De top10 van oorlog, geweld en ellende

Nico schrijft een serie over oorlog. Dit is de elfde aflevering.

Altijd en overal zijn er op deze aardbol oorlogen en andere vormen van geweld. Alleen wordt in ons deel wereld door de Westerse media de indruk gewekt dat er altijd maar één of twee oorlogen plaats vinden. De criteria daarvoor zijn dat het substantieel moet zijn en in onze omgeving moet plaatsvinden. Dat geldt dus voor de oorlog tussen Rusland en Oekraïne en in iets mindere mate voor de oorlog tussen Hamas en Israël. Een goed voorbeeld van een conflict dat verdrongen wordt is de dreigende genocide in Soedan. Wat ook meespeelt is dat de media geneigd zijn het nieuws als een soort smakelijk en afwisselend menu op te dissen en in dat geval presenteer je dagelijks op de buis of in de krant geen drie keer soep of sla.

Een zoektocht op het internet levert een interessant beeld op van het verschijnsel oorlog en gewapende conflicten:

• Sinds het einde van de Koude Oorlog is het geweld in de wereld nog nooit zo hoog geweest.

• Sinds 2013 zijn er wereldwijd meer dan 100 oorlogen begonnen en ongeveer de helft daarvan zijn nog steeds gaande.

• 29 procent van de Nederlanders acht een kans op oorlog in ons land reëler dan in 2021.

Bij het woordje oorlog moet ik naast Oekraïne, Rusland, Israël en Palestina  ook denken aan landen als  Duitsland, Saudi-Arabië, Afghanistan, Irak, het voormalige Joegoslavië, Jemen en nog wat andere landen.

In haar column in de NRC heeft Carolien Roelants het onder de noemer ‘De top tien van ellende in wereld’ over ‘de meest verwaarloosde ontheemdingscrisis ter wereld’, gepubliceerd door Norwegian Refugee Council. Dat is weer een andere categorie, die vaak een relatie heeft met een vorm van oorlog en geweld, maar dat kan bijvoorbeeld ook een drugsoorlog zijn of natuurgeweld.

Het gaat om mensen die door de buitenwereld aan hun lot worden overgelaten. In landen als Burkina Faso, Congo, Colombia, Sudan, Venezuela, Mali, Kameroen, El Salvador en Ethiopië. De drie criteria achter deze top tien: hoeveel internationale wil is er om de situatie te verbeteren, hoeveel geld voor hulp en hoeveel belangstelling van de media. Het antwoord in alle drie de gevallen: veel te weinig.

We mogen blij zijn als we hier geboren zijn en hier ons leven leiden. Roelants constateert somber: “Er gaat volgens het coalitieakkoord structureel bezuinigd worden op ontwikkelingssamenwerking. En laten die ontheemden daar vooral niet denken naar hier te kunnen komen, asielmigranten zijn al helemaal niet welkom.”

In de Volkskrant valt mijn oog op de kop ‘Belast het vermogen van de superrijken en geef de opbrengst aan arme landen’. Naarmate het beter lukt de verschillen tussen rijk en arm te reduceren zal ook de kans op oorlogsgeweld afnemen, vermoed ik.

Volgende keer: Nederlandse betrokkenheid bij oorlogen sinds WO II.