De toenadering begint bij uzelf, wie had dat verwacht

De toenadering begint bij uzelf, wie had dat verwacht 1 Toestanden. De toenadering: wie, de wijze waarop en de mate waarin is mede afhankelijk van: de geschiedenis, de stand van zaken, de aard van het probleem, en de ethiek van de betrokken personen of groep. Met moet de dynamiek van het probleem (de actie(s) en de reactie(s) van de dialectiek in verleden en heden) en de ethiek van de relevante spelers dus meenemen. Het gaat hier om objectieve en (inter)subjectieve zaken of aspecten. Wanneer men deze dynamische structuur in het heden wil toepassen (op de huidige maatschappij en wereld), dan zal men eerst ook een maatschappij analyse (wereldwijd) moeten doen. O.a. om de verschillende gecumuleerde of geaccumuleerde posities (feitelijk of als doel) te bepalen en te analyseren. 2 Gevolg toestanden. Dit dynamische aspect met een toestand (“state”) betekent niet, dat bijvoorbeeld bij een conflict tussen twee personen en het zoeken naar een compromis beide personen evenveel moeten toegeven, vanuit hun huidige posities. Dit zou namelijk een toename van onrechtvaardigheid kunnen betekenen. Hetgeen we in het verleden (min of meer) hebben kunnen zien bij zogenaamde compromissen. Met name ook wanneer verschillende machtsverhoudingen een rol spelen. Denk bijvoorbeeld aan een compromis tussen neoliberalisme (een extreem economisch rechts) en een midden (op zich al een compromis tussen verschillende waarden) of de sociaal democratie (een midden links). Dit kan bij de voorwaarde / het doel evenveel toegeven (op den duur) nooit goed gaan, vanwege de extreme of extremistische positie (feitelijk of als doel) van het globaal neoliberalisme. Hetgeen we in de huidige maatschappij en wereld (steeds meer) kunnen waarnemen. 3 Een midden of midden links. De sociaal democratie (van hoogopgeleiden) heeft niet voor niets haar geloofwaardigheid (totaal) verloren en dit komt ook nooit meer goed op de huidige manier. Door de extreme en de totale polarisering en polarisatie door het globaal neoliberalisme en het meegaan met of de acceptatie van dit neoliberalisme door de sociaal democratie (van hoogopgeleiden). M.a.w.: het midden moet niet meer toegeven. Het globaal neoliberalisme moet toegeven. Helaas heeft het globaal neoliberalisme van hoogopgeleiden en financiers nu weer de macht. Zij willen niet toegeven. En dit kunnen we o.a. zien aan de (polariserende) retoriek (op de persoon of groep) van die groepen. En laten we de huidige betreffende censuur met repressie (o.a. BIG TECH) of een cancel cultuur niet vergeten. Helemaal absurd is het, dat sociaal democratie en links (van hoogopgeleiden) of zogenaamd progressief deze elitaire (restauratieve) retoriek overnemen. Blijkbaar zit er te veel hypocrisie bij sociaal democratie en links (van hoogopgeleiden) of progressief. Woeki Hypo is gematigd liberaal.

Politiek gaat over belangen. De discussie over hoe belangen verdeeld moeten worden. Waar dierlijk egoïsme de zienswijze bepaalt, zal eigenbelang zegevieren, met polarisatie en machtsvertoon als gevolg. Het algemeen belang is de som van alle persoonlijke belangen. Het ‘wat kan ik aan jou verdienen’ lijkt ‘wat kan ik voor u betekenen’, met name de laatste decennia steeds meer te hebben verdrongen, wat ten koste ging van de in de mens eveneens ingeboren zorgzaamheid. Standpunten zouden getoetst moeten worden aan het geweten, dat in het hart zetelt. Dan komt de rest vanzelf wel.

Hoi Merlijn, Chapeau voor je levenshouding op zoek naar verdieping en een positieve verandering in onze sociaal maatschappelijke verhoudingen. Kierkegaard wordt gezien als iemand die uitbrak uit het dogma van een narratief (religie in zijn geval) door existentielle betekenis te geven aan het Zijn, en daarvoor ook werd bespot. Want Vrijdenken is nu éénmaal lastig achter de muren van conformisme met een autoriteit, en de mimesis van het groepsdenken. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Om dit te koppelen aan de huidige tijdgeest, wil ik je dit essay over een (terechte denk ik) kritiek op Harari, van vandaag uit De Groene aanbevelen, van Jan Bransen hoogleraar filosofie van de gedragswetenschappen aan de Radboud Universiteit. https://www.groene.nl/artikel/harari-inside-out Fijne dag, en toi toi, toi.

Ik zal nooit toenadering zoeken tot de partijen die nu aan het bewind zijn. Het spijt me. Voor dat karretje zou ik me met goed fatsoen niet willen/kunnen laten spannen!

Eigenlijk zou iedereen vaker Kierkegaard moeten lezen dus.

Ik ga geen stap zetten richting mensen die samen werken met de FVD, NVU, Voorpost, pegida, Erkebrand etc. Dat zijn mijn vijanden en dat is heel gezond.

Leuk, maar de oplossing is tegelijk het probleem. De oorzaak voor de polarisatie is dat niemand meer wil investeren in oprechte discussies en een vruchtbaar debat. En het kritisch onderzoeken van de eigen standpunten is ook voor vrijwel iedereen een gepasseerd station. Ik heb het op deze site misschien enkele malen gezien. In vele duizenden reacties. Ik vind het wel een aardig schrijfsel, maar wat mij betreft zou de schrijver de blik wat verder vooruit moeten werpen. Waarom zoeken naar een goed gekozen compromis? Laten we ook in de discussie betrekken een uitkomst waarbij wij in goed overleg uit elkaar gaan. Dan wordt de discussie veel interessanter. Waarom zouden de Nederlanders allemaal bij elkaar moeten blijven? Ik denk dat er veel redenen zijn om dat eens te overwegen. Wellicht zelfs meer dan voor die moeizame zoektocht naar het compromis.

Het ontbreekt inderdaad te vaak aan een eigen toenaderingsstap als het gaat om een geschil of debat. Het is zelfs zo dat mensen die de ander fundamenteel als tegenstander zien, zoals zo vaak als het gaat in de politiek, maar daar niet alleen, in geval dat ze het vergaand eens zijn er toch de neiging bestaat een klein verschil uit te vergroten tot een onoverbrugbaar oneens zijn. Maar andersom hoeft er ook niet in ieder geval toegegeven worden. Als voorbeeld wanneer twee ongeveer even oude kleinkinderen door opa en oma samen tien euro te verdelen krijgen waarop dat natuurlijk als er geen bijzondere omstandigheden zijn ieder vijf euro krijgt. Als dan één van de twee 7 euro eist zodat er voor de andere 3 euro overblijft terwijl de ander een gelijke verdeling verlangt zou er bij wederzijdse toenadering door de benadeelde genoegen genomen moeten worden met bijvoorbeeld 4 euro.