De rekensom bepaalt alles in de schrijnende bio-industrie voor honden

Puppy’s verzachten coronaleed. De vraag naar jonge honden, die toch al niet laag was, is tijdens de coronacrisis alleen nog maar toegenomen; in onze hang naar gezelschap blijkt eens te meer de belangrijke rol van honden. Helaas is de grote vraag naar puppy’s al eerder een gat in de markt voor criminelen gebleken, met naar nu blijkt mogelijk grote gevolgen voor de volksgezondheid.

Onlangs was de hondenhandel in Diessen (Noord-Brabant) in het nieuws; fraude met paspoorten en leeftijden honden, zieke en soms zelfs dode pups en bedreigingen van dierenartsen en journalisten. Nu bleek bij onderzoek, waarbij een aantal pups onderzocht werd in opdracht van House of Animals, dat bemonsterde honden nauwelijks een titer hadden tegen rabiës, waaruit we kunnen afleiden dat ze niet geënt waren tegen deze voor mens en dier dodelijke ziekte. Om die laatste reden is deze enting wettelijk verplicht indien een hond van het ene land naar het andere reist.

De omvang van de fraude is niet alleen nog groter dan gedacht maar betekent naast de ellende voor de dieren ook risico’s voor de volksgezondheid. In delen van Oost-Europa komt de ziekte voor en kan dus via de niet-geënte pups ons land bereiken. Verder geeft deze uitkomst nog meer te denken: als men zich al niet aan de wettelijke bepalingen houdt die bedoeld zijn voor de bescherming van de mens, zou men zich dan wel bekommeren om de gezondheid van betreffende dieren? Volgens de paspoorten zouden deze tegen belangrijke hondenziektes zoals parvo en hondenziekte zijn geënt, maar dat lijkt nu ook onwaarschijnlijk, temeer daar een aantal verhandelde pups bewezen aan parvo zijn bezweken. Het hoeft maar een eenvoudige rekensom te zijn: vroeg of laat overleden pups (en indien laat zijn mensen het geld al kwijt) in verhouding tot de kosten van de entingen. En de rekensom bepaalt alles in deze schrijnende bio-industrie voor honden.

Wat mij en collega-dierenartsen dan immens droevig stemt is het feit dat er ook dierenartsen betrokken zijn bij deze handel, in het buitenland maar ook in het binnenland. Ooit hebben zij beloofd te handelen naar de Code van de dierenarts, waarin niet alleen staat dat dierenartsen welzijn en gezondheid dienen te bewaken, te herstellen en te bevorderen maar ook dat dierenartsen schendingen van wet- en regelgeving onder de aandacht dienen te brengen van verzorger of eigenaar (artikel 2). Dit zijn niet zozeer “rotte appels” als wel de worm in de appel die een slijmspoor van dierenleed, sterfte, wantrouwen en verdriet achterlaat, puur om geld te verdienen.

Hoe kan het dat deze bedrijven die een gevaar opleveren voor de gezondheid van mens en dier hun gang kunnen blijven gaan? Hoe kan het dat in Nederland dierenartsen en journalisten, die getuige zijn van fraude door deze bedrijven, op hun tenen moeten lopen omdat ze bedreigd worden? Hoe kan het dat de wet hier probleemloos, haast openlijk met voeten getreden wordt?

De NVWA blijkt opvallend stil in dit alles. Tot nu toe verschool men zich achter “gebrek aan bewijs” hoewel tientallen collega’s meldingen maakten van fraude. Er lijkt weinig serieuze animo om in actie te komen. Te druk? Overwerkt? Andere prioriteiten? Onmacht? Misschien dat het eerste menselijke rabiës-slachtoffer moet vallen voordat men in actie komt. Laten we niet hopen dat het zover komt.