De terugkeer van Matthijs

Matthijs is back. Eerder kwam hij al uit zijn zelfverkozen kluizenaarschap om de nieuwe boeken van Eus en Bart Chabot in ontvangst te nemen en nu voor de nieuwe plaat van Anouk. Verrek, denk ik bij het zien van het eerste shot: dat ken ik! Het is dat morsige hoekje onder het viaduct waar ik altijd met een grote boog omheen fiets vanwege het hoge aantal verwarde mensen dat er bijeenkomt.

‘Waar zijn we hier?’ vraagt Matthijs en antwoordt zelf: ‘We zijn in Mosveld, Amsterdam-Noord bij café-restaurant & snackbar Max.’
Van Nieuwkerk in de frituur. Een tent waar hij normaalgesproken niet dood gevonden zou willen worden. Anouk wel want haar zal het al achtenveertig jaar allemaal een worst wezen.
‘Gijs, maak eens een rondje zodat de mensen kunnen zien hoe we d’r bij zitten.’
Scholten van Aschat draait de camera en we worden getrakteerd op een goed uitgeruste bar en vervolgens op Max himself, weggemoffeld achter in z’n keuken. Daar komt hij de komende veertig minuten ook niet meer weg. 

Anouk wilde iets anders dan een tv-studio, vertelt ze.  ‘Zet me gewoon in een snackbar neer,’ zei ze uiteindelijk voor de grap en de rest is history.
Hierna bleef ik me afvragen welke locaties er allemaal nog meer overwogen waren. Mij had het ook erg leuk geleken om het duo te zien in de ballenbak van indoor speelparadijs Candy Castle. Bij mij om de hoek zit ook nog een afzichtelijk bowlingcentrum waar je ogen pijn van doen. In de python. Aan het front in een loopgraaf. Op ‘t dak van een Boeing 747.
Allemaal pareltjes om in gedachten te houden, mocht er hier format in zitten. 

Haar nieuwe album gaat over de liefde. Goed dat daar eindelijk eens iemand iets over schrijft. Matthijs hoort het allemaal peinzend aan zoals we van hem gewend zijn. Aan zijn gezicht is af te lezen dat hij flink door de mangel is gehaald. Na jaren van geheelonthouding is waarschijnlijk ook de kurk weer van de fles. Zijn ogen doen me aan die van mijn vader denken. Ondanks alles voel ik toch weer die oude vertrouwde sympathie en ook een klein beetje medelijden. Arme jongen, denk ik. Jij kon er ook allemaal niks aan doe- …oh nee toch wel. Wat me nog het meeste stak aan die hele affaire was dat al dat bloed zweet en tranen waren vergoten voor het maken van entertainment. En entertainment is niet belangrijk. Er is genoeg om over te schreeuwen in deze wereld en een talkshow hoort daar niet bij.

Anouk wrijft over haar sleeve. Om haar nek hangt een kruisje. Even dacht ik ook bij Matthijs een kettinkje te zien maar dat bleek gewoon een van zijn zilvergrijze borstharen. Wel heeft hij een hele verzameling snoepkettingen om zijn rechterpols. Ongetwijfeld niet afkomstig van de H&M waar ze ook aan een molentje hangen, maar zijn de kraaltjes geschonken door een halfblinde monnik vlak voor hij zijn laatste adem uitblies. Heel Ibiza loopt er ook mee rond. Je moet iets te rinkelen hebben, anders ben je niet spiritueel.

Op een gegeven moment zitten ze alle twee met hun armen over elkaar.
“Spiegelen” noemen ze dat in de psychologie. Autoverkopers doen het ook.
Op haar telefoon luisteren naar haar muziek. ‘When I die...,’ zingt Anouk. ‘I will miss you, but I won’t be missing this world we’re iiiiiiiiiiiiihiiiiiiiiiiiiiiiiiin. Klinkt zo weird, hè, als het zo kaal is?’
‘Wat gaat er eigenlijk gebeuren na de dood volgens jou?’ vraagt Matthijs. Een klassieker.
Kortstondig verandert het interview in Het Gesprek van de EO. Ze babbelen over de Bijbel. Anouk heeft een app met Bijbelteksten die Matthijs nu ook gedownload heeft. Zodat hij iedere dag even keihard kan lachen. 

Na de dood komt MyHeritage. Anouk had het leuk gevonden om te kunnen opscheppen dat ze Afrikaans was of Turks. Maar helaas. Anouk is Nederlands, Frans en voor 43% Zweeds. Dat vindt ze leuk omdat ze sowieso al heel veel in Zweden komt en met Martin Gjerstad werkt en die is ook Zweeds. En ze heeft al twintig jaar een huis in Frankrijk dus dat zijn wel plekken waar ze heel graag komt. Ook denkt ze dat ze al heel lang dement is. Ze heeft zich aangemeld bij de euthanasie-club en daar een speldje van gekregen. Matthijs van Nieuwkerk knippert met zijn ogen. Op de achtergrond zit nog altijd de snackbarhouder als een spook dat je later op de foto ontdekt. Het is tijd om de frituur aan te zetten.