‘Pro-Palestijns’. Dat is de aanduiding voor de Amsterdamse studenten en docenten die protesteren tegen de ‘speciale operatie’ van de Israëlische regering in Gaza. Die protesten zijn zeer urgent, want de stad Rafah dreigt na maanden door grondtroepen te worden ingenomen. Hamas heeft ruim de tijd gehad om naar elders uit te wijken, desondanks verklaart de Israëlische regering dat ze de beweging uit Rafah wil verjagen.
De houding van universiteitsbestuurders tegenover de studenten illustreert overigens ook waarom de rechtervleugel van de PvdA de fusie met GroenLinks afwijst. En terwijl er geen antisemitische kreet viel te horen, greep de politie op het Roeterseiland hard in. Bij de kermisrellen in Emmeloord, waar wel ‘kankerjoden’ werd geroepen, arresteerde de politie niemand. De twee maten waarmee ook klimaatactivisten en blokkeerboeren te maken hebben.
Niet alleen universiteiten en overheden die de urgentie over Gaza negeren, en vaak de kritiek als antisemitisch bestempelen, plakken het etiket ‘pro-Palestijns’, ’pro-Palestinian’, ‘propalestinien’, ‘propälestinensisch’, maar ook media die hierover genuanceerd proberen te berichten.
Die term doet volstrekt geen recht aan de grote verschillen tussen demonstranten. Zelf behoor ik tot de groep die met weerzin en walging de daden van de conservatieve, antidemocratische, islamistische Hamas gadeslaat. Geen extreemrechtse kolonisten of moordcommando’s als doelwit, maar onschuldige burgers en die bovendien gijzelen, verkrachten, verminken en vermoorden.
Het zionisme beschouw ik als exponent van het brede negentiende-eeuwse volksnationalisme, waarvan echter sinds 1945 twee cruciale idealen - socialisme en respect voor de oorspronkelijke bevolking - steeds meer zijn verschrompeld.
Los daarvan is de staat Israël onder een zeer ongelukkig koloniaal gesternte gesticht en is van meet af aan huisgehouden onder de Palestijnse bevolking – nakba! Die bevolking te verdrijven lijkt het kennelijke doel van steeds meer Israëlische politici. De staat heeft bovendien voor de Palestijnen Britse apartheidswetten overgenomen. Nog recent is hun Arabisch de status van tweede taal ontnomen en is het Ivriet verplicht in het onderwijs. En dan de Muur, met al die vernederende controles. Keer op keer heeft Netanyahu de afgelopen jaren opzettelijk de situatie geëscaleerd. Dat mensen reageren met een intifada is uiterst begrijpelijk.
Ik hoop dat Netanyahu - net als Ismail Haniya van Hamas - binnenkort in Den Haag voor het Internationaal Strafhof wordt gedaagd, samen met zijn generaals, die minder ogen als hun vriendelijke Oekraïense collega’s dan die uit de Wagnergroep.
Schaamte en afschuw bekruipt mij bij de internationale Alleingang van ons demissionaire kabinet, dat zich als trouwe vazal van de VS stelselmatig onthoudt bij stemmingen in de VN en zich net als Biden laat leiden door Netanyahu’s oorlogspropaganda. Ook wanneer die door onze eigen media wordt weerlegd. Maar anders dan hun ‘gematigde’ kritiek op de Gaza-oorlog hanteer ik niet de tendentieuze IHRA-definitie van antisemitisme, maar de Jerusalem Declaration on Antisemitism.
Na al die decennia van Joodse aanwezigheid in Palestina geloof echter ik dat een tweestatenoplossing de meest realistische is. Uiteraard een die de Palestijnen optimaal recht doet, maar volstrekt geen Judenrein Palestina onder leiding van de dappere strijders van Allah. Ik zal dan ook nooit, zoals onlangs in Amsterdam, een Israëlische vlag verbranden onder het roepen van Allahu Akbar.
Ik ben dus niet ‘pro-Palestijns’, zoals ik ook als biotariër demonstreer tegen de gruwelpraktijken van de agro-industrie, maar geen totaalverbod op vleesconsumptie eis en elders demonstreer voor lhbti-rechten zonder heteroseksuelen te desavoueren.
Kortom, de term ‘pro-Palestijns’ vertroebelt de grote verschillen in toon en standpunt, waarmee vooral weer de framing van rechtse provocateurs wordt gevoed, die weliswaar in ons land zeggen pal te staan voor Israël, maar in de praktijk ook samenwerken met Amerikaanse antisemieten.