De waarde van het leven van een Palestijns kind

Ali Ayman Abu Alia, een 14-jarig Palestijnse jongen uit het dorp Almughayer, werd afgelopen vrijdag 4 december in koelen bloede doodgeschoten door Israëlische bezettingstroepen. Ali’s familie is arm en afhankelijk van hun land. Met zijn moeder verkocht Ali artisjokken, graan en olijven zodat hij en zijn broers en zussen naar school konden gaan. Toen de Covid-19-epidemie begon, was Ali een van de kinderen die niet meededen aan online onderwijs omdat zijn familie het zich niet kon veroorloven een ​​computer te kopen. Vrijdag sloot Ali zich zoals andere kinderen aan bij de geweldloze demonstratie van hun ouders tegen de kolonisten van de nabijgelegen Israëlische nederzetting die hun land inpikken – hun enige middel van bestaan en bron van leven en identiteit. Het Israëlische leger reageerde zonder onderscheid des persoons en schoot Ali dood. Zijn levenloze lichaam werd achtergelaten op het land dat hij probeerde te verdedigen.

Ali is niet het eerste Palestijnse kind dat wordt vermoord en zal ook niet de laatste zijn. Het doden van Palestijnse kinderen door Israëlische bezettingstroepen en kolonisten is een bekend verhaal dat zich al meer dan 50 jaar herhaalt. De moord op Ali Ayman Abu Alia kan worden toegevoegd aan de lange lijst van (oorlogs) misdaden die al decennia lang tegen het Palestijnse volk – jong en oud – worden gepleegd. Schaamteloze misdaden, gepleegd onder het toeziend oog van de internationale gemeenschap die verzuimt haar internationaalrechtelijke verantwoordelijkheden na te komen om Palestijnse burgers en kinderen te beschermen.

Sinds 2019 zijn 33 Palestijnse kinderen vermoord door het Israëlische leger; gemiddeld meer dan een kind per maand. Het gerechtelijke vervolg op deze kindermoorden is bedroevend: Israël kondigt in het beste geval een onderzoekscommissie aan maar Israëlische daders worden vrijwel nooit gestraft. Levens van Palestijnse kinderen zijn niets waard. Palestijnen hebben simpelweg geen daadwerkelijke toegang tot een eerlijke rechtsgang en daardoor geen vertrouwen in het gerechtelijk systeem dat is opgesteld door een koloniaal regime met een agenda die gericht is op het verdrijven van Palestijnen uit hun thuisland.

Op 24 november vroeg het SP-kamerlid Karabulut (n.a.v. de 200 gedode en meer dan 8000 verwonde Palestijnen tijdens de Right to Return-protesten in Gaza in 2018) aan minister Blok van Buitenlandse Zaken of ‘hij zich wil inzetten om deze straffeloosheid tegen te gaan en de verantwoordelijken ter verantwoording te roepen’. De minister antwoordde dat het zijn intentie is navraag bij zijn Israëlische collega’s te blijven doen, maar dat ‘hij niet op de stoel van de Israëlische rechter kan gaan zitten’. Net als zijn voorgangers blijft de minister dit antwoord als een mantra herhalen en illustreert zo het chronische gebrek aan daadkracht in de positie die Nederland inneemt met betrekking tot schendingen van de fundamentele mensenrechten van Palestijnen door Israël. Nederland, dat zichzelf zo graag positioneert als voorvechter van internationaal recht, verschuilt zich bij het lot van de Palestijnen systematisch achter het Israëlische juridisch rookgordijn.

Een oproep tot gerechtigheid en internationale druk op Israël van Hagai El-Ad, de directeur van de Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem, maakte blijkbaar ook weinig indruk. El-Ad schreef in mei 2018 aan minister Blok dat ‘het enige doel van dit zogenaamde onderzoek (naar de doden en gewonden in Gaza in 2018) is om straffeloosheid te bewerkstelligen en tegelijkertijd te voorkomen dat er onderzoeken door internationale instanties worden uitgevoerd’. In zijn brief deed El-Ad ook een duidelijk beroep op de minister: ‘Het voorkomen van verder verlies van mensenlevens is een verantwoordelijkheid die terstond moet worden gedragen. De internationale gemeenschap moet alles doen wat in haar macht – en haar verantwoordelijkheid – ligt om Palestijnse levens te beschermen en internationale normen hoog te houden’.

Zolang navraag zonder verdere consequenties het officiële beleid is van Nederland als het gaat om Israëlisch geweld tegen de Palestijnse bevolking, gaan de moordenaars van Ali en toekomstige Palestijnse kinderslachtoffers vrijuit. Dit maakt Nederland medeplichtig. Medeplichtig door het niet willen helpen te voorkomen dat de levens van Palestijnen worden gezien als wegwerpartikelen.