De stilte die schreeuwt: het arrestatiebevel en onze medeplichtigheid aan de genocide in Gaza

Mijn emotionele verbondenheid met Joodse kinderen die uit Amsterdam naar de vernietigingskampen werden gedeporteerd, hun schreeuwen om gerechtigheid en hun gehuil om hun ouders en geboorteplaats, motiveren mij om op te komen voor de kinderen van Gaza.

Het Internationaal Strafhof (ICC) heeft niet alleen een arrestatiebevel uitgevaardigd tegen Israëlische staatshoofden, maar daarbij ook de Westerse medeplichtigheid aan de oorlogsmisdaden in Gaza veroordeeld. Het Hof weigerde toe te geven aan de druk van Westerse landen en bevestigde daarmee haar onwrikbare loyaliteit aan de beginselen van internationaal recht: ‘nooit meer’. Het ICC heeft duidelijk gemaakt dat het rechtssysteem niet alleen geldt voor Afrikaanse misdadigers, maar ook voor bevriende staatshoofden van het Westen die de fundamenten van onze beschaving ondermijnen. We blijven een regime steunen dat geen enkel respect toont voor mensenlevens, ziekenhuizen, scholen en gebedshuizen, alsof het vrije Westen hen een "license to kill" heeft verleend.

Een jaar lang heb ik met betraande ogen aanschouwd hoe het Westen, Nederland inbegrepen, dag in, dag uit, week in, week uit, maand na maand, en nu al meer dan 400 dagen, schaamteloos wegkijkt. Onze geloofwaardigheid heeft het absolute dieptepunt bereikt. Nog steeds sluiten we onze ogen voor de duizenden kinderen die sterven in Gaza, kinderen die op de verkeerde plek zijn geboren, op een plek waar hun leven niet telt. Ze zouden daar niet moeten leven, maar eindigen in massagraven.

De beelden zijn aangrijpend en hartverscheurend: gedode kinderen in bebloede lakens, ingestorte huizen, verwoeste minaretten, ziekenhuizen doorboord door raketten. Wat moet er nog gebeuren voordat ons geweten eindelijk schreeuwt? Hoeveel meer lijden, hoeveel meer onrecht? En hoe moet je je nog kunnen verzetten tegen dit menselijk leed zonder in de schijnwerpers van beschuldigingen van antisemitisme te komen? Ik weiger mijn geweten te gijzelen in een donkere put, uit angst voor valse beschuldigingen die mij monddood willen maken.

Ja, beste lezer, ik ben vandaag in het Holocaustmuseum om de pijn die onze voorouders hebben veroorzaakt voor 6 miljoen Joden te herdenken. En morgen sta ik in solidariteit met de slachtoffers van Gaza bij een demonstratie tegen de genocide die zich daar voltrekt. Mijn emotionele verbondenheid met Joodse kinderen die uit Amsterdam naar de vernietigingskampen werden gedeporteerd, hun schreeuwen om gerechtigheid en hun gehuil om hun ouders en geboorteplaats, motiveren mij om op te komen voor de kinderen van Gaza. Lege en vernielde scholen in Gaza zijn een hartverscheurend symbool van een ongekend onrecht. Maar ondanks alles zullen de kinderen van Gaza herrijzen – met hun kleine handen en moedige geesten zullen ze hun scholen weer opbouwen en de Palestijnse vlag doen wapperen, als een teken van onverwoestbare hoop en veerkracht.

Noem me geen antisemiet, want dat label plakt niet op mij. Toen was ik niet geboren om mijn verantwoordelijkheid te nemen, maar vandaag is het mijn beurt om op te staan voor gerechtigheid. ‘Nooit meer’ verwijst niet alleen naar het verleden, maar ook naar het heden. Wie zwijgt, betwijfelt over het verleden en kijkt weg van het lijden in het heden.

Hadden we echt een arrestatiebevel van het ICC nodig om te begrijpen wat er in Gaza gebeurt? Oorlogsmisdrijven en genocide moet je direct bestrijden, niet pas achteraf veroordelen. Na de genocide hebben we geen helden van verzet nodig, geen zinloze rode lijnen. Hadden we echt een arrestatiebevel nodig om te erkennen dat oorlogsmisdadigers achter tralies thuis horen? En nog erger: hoe durven we in het vrije Westen de geloofwaardigheid van het ICC ter discussie te stellen? De geloofwaardigheid van het ICC is onlosmakelijk verbonden met de onze beschaving. Wie hecht er nog waarde aan het ICC als wij het zelf ondermijnen?

Wie zal nog de arrestatiebevelen van Poetin serieus nemen als we selectief omgaan met de uitspraken van het ICC? Willen we het Hof alleen gebruiken als politiek drukmiddel tegen degenen die we niet mogen? Hoe zal het Mondiale Zuiden onze hypocrisie beoordelen als we met twee maten meten en alleen handelen in ons eigen belang, terwijl we onszelf als moreel kompas presenteren?

Zwijgen betekent de kant van oorlogsmisdadigers kiezen, hun bebloede handen schudden en daarmee medeplichtig zijn aan de genocide. Het is tijd om de stilte te doorbreken en te weigeren nog langer bij te dragen aan de vernietiging van Gaza. De waarde van een mensenleven mag nooit afhankelijk zijn van politieke en economische belangen. De geschiedenis zal oordelen over degenen die wegkeken terwijl een volk werd uitgeroeid, maar het is aan ons om vandaag te kiezen aan welke kant van die geschiedenis we willen staan. 'Nooit meer' is NU!

Wie nu toekijkt bij de genocide en die pas later veroordeelt is een lafaard.