De redding die 'nergens' heet

Vanmiddag ontmoette ik Elisabeth, 19 jaar uit Zuid-Sudan. Ze zat in het reception centre, de plek waar mensen zich aan moeten melden en medisch gecheckt worden voordat ze Kakuma binnen komen.

Elisabeth vertelde een afschuwelijk verhaal waarom ze gevlucht was. De huizen in het dorp waren in brand gestoken en geplunderd, mensen waren afgeslacht. Dat was niet wat ze had van ‘horen zeggen’, maar wat ze daadwerkelijk had meegemaakt. Niet vroeger in haar jeugd, maar enkele dagen geleden.

De brandhaarden in de wereld komen wel heel erg dichtbij als je het meisje zelf in de ogen kunt kijken en deze afschuwelijke daden op een paar uur rijden zijn gebeurd. Je kunt het soms bijna niet geloven. Wellicht is de lach in haar ogen de opluchting dat ze veilig is, dat er mensen voor haar zorgen, ook al is dat in een vluchtelingenkamp.

Ik ging hierheen met het idee dat het vast afschuwelijk moest zijn om in een vluchtelingenkamp als Kakuma (dat letterlijk ‘nergens’ betekent) te zijn, maar voor heel veel mensen is dit juist de redding. Een plek binnen de muren van een kamp waar ze veilig zijn.