De verkrachtingstheologie van IS is niet islamitisch

Een uitgebreid rapport in The New York Times dat afgelopen week gepubliceerd werd zorgde voor de nodig ophe,f omdat het nauwgezet een theologie van verkrachting, ontwikkeld door de IS, documenteerde. Uit dit rapport blijkt duidelijk dat de IS haar verkrachtingspraktijken van vrouwen die overwegend voortkomen uit de Yezidi minderheid in Irak niet alleen rechtvaardigt met behulp van religieuze bronnen, maar zelfs tot een vorm van aanbidding van God heeft gemaakt.

Een dergelijke verkrachtingstheologie kan onmogelijk islamitisch genoemd worden. Er is geen rechtvaardiging te vinden in de islam voor het aanbidden van God door middel van het verkrachten van vrouwen en meisjes. Maar we kunnen ook niet ontkennen dat religie in de context van het Midden-Oosten voor een deel wel degelijk aan de basis ligt van dergelijke praktijken. Want in een regio waarin legio seksueel gefrustreerde mannen wonen, is het aanbieden van slavinnen die je kunt verkrachten op een manier die religieus gesanctioneerd is, een lokkertje dat veel potentiële IS-rekruten niet kunnen weerstaan.

Als we kijken naar de bronnen van de islam dan zien we dat uit de Koran duidelijk blijkt dat het houden van slaven immoreel is, en dat het vrijlaten van slaven iets is dat welgevallig is in de ogen van God. Uit de Hadith (verzameling uitspraken en handelingen van de profeet Mohammed) blijkt dat wanneer men desondanks toch slavinnen bezit, en deze verkracht, dat dit betekent dat de slavin in kwestie automatisch door deze handeling een vrije vrouw wordt. Daarnaast heeft het overgrote deel van islamitische geleerden door de geschiedenis heen steevast gesteld dat de islam verkrachting verbiedt. Tot slot heeft er in het heden en verleden van de islam nooit iets bestaan als een ‘verkrachtingstheologie’, waarbij God wordt aanbeden door middel van het verkrachten van meisjes en vrouwen. Dit is compleet nieuw, dat heeft IS zelf bedacht om daarna de rechtvaardiging in de islamitische bronnen te zoeken.

Het is een indicatie van de totale dehumanisering van de Yezidi-minderheid, op dezelfde wijze waarop de nazi’s in Europa ooit de Joden dehumaniseerden. Zij worden niet langer als mens gezien, maar als objecten die naar welgevallen gebruikt kunnen worden, en die men weg kan doen wanneer men hen niet langer nodig heeft. Voor dit handelen zoekt men een bijbehorende religieuze rechtvaardiging, die men meent te vinden in het selectief toepassen van de bronnen van de islam. Er is hier echter eerder sprake van een handeling die men achteraf probeert te rechtvaardigen met behulp van religieuze bronnen dan dat er sprake is van een handeling die direct het gevolg is van het volgen van de religieuze geschriften.

Desondanks kan er toch niet helemaal gesteld worden dat religie in het algemeen en de islam in het bijzonder geen rol spelen bij het tot stand komen van deze ontwikkeling. Een van de doelen die het toebedelen van Yezidi vrouwen aan IS strijders dient is het lokken van jonge mannen om hen zo tot strijders te maken. Het is een middel dat een bepaald doel dient. En het werkt. Het aanbieden van jonge vrouwen in het heden, met daarbij ook nog eens de belofte dat na de dood in het Paradijs nog veel meer jonge vrouwen op hen staan te wachten, valt in vruchtbare aarde bij veel jonge mannen die leven in een regio die bol staat van de seksuele frustraties.

Want dankzij een giftige mix van cultuur en religie is het Midden-Oosten een regio waar enorm veel mannen op dagelijkse basis kampen met religieuze frustraties. Voor zowel jonge mannen als vrouwen zijn de cultuur en religie obstakels voor het hebben van seks voor het huwelijk. Het hebben van vrije seks is een fenomeen dat eigenlijk alleen onder de kosmopolitische elites van de regio in enige mate voorkomt. Seks is dus alleen mogelijk binnen het huwelijk. En het sluiten van een huwelijk kan alleen plaatsvinden wanneer de man voldoende financiële middelen bezit om de bruiloft te financieren en de vrouw te onderhouden. In een regio die gekenmerkt wordt door een enorm hoge (jeugd)werkloosheid leidt dit dus tot uitzichtloze situaties. Men heeft niet de middelen om te trouwen, en kan als gevolg daarvan ook geen seks hebben.

Het Midden-Oosten is dan ook een regio waar aan de ene kan de kijkcijfers voor pornografie explosief hoog zijn, en aan de andere kant veel seksueel geweld tegen vrouwen plaatsvindt. Dit zijn beide indicaties van de aanwezigheid van een mannelijke populatie die worstelt met lustgevoelens die zij niet op een normale wijze, door het hebben van seks met wederzijdse instemming met een partner naar keuze, kunnen uiten. De culturele en religieuze gebruiken en geboden met betrekking tot seksualiteit creëren een context waarin seks buiten het huwelijk om taboe en verboden is. Een situatie die allerlei uitermate onwenselijke effecten heeft. Het is daarom van belang dat de bestaande houding ten opzichte van seksualiteit in het Midden-Oosten drastisch wordt veranderd.

Wat het Midden-Oosten dan ook nodig heeft is een seksuele revolutie, waar feministes uit de regio, waaronder de Egyptische Mona Eltahawy in haar boek ‘Headscarves and Hymens; Why the Middle East needs a Sexual Revolution’ al reeds voor pleitten. Een dergelijke seksuele revolutie zal er niet alleen toe leiden dat dankzij het feit dat mensen vrije seks kunnen hebben het leven een stuk gemakkelijker zal worden voor zowel mannen als vrouwen –lustgevoelens hoeven immers niet langer opgekropt te worden, maar het zal ook hoogstwaarschijnlijk leiden tot een afname van het aantal gevallen van seksueel geweld tegen vrouwen. Tot slot zal ook het mogen verkrachten van seksslavinnen in veel mindere mate een lokkertje worden voor potentiële IS rekruten, aangezien het aantal seksueel gefrustreerde mannen dankzij een seksuele revolutie hoogstwaarschijnlijk zienderogen af zal nemen. Een seksuele revolutie in het Midden-Oosten is dan niet alleen wenselijk, het is ook noodzakelijk om zo het seksuele geweld in de regio te doen afnemen en de IS een wervingsmethode te ontnemen.