De vrouw die bewijst dat het een man's world is

Iedere vrouw herkent het. De leidinggevende, of in ieder geval hogergeplaatste vrouw op de werkvloer die ons werkende leven tot een hel maakt. Vaak wordt gedacht dat vrouwen jaloers op elkaar zijn. Bang om hun positie te verliezen, alsof er maar één plek te vergeven is. Maar als je beter kijkt zie je dat het gecompliceerder is dan dat.

Haar harde houding is een manier om haar angst te maskeren. Ze is niet bang dat je haar plek inneemt, ze is bang voor wat je in haar losmaakt. Ze ziet een deel van zichzelf in jou terug, een deel dat ze lang geleden is kwijtgeraakt. Dat ze los moest laten om in een mannelijk gedomineerde omgeving te overleven. Dat haar leven kleur gaf. Haar kwetsbaarheid.

Helaas komt het nog te veel voor dat we door mannen genegeerd of zelfs gekleineerd worden op de werkvloer. Wij vrouwen zijn daar op ingesteld, levenservaring heeft ons geleerd onszelf te wapenen tegen dit soort gedrag van het andere geslacht. Als je een vrouw op de werkvloer ziet voel je een natuurlijke mate van veiligheid, je denkt “ik hoef het niet alleen te doen.” Dat warme gevoel kan heel snel bevriezen. Als ze zich aan je voorstelt voel je aan de te ferme handdruk dat dit geen vrouw is die van plan is jou te beschermen. Haar afkeurende blik verraadt haar minachting. Jouw enthousiasme wordt door haar cynisme getemperd.

En waarom? Omdat ze zichzelf in jou herkent. Hoe ze was toen ze binnenkwam. Toen ze nog voornemens was om het anders te doen. Haar stem niet te verheffen. Geen ellenbogen te gebruiken. Niet puur voor winst te gaan. Hoe zei ze het ook alweer in haar sollicitatie: “ik wil mijn vrouwelijke kracht inzetten om te verbinden, niet om te verdelen.”

Maar haar vrouwelijke kracht was niet opgewassen tegen de mannelijke dominantie in het bedrijf. Ze weet inmiddels dat om gehoord te worden in een vergadering een collega interrumperen met een harde grap, ten koste van hem of haar, de meest efficiënte manier is. Dat om verder te komen in het bedrijf het noodzakelijk is om haar team keihard voor haar te laten werken en zelf met de eer te gaan strijken. Dat emoties tonen einde oefening zou betekenen.

En nu ziet ze in jouw ogen een reflectie van wie zij ooit was. En dat doet pijn, omdat ze ziet wat ze is verloren. Ze weet inmiddels dat ze te ver is afgedreven, te veel is afgestompt om nog echt iets te kunnen voelen. Dus doet ze wat ze zichzelf heeft aangeleerd om haar emoties te blokkeren: een muur optrekken. En dat voel je, in die handdruk. Dat zie je, in die afkeurende blik. Dat hoor je, in die cynische toon.

Er is maar één vrouw nodig om deze giftige cyclus te doorbreken. Wees die vrouw. Voed er één op. Of geef haar die promotie.