De president die de Verenigde Staten zou moeten kiezen

Vandaag, op 3 november 2020, wordt Mark Charles van de Wooden Shoe People, van de Waters that Flow Together en van de Bitter Water Clan, niet verkozen tot 46ste President van de Verenigde Staten van Amerika. Een kolonist met de naam ‘Biden’ of ‘Trump’ zal hem zijn rechtmatige plek ontnemen in Nacotchtank, oftewel ‘Washington, D.C.’

De nederlaag van de allereerste Navajo-Nederlandse presidentskandidaat van de VS gaat vandaag aan jou voorbij. En Nederland valt vannacht in slaap met een halve gedachte over verre Amerikaanse toestanden, en zonder na te denken over de koloniale misdaden die het zelf heeft begaan.

Harlem met één ‘a’ James Baldwin, de beroemde Amerikaanse schrijver en burgerrechtenleider, geboren in Harlem met één ‘a’, maande ons land ooit aan om na te denken over de band tussen Nederland en de VS. Dertig jaar geleden, op bezoek in Nederland, legde hij aan een onbeholpen journalist van de actualiteitenrubriek Kenmerk uit dat Nederland de ground zero van het Amerikaanse racisme is. Vermanend sprak hij ons toe: “Jullie staan niet los van ons” en “jullie moeten leren van alle gruwelen die jullie kinderen hebben verricht” zodat “jullie niet dezelfde fouten blijven begaan.”

Mijn studenten in het programma Nederlands op het land van de Niswi Ishkodewan Anishinaabeg, nu de ‘University of Michigan’, leren wat dit betekent. Ze luisteren naar pan-Afrikaanse schrijver Panashe Chigumadzi die zegt dat Nederland voor zwarte Afrikanen nog steeds het land van de onderdrukker is. Ze leren hoe de eerste tot slaaf-gemaakte Afrikaanse mensen in 1619 op een boot met een Nederlandse vlag aankwamen aan de kust van de Susquehanna, nu ‘Virginia’. Maar vooral leren ze om de lijntjes door te trekken, van Nederland, via het stelen van Mark Charles zijn land, naar de onrechtmatige zetel waar Trump-Biden zo weer op gaat zitten.

Het hoofd van Jefferson Ik kwam in de VS aan toen ik 25 was, 25 jaar geleden. Het is een pijnlijke zoektocht geweest, en nog steeds, om ver van huis in de ogen van mensen te zien wat voor schade jouw land en continent hebben aangericht, en om de weg te gaan begrijpen van dat eerste Nederlandse schip naar de moord op George Floyd, en naar alle moorden op American Indian vrouwen en meisjes waar geen haan in de wereld naar kraait.

Als witte Nederlander ben ik hier in de VS mijn levenslange profiteren van al deze moorden gaan voelen. Hier ben ik de oneindige cirkel gaan zien van verborgen koloniale schuld. Europa verbergt z’n schuld achter de VS en de VS doet dat weer achter Europa. Mijn kinderen leren op school bijvoorbeeld de Declaration of Independence met daarin de frame dat ‘de bevolking’ zich verzette tegen een dictatoriale Britse koning die hun het recht ontnam om meer land te vergaren:

“[The British king] has endeavored to prevent the population of these states… [from] raising the conditions of new appropriation of lands.” (Declaration of Independence, 1776)

De ene misdadiger die de andere de schuld geeft dat hij zijn misdaad niet kan begaan. Tegelijkertijd leert mijn zoon ook dat de derde president van de VS, Thomas Jefferson, een pedoseksueel was die zijn jonge tot slaafgemaakte schoonzus, Sally Hemings, tot seksslavernij dwong. In een kunstwerkje tekende hij vorige week het hoofd van Jefferson met de woorden “very immoral” en “had kids with his half-sister who was underage and whom he owned”. Ik heb thuis een la vol van dit soort kunstwerken. Maken kinderen op Nederlandse scholen ook dit soort hoofden van J.P. Coen?

Biefstuk Ik zie in Nederland vooral nog veel onwetendheid. Ik zie het in mezelf. Zo zat ik onlangs aan de biefstuk met een groep American Indians op een conferentie in het land van de Tohono O’odham en Pascua Yaqui (‘Arizona’). Iemand vroeg me waar ik vandaan kwam. “The Netherlands”. Toen leerde ik dat Willem Kieft in het “Nieuw Nederland” van de oostkust een lugubere wisselkoers introduceerde.

Als een vorm van verdeel en heers installeerden mijn racistische voorvaderen in de 16e eeuw een scalperingseconomie waarin American Indians tegen elkaar werden uitgespeeld met een standaardprijs per hoofdhuid van de vijand. Vlak nadat de Amsterdamsche Wisselbank met geld-wisselen het tijdperk van het koloniale kapitalisme inluidde, maakten de Nederlandse kolonisten dus als eerste inwisselbare “bonnetjes” van hoofdhuiden. Nederland handelsland.

Met deze horror in ontmenselijking ging mijn biefstuk er niet meer in, en het lijkt mij op zijn plaats dat kinderen op Nederlandse scholen Willem Kiefts hoofd gaan tekenen met de woorden “genocidale uitbuiter”.

Eerherstel Mark Charles is het kind van al deze wreedheden, en als staatsburger van zowel de VS als Navajo Nation wil hij van de VS voor het eerst een legitiem land maken zoals alleen hij dat dit jaar kan. De laatste American Indian die dit vergeefs probeerde was Russell Means, in de jaren tachtig.

Ik kan vandaag niet op Mark Charles stemmen, want hij staat in mijn staat van Michigan niet op het stembiljet en hij heeft in Michigan de rechten niet kunnen vergaren om als ‘write-in’-kandidaat te worden ingevuld. Desalniettemin is vandaag voor mij de dag van Mark Charles, niet omdat zijn oma net als ik Nederlands was, maar omdat hij strijdt voor het koloniale eerherstel dat mijn beide landen weigeren te verrichten.

Aan mijn lezer vraag ik om op deze diep-verdrietige dag in Turtle Island (‘Noord-Amerika’) 9 minuten te kijken naar de campagne-film van Mark Charles , en om het beeld even stil te zetten bij zijn Delfts blauwe klompen in Navajo Country.