‘De Stelling’ verhulde het echte probleem

De inhoud van het door Jort Kelder gepresenteerde ‘De Stelling’ was helaas een bevestiging van waar ik al bang voor was. Nergens raakte het programma de kern. De reacties van de gespreksdeelnemers gingen alle kanten op. Over Surinaamse Nederlanders die ook racistische uitspraken doen. Of in armoede levende witte Rotterdammers die niet geprivilegieerd zijn. En een Afghaans-Nederlandse vrouw die het probleem niet ziet, omdat ze in ons land kansen krijgt die ze in Afghanistan nooit zou hebben gehad. Plus Steven Brunswijk wiens kinderen bij McDonald’s voor Zwarte Piet worden uitgemaakt. En een Marokkaanse Nederlander die de toegang tot een uitgaansgelegenheid wordt geweigerd.

Maar de essentie van het probleem zit hem niet in een groepje FC Den Bosch-supporters dat Excelsior-voetballer Ahmad Mendes Moreira racistisch bejegent, hoe verwerpelijk ook. De kern zit hem in het feit dat onze samenleving systematisch en veelal onbewust de ene bevolkingsgroep benadeelt ten opzichte van de andere.

Als journalist Tara Lewis zegt dat een in armoede levende witte vrouw niet bevoorrecht is, heeft ze gelijk. Maar er is in onze samenleving geen systeem dat witte Nederlanders uitsluit, benadeelt, achterstelt ten opzichte van zwarte Nederlanders.

Daarentegen is er wel een systeem dat, veelal onbewust, zwarte Nederlanders uitsluit, benadeelt of achterstelt ten opzichte van witte Nederlanders. In het onderwijs, op de arbeidsmarkt, op de woningmarkt, bij de politie, in de media en bij talloze andere instituties en op vele andere maatschappelijke terreinen.

Hoe ziet die achterstelling en uitsluiting er binnen onze instituties uit? Waar liggen de oorzaken? Hoe kunnen we het aanpakken? Wat gaan we er daadwerkelijk aan doen? Dát is waar ‘De Stelling’ over had moeten gaan. Maar juist dáár ging ‘De Stelling’ níet over.

Programma’s als ‘De Stelling’ verhullen daarom het echte probleem en werpen ons, in het vinden van oplossingen, eerder terug dan dat ze ons vooruit helpen.