De tijden van Lebensraum zijn voorbij

In zijn opiniestuk in de Volkskrant, verkoopt Dirk-Jan van Baar sociaaldarwinistische logica: omdat de Palestijnen inferieur zouden zijn en de Joodse kolonisten superieur, zouden de kolonisten meer recht op de bezette gebieden hebben.

Jammer voor Van Baar ( lees hier zijn stuk ) maar modern Volkenrecht schept rechten niet volgens zulke dierlijke instincten.

Het Internationaal Gerechtshof heeft het recht op dat territorium, de bezette gebieden dus, gedeeltelijk geduid tijdens de adviesopinie over de Israëlische muur in 2004. Het hof heeft de situatie als een geval van onderbroken dekolonisatie beschouwd.

Volgens Volkenrecht hebben volkeren van de voormalige Westerse en Ottomaanse koloniën het recht op externe zelfbeschikking, inclusief het recht op een eigen staat; of om zich met een andere staat te verenigen. Hetzelfde geldt voor militair bezette gebieden en alle gebieden, die nog geen onderdeel van een staat zijn. Het volk bepaalt.

Volgens deze regels ontstaan nieuwe staten precies binnen de grenzen van de oude kolonie. Dus minderheden binnen een kolonie krijgen geen aparte staat, teneinde burgeroorlogen te voorkomen.

Militaire bezetting Zo zijn de meeste staten, met kleine uitzonderingen, tijdens de dekolonisatie ontstaan: na onderling akkoord. Volgens deze regels hoorde dus in Palestina een Arabische staat te ontstaan, omdat bij de Britse inval in 1918 de Arabieren in de overgrote meerderheid waren. Dus de Joodse minderheid zou onderdeel van deze staat moeten zijn.

Maar het is anders gegaan en de Israëlische staat is in 1948 geboren. Mede daardoor heeft Israël nu het recht op bestaan, binnen de huidige grenzen. Maar de bezette gebieden horen daar niet bij. Zelfs Israël beschouwt deze gebieden als bezet, dus niet als onderdeel van de staat Israël.

Het Israëlisch Hooggerechtshof bevestigt dit. Bijvoorbeeld in 2005 heeft het hof over de Westelijke Jordaanoever gezegd: “Judea and Samaria worden door de Israëlische staat onder militaire bezetting gehouden. De lange arm van de staat is de militaire bevelhebber. Hij is niet soeverein… De Israëlisch wet geldt hier niet. Deze gebieden zijn niet tot Israël geannexeerd.” Israël poogde om Oost-Jeruzalem en de Golanhoogten te annexeren, maar zonder succes.

Dus de gebieden hebben alle drie kenmerken: ze zijn een kolonie geweest, ze zijn militair bezet en ze zijn nog geen onderdeel van een staat. Hieruit volgt dat de lokale bevolking het recht op zelfbeschikking heeft, dus ook het recht op een onafhankelijke staat. En de onafhankelijke staten ontstaan binnen de grenzen van de voormalige kolonie, niks meer, niks minder. Van de Ottomaanse kolonie zijn nu slechts Gaza en de Westelijke Jordaanoever overgebleven. Dus de Palestijnen hebben hierin het recht op een eigen staat.

De EU en Nederland delen deze positie. Bijvoorbeeld de officiële Nederlandse houding is: “de grenzen van 1967, voor de 6-daagse oorlog, vormen daarbij het uitgangspunt. De Palestijnse staat zal bestaan uit de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever. De Joodse staat Israël zal bestaan uit de resterende 78% van het historische Palestina. Verder moet Israël de illegale nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en steden als Jericho, Nabloes en Hebron opgeven.”

2000 jaar Volgens Van Baar leveren de kolonisten grote prestaties. En waarom is dit relevant? Mag Duitsland Nederland overnemen als de Duitsers hogere productiviteit hebben? De nederzettingen blijven ook met prestaties illegaal, zoals Uri Rosenthal de Tweede Kamer informeerde: “Het verbod op nederzettingen vloeit voort uit artikel 49 van het Vierde Verdrag van Genève uit 1949. Het Internationaal Gerechtshof heeft in het betreffende advies bevestigd dat de Israëlische nederzettingen in bezet gebied een schending van het internationaal recht vormen. Een dergelijk advies is juridisch niet-bindend, maar vormt wel een gezaghebbende uitleg van het internationaal recht.”

Van Baar heeft op school geleerd dat “de rechtmatige eigenaar (het volk van Israël)’ na 2000 jaar terugkeerde. Voor Volkenrecht is het irrelevant wie 2000 jaar geleden de baas van een gebied was, voor tenminste vier redenen.

Ten eerste zijn bewijzen van 2000 jaar geleden onzeker. En toen bestonden er andere regels en begrippen. Toen waren oorlog en landjepik legaal, tot rond 1899. Dus na verdrijving was je niet meer de ‘rechtmatige eigenaar’. Alle huidige staten hebben iemand verdreven.

Ten tweede is het een willekeurige datum. Waarom zouden de Joden recht op dat territorium hebben en niet op een eerder territorium? En waarom zouden eerdere volkeren daar geen recht op hebben?

Ten derde is het Volkenrecht een gewoonterecht. Hoe langer je in een gebied woont, hoe sterker je rechten worden. Hoe langer je weg bent, hoe minder rechten je hebt, vooral als je geen officiële claim op dat gebied blijft maken. Na 2000 jaar heb je geen rechten meer.

En het laatste, het Volkenrecht houdt van stabiliteit. Als we het land van 2000 jaar geleden eisen, dan openen we Pandora’s doos en kunnen we alle kaarten opnieuw tekenen. Indianen nemen Amerika over, aboriginals Australië en Nieuw Zeeland. De zigeuners zullen zeggen: “We komen uit India, dus India is van ons.”

Het gaat dus niet om Lebensraum voor superieure mensen maar om recht.