De vermeende asielcrisis toont hoe Nederland een watertrappelende natie wordt

In vrijwel alle actualiteitenprogramma’s gaat het over de vermeende asielcrisis in het land en in Ter Apel moesten vannacht weer mensen buiten slapen. Daar zijn de tweeduizend bedden vol, maar in januari was al bekend dat er in dit land 162 gemeenten zijn die al sinds 2012 geen enkele vorm van asielopvang aanbieden. Daar wilde het vorige kabinet met de spreidingswet iets aan doen, maar daar heeft eerst de VVD, en daarna het nieuwe kabinet, een stokje voor gestoken. Onze asielcrisis is, zoals al vaak gezegd, dus eerder een opvangcrisis die voortkomt uit een gebrek aan solidariteit en bereidheid van gemeentes om samen een klus te klaren.

Als alle gemeenten die nu niemand opvangen 50 bedden ter beschikking stellen, is er ineens plek voor achtduizend mensen extra. Dat is vier keer de capaciteit van Ter Apel. Dan is de asielcrisis dus opgelost. Gewoon door wat solidariteit en barmhartigheid en zonder het parlement buitenspel te zetten en daarmee de democratie geweld aan te doen.

Nederland vangt nu minder asielzoekers op dan het Europees gemiddelde en als we die achtduizend asielzoekers extra opvangen komen we net iets boven het gemiddelde uit. Dan hebben we pakweg 2600 asielzoekers per miljoen inwoners. Daarmee zijn we dan dus nog steeds een middenmoter in Europa. Minister Faber kan haar crisis dus echt vergeten. Er zijn zeker twaalf Europese landen waarbij de instroom in verhouding groter is.

Minister Faber lijkt een uitzonderingspositie bij de Europese Unie dus niet voor elkaar te krijgen, maar in het eigen kabinet ook niet. De boeren en andere werkgevers hebben namelijk arbeidskrachten nodig en met alleen Nederlanders krijgen ze dat niet rond. Arbeidsmigranten, nu al de grootste instroom, zullen dus blijven komen. Die arbeidsmigranten zorgen ook voor de meeste overlast. Dat is vanaf de jaren zestig al zo. Ondernemend Nederland heeft deze mensen uitgenodigd en als iemand de problemen die daarvan gekomen zijn wil oplossen, noemen rechtse partijen dat een dure linkse hobby. Het is een cynisch spel vol leugens en bedrog.

Dat zie je eigenlijk over de hele linie bij de regerende partijen en bij degene die op deze partijen hebben gestemd. De onderbuik regeert. Nu bevalt het veranderende straatbeeld niet, eerder bevielen de coronamaatregelen niet en daardoor ook de uitspraken van wetenschappers, journalisten, politici en uiteindelijk ook de rechters niet. Mensen kunnen op die onvrede hun stem baseren, maar dat holt de democratie dus uit. We leven in complexe tijden en hebben grote uitdagingen en het helpt dan niet als politici onvrede en wantrouwen voeden en op basis van die onderbuikgevoelens beleid te gaan maken. Als we ons niet langer baseren op feiten worden we watertrappelende natie.

Aan de andere kant weet ik ook best dat een democratie nou eenmaal zou werkt. Mensen kunnen stemmen op wie ze willen en hoeven die stem niet te onderbouwen met feiten. Hun ervaringen en de stemmen van de onderbuik mogen dus leidend zijn. In een democratie laten we het landsbestuur over aan, dikwijls, ongeïnformeerde burgers. Ik ben daar niet per se tegen, maar soms is het wonderlijk. We laten de bakker om de hoek ook niet ineens Shell of Philips leiden en we laten ook niet zomaar iedereen een vliegtuig besturen of een chirurgische ingreep uitvoeren. Bij dat soort dingen willen we graag toch wat deskundigheid, maar bij het besturen van een land is dat blijkbaar niet nodig. In tijden waarin het spannend wordt, komen daar brokken van. Dat zagen we in de jaren dertig van de vorige eeuw in Italië en Duitsland, we zagen de afgelopen jaren in Polen en Hongarije en we zien het nu hier en in de landen om ons heen. Dit is waar honderd jaar algemeen kiesrecht ons gebracht heeft. Bij onverdraagzaamheid, intolerantie en een beweging richting dictaturen omdat de wetenschap, media, onderwijs, rechterlijke macht en het parlement ter discussie worden gesteld, het eigen gelijk - of louter het eigen belang - voorop komt te staan en men rechters, wetenschappers en journalisten op het podium wil zetten die vooral zeggen wat in het eigen straatje past. Het bevreemdt me dan ook te lezen dat juist in een tijd waarin het wantrouwen tegen vrijwel alle instituties wordt aangewakkerd, het vertrouwen in de politiek toegenomen lijkt te zijn. Ik begrijp daar weinig van.

De PVV wil nu een asielcrisis uitroepen om gehoor te geven aan de ervaringen van haar kiezers en daarna met noodwetgeving het parlement buiten spel zetten om het strengste asielbeleid ooit te kunnen voeren. Het lijkt erop dat het hier nooit van zal komen, maar de toon is gezet. Ik ben benieuwd wat de volgende feitenvrije actie wordt. Ik begreep dat minister Wiersma nu zoekt naar een onderzoeksmethode waarmee de stikstofscijfers gunstiger uitpakken. Ook zij redeneert dus naar een gewenst resultaat en daarmee drijven we steeds verder van de realiteit af. Wat dat betreft is dit een droomkabinet.