De vermaledijde verbinding

Met zo’n titel zal menigeen menen dat het hier de recensie van een nieuw Suske en Wiske-album betreft maar helaas. De taalmalaise ligt weer eens geheel in de keiharde werkelijkheid. Weer wordt een prachtig Hollandsch begrip geworgd door een nieuwe betekenis vanuit de overspannen zachte sector. “Wat ik belangrijk vind, is mensen verbinden”, “Ik zoek verbinding”. In het eerste geval: ren naar de dichtstbijzijnde EHBO-post en bij het tweede: Zet de radio aan!

Marketinggoeroes die dit begrip prediken direct met twee vingers tegelijk aan het stopcontact verbinden graag. Haagsche politieke speech- en copywriters die het vermaledijde ‘verbinding’ in hun teksten verwerken dienen op staande voet ontslagen. De zemel van een politicus die nu nog ‘verbinding zoekt met zijn kiezers’ dient onverwijld in de hofvijver gebonjourd (verzuipen hoeft niet, als het slachtoffer dan maar snel verbinding zoekt met de wallekant).                        

Als u de verbinding met uw kiezers kwijt bent dan ligt dat waarschijnlijk aan de manier waarop u met hen communiceert. Stelt u zich op de hoogte van uw electoraat en gaat u de ‘dialoog aan’, bijna even onuitstaanbare regententaal maar vooruit maar! Een loopbrug tussen twee oevers, dat is een verbinding.

Mensen zoeken contact of communiceren. Ziet u wel, daar is dat handige parapluiebegrip weer, u zoekt communicátie met uw kiezer/doelgroep of klant. Of hebben onze leiders wellicht behoefte aan nieuw jargon omdat zij leiden aan (ver-)bindingsangst?

Helaas moeten we inmiddels vaststellen dat ook het zakenleven dit tenenkrommende begrip misbruikt en meelift op de onzalige ideeën van hippe taalvernieuwers. Hoe zachter het begrip, hoe aardiger het klinkt. Hoe dieper door de hurken, hoe harder de knaken, want u zult begrijpen dat woorden als communicatie veel te dicht bij commercialiteit liggen, daar is het vast om begonnen bij politiek en retail. We willen communiceren met onze doelgroep/klantenkring maar dat doen we het liefst met een begrip dat we zacht en zalig door het consumentenstrotje kunnen duwen. Verbinden ligt bijna heilzaam in het oor ten opzichte van het ‘keiharde’ communiceren.

Met ‘je tot iemand richten’ wordt nog enig decorum bewaart.
“Mag ik even met u praten” kan desnoods ook nog maar mensen die zich met u willen verbinden zou ik, mits in clubverband (bondage?) mijden.                    

Wat schrijnend is dat de werkelijke verbinders, de groten der aarde die wereldzaken doen en landen en industrie doen verbinden, hierbij in feite een vitaal verbaal gereedschap uit handen wordt genomen. Waar men de grote lijnen diende en een verbond aanging lijkt het nu of men halfzachte afspraken maakt aangaande onze innerlijke belevingswereld. Verbinding? Natuurlijk maar uitsluitend vrijblijvend. Brrr.

 Mocht nu de totale verwarring hebben toegeslagen en dreigt u stuurloos te worden, stelt u zich dan direct in verbinding met uw psychiater. Wellicht kunt u zelfs kosten besparen in de geruststellende zekerheid dat wij uiteindelijk allemaal zullen ontbinden.

cc-foto: Robert Hertel