De politiek moet een voorbeeld nemen aan Gordon

Het was op de valreep misschien wel de best bekeken guilty pleasure van 2017. Het RTL4-programma ‘Gordon Gaat Trouwen… Maar Met Wie?’ was spraakmakend en vooruitstrevend en scoorde 2,2 miljoen kijkers tijdens de laatste uitzending. Dit kwam ten eerste omdat het in de aanloop naar de eerste uitzending al de vaderlandse sensatiezucht aanwakkerde door het uitzenden van de promofilmpjes in combinatie met de speculerende berichten in de media. Daarnaast hanteerde deze commerciële zender een slim afvalsysteem, waardoor er telkens potentiële huwelijkskandidaten afvielen en de cliffhangers niet van de lucht waren.

Nadat er naar een climax van jewelste werd toegewerkt tijdens de laatste uitzending, zaten de genodigde gasten reeds rij aan rij klaar om de huwelijksvoltrekking tussen Gordon en zijn bruidegom mee te maken in het prachtige Zuid-Afrika. Tot aan de laatste minuut werd de spanning erin gehouden: aan wie zou Gordon uiteindelijk zijn ja-woord geven? Zou het de Italiaanse player Manuel worden of de huiselijke vader Rogier? Het volgende shot, waarin Gordon beide kandidaten toesprak en hij bekendmaakte wie zijn bruidegom zou worden, werd een figuurlijk nekschot voor beide heren én voor 12,94% van de gehele Nederlandse bevolking die meegluurde voor de kijkbuis.

Gordon trouwde met geen van beide.

Op social media ging het de daaropvolgende uren en dag(en) over het afgeblazen huwelijk van Gordon. De #Gordongaatniettrouwen bleek een kliko te zijn voor alle meningen omtrent deze anti-climax. Nederland voelde zich massaal bedrogen. Want: waarom heet het programma zo, terwijl er uiteindelijk níet getrouwd ging worden? Ophef alom. Maar redeneerden deze gekwetste personen niet vooral uit eigen belang en persoonlijke sensatiezucht? Waren ze wellicht teleurgesteld omdat hun favoriet het niet was geworden? Of was het gewoon het commerciële aspect van de show en het zeer waarschijnlijke prettige bedrag dat Gordon over zal houden door mee te werken aan het programma? Toch ben ik van mening dat de talloze digitale azijnpissers een voorbeeld mogen nemen aan deze moedige beslissing.

Neem bijvoorbeeld de politieke besluiten met betrekking tot het onderwijs. Ik zou wensen dat hier met enige regelmaat een zogenaamd ‘Gordonnetje’ gedaan zou worden. Dat wanneer er geen overduidelijke fundamentele basis is voor een nieuw plan, dit alsnog op het laatste moment kan worden afgeblazen. Gewoon, door eerlijk te zijn en te zeggen dat het niet goed voelt voor de initiatiefnemer of dat er te weinig bevestigend onderzoek is gedaan om besluiten te nemen. Dan was bijvoorbeeld het Passend Onderwijs niet zo ad hoc ingevoerd;  een beslissing die al jaren zorgt voor een slecht huwelijk tussen alle betrokkenen. Wellicht zou het Lerarenregister dan niet te vroeg zijn voorgesteld aan de leraren, die niet zitten te wachten op een draagvlak missende administratieve dwangbuisbeleving. Het ondoordachte gedrocht van een rekentoets zou dan niet alsnog de goedkeuring van de achterban hebben gekregen wanneer iets uitgebreider onderzoek was verricht en er een dialoog was geweest met het onderwijsveld. Een definitieve scheiding was misschien te voorkomen geweest. En zouden er uiteindelijk geen smoezen meer verzonnen hoeven te worden om het daadwerkelijke probleem achter het lerarentekort te willen zien.

Het moge duidelijk zijn dat het soms gewoon beter is om te scheiden, nog voordat je getrouwd bent. Wat dat betreft heeft Gordon een voorbeeldfunctie aangenomen door niet te trouwen, de consequenties ervan onder ogen te zien en uiteindelijk voor zichzelf en zijn geweten te kiezen. Een keuze die uiteindelijk het beste zal uitpakken, voor alle betrokkenen. Wellicht dat dit veel toekomstige ongemakken en onvoorziene problemen kan voorkomen in de toekomst.