziekte Duchenne heeft. Het grootste deel van zijn leven kon hij weinig anders dan gamen, hij zat veel aan de kant en kon geen sociaal leven leiden tot verdriet van zijn ouders. 

Tot ze er toen hij overleed in 2014 achter kwamen dat hij wel degelijk een sociaal leven had gehad. Hij had vrienden en was zelfs verliefd geworden. Dit had zich voor het grootste deel afgespeeld in de game World of Warcraft. In de Netflix-documentaire The remarkable life of Ibelin kun je goed zien hoe belangrijk en waardevol de contacten in deze online wereld voor hem waren. 

In de docu krijg je een beeld van de contacten die je opdoet in de online wereld. Hoe belangrijk sociaal contact is en dat je elkaar echt leert kennen zonder vooroordelen maar puur en echt. Voor mij was dit hartverwarmend om te zien omdat ik zelf dankzij de game veel contacten heb kunnen maken.

In het echte leven vind ik sociale contacten maken doorgaans erg moeilijk wegens te snelle overprikkeling en angsten. De online wereld bood mij een houvast in de periode dat ik met een zware depressie kampte na wederom een teleurstelling om aan het werk te komen.

Het was fijn om mezelf terug te kunnen trekken en onder te dompelen in de mooie fantasiewereld die de game te bieden heeft. Ook ik had urenlange en fijne gesprekken met de mensen die ik tegenkwam. Zo maakte ik een belangrijke ontwikkeling door die me anders niet was gelukt om te doorlopen. 

Ik kon eerlijk zijn over mijn leven en vertellen dat door de beperking die ik heb ik zoveel vrije tijd heb om te gamen. “Dat zouden vast wel meer mensen willen” grapten mijn vrienden dan soms. Tja, ik had toch echt liever aan het werk gewild. 

In juni dit jaar besloot ik om na 6 jaar gamen drastisch te stoppen. Ik was het spel meer dan beu. Ja, ik had nog veel plezier met mijn vrienden maar de game is ook veelal een herhaling van quests, grinden en urenlange zoektochten naar mounts (online dieren om op te rijden). Leuk als je verder weinig kan hebben qua prikkels, maar ik merkte dat ik langzamerhand mijzelf eindelijk beter ging voelen. 

In tegenstelling tot Mats kan ik wel dingen zelfstandig en kan ik vrijwilligerswerk doen. Ik besloot dus te stoppen met het online gamen. Met de meeste van mijn vrienden met wie ik veel speelde en een diepgaande vriendschap had heb ik nog steeds contact, ook buiten het spel. Zij zijn en blijven altijd belangrijk voor mij! Ze hebben me door een groot deel van mijn depressie geholpen en waardevolle inzichten gegeven. 

Kortom: ik begrijp Mats’ fascinatie met de online wereld volkomen, maar ik ben ook blij dat ik het weer los kan laten. De beperking die ik heb is heel vervelend maar ik haal er zoveel mogelijk uit wat ik wel kan en dat is voor mij voor nu voldoende.