De prijs van gebrek aan strategie tegen het coronavirus

Het klinkt mooi in crisistijden. ‘Samen de schouders eronder zetten’, ‘het virus verslaan’ en het nog mooiere ‘voor elkaar zorgen’. Maar gek genoeg doen we dat helemaal niet. Ik ben gewend om mooie verhalen te horen van slimme mensen, en vervolgens een vergelijking te maken met hun gedrag. Gedrag dat vaak iets heel anders toont.

Na de speech van onze premier hoorde ik opmerkelijk veel mensen reageren met ‘wat een sterke leider’ en een ‘mooie toespraak’. Het was absoluut een goed geschreven verhaal, maar daar heeft hij zijn experts dan ook voor. Of Rutte een sterke leider is betwijfel ik. Controleert u zelf het beeldmateriaal van o.a. Jinek, met daarin een compilatie waarin hij in het openbaar zijn steun uitspreekt aan een reeks van aftredende wanpresteerders. Deze man is een uitstekend diplomaat en bestuurder, maar toont geen enkel leiderschap. Geen ruggengraat, geen authenticiteit, geen vuur, geen urgentie.

Laat ik even heel concreet worden. De ogenschijnlijk sociale aanpak die nu wordt gevolgd is gebaseerd op primaire emotie en daarmee disfunctioneel. In momenten van emotie wordt gekeken naar het individuele belang, waar dat nooit raadgever mag zijn voor een collectieve strategie. Dat laatste is dus de hoofdtaak van de leider. Het schip uit de storm sturen. En niet midden op zee even het anker gooien omdat 1 opvarende een beetje zeeziek is. Simpel gezegd: niemand wil een dierbare verliezen maar als we geen enkel verlies accepteren, verliest het hele collectief.

En dat betekent dus ook dat je als leider moet kijken naar wat een passende strategie is voor het volledige collectief. Er is volgens mij maar één strategie passend in dit scenario. Je hoeft het er niet mee eens te zijn, maar denk er eens kritisch over na.

Risicogroepen isoleren en verder back to business. ‘Maar dan maken we andere mensen ziek’. Alleen de sterke mensen. De rest zit in quarantaine remember? Wie dat zijn? Laat ze dat zelf bepalen. Ben je bang? Blijf je thuis: de rest kan aan het werk. Om en om zullen we milde symptomen krijgen en de paar statistische uitzonderingen kunnen medische hulp krijgen. De risicogroep kan langzaam worden gemengd met de algemene populatie zodra de resistentie is opgebouwd. En heel droevig: maar er zullen slachtoffers zijn. VRESELIJK hoor ik sommigen denken. Op individueel niveau is dat natuurlijk ook zo. Voor die mensen heb ik een doodeenvoudige vraag.

Als ik stel dat de prijs van een paar extra overlevenden (marginaal en minder dan bij bijvoorbeeld een hittegolf) de volgende is:

5 jaar economische crisis 500.000 ZZP-ers die de bijstand in gaan Extreme schulden per gezin en instorten huizenmarkt Toename staatsschuld met 250 miljard (let op: er wordt NU al 65mld bij geleend)

Vindt u dan oprecht dat die prijs in verhouding staat tot het relatief marginale voordeel?

Laten we ons verstand gebruiken en ons niet laten leiden door de irrationele emoties en angst. Zo snel mogelijk over tot de orde van de dag en de risicogroepen isoleren, zo goed mogelijk verzorgen en medici helpen waar mogelijk.

En de casualties ? Accepteren. Het is droevig: zeker. Maar er gaan dagelijks mensen dood, er worden dagelijks mensen ziek. Willekeur is onderdeel van het leven, dat weet ik uit eigen ervaring. En hoe graag we ook willen roepen ‘als we samen sterk staan verslaan we die willekeur’, ook dat is feitelijk een illusie. Een sprookje waarin velen graag geloven, maar dat nooit zal uitkomen.