De pis wordt duur betaald

Rotterdam gaat dóór met de strenge disciplinering van de burgerij. Wildplassers worden voortaan niet alleen beboet, maar ook geregistreerd, zo valt uit de Rotterdamse editie van de Metro af te leiden. Wie voor de derde maal wordt gepakt, geldt als veelpleger en moet drie dagen slavenarbeid verrichten bij de reinigingsdienst. Die zijn wel afkoopbaar tegen betaling van 500 euro. Tegelijk is de gewone boete verhoogd tot 120 euro. Daarbij komen dan ook nog 75 euro schoonmaakkosten, waaruit blijkt dat bij de gemeente nog wel een efficiencyslag te maken valt. En als je bij die reinigingsdienst 500 euro bruto kunt verdienen in drie dagen, dan wordt het moeilijk te begrijpen waarom wethouder Florijn nog met gesjochten bijstandstrekkers moet leuren in het Westland.  

Vijfhonderd euro voor drie dagen komt neer op een maandloon van 3320 euro bruto bij twintig werkdagen. Vroeger zeiden ze: “De vis wordt duur betaald”, tegenwoordig “de pis wordt duur betaald”

Deze maatregelen zullen ongetwijfeld in brede kring worden toegejuicht omdat het tijd is dat al die asocialen op straat eens stevig worden aangepakt zodat het allemaal weer net zo schoon, zo netjes en zo rustig wordt als vroeger. Nederland dreigt ten prooi te vallen aan de anarchie, maar sinds een paar jaar worden er groeiende legers van stadswachten en andere koddebeierachtige figuren op de been gebracht om er streng op toe te zien dat iedereen zich gedraagt.

Maar dat is géén terugkeer naar vroeger. Integendeel. In de jaren vijftig van de vorige eeuw plaatsten gemeentebesturen op strategische plekken in de stad plashuisjes waar de heren der schepping terecht konden. Zij zijn in de jaren zeventig verdwenen omdat zij ook wel eens ontmoetingsplaatsen waren voor homoseksuelen en ook omdat het discriminatie was om voor mannen faciliteiten te bouwen terwijl dames aangewezen bleven op het toilet van Bijenkorf en V&D.

Natuurlijk hielden mannen het zoveel mogelijk op maar geen mens zag er tegenop om in geval van hoge nood achter een boom of in een steegje terug te trekken. Wij katholieke jongens volgden dit voorbeeld en plasten wild dat het een aard had behalve uiteraard tegen de kerk. De Rotterdamse jacht op wildplassers is echt iets van deze tijd. Daar maakten ze in de jaren vijftig echt geen problemen over.

Toegift overlast door hangjeugd. In 1949 verscheen van J.A.Kluyt en Ko van der Laan het weemoedige “In de Amsterdamsche Jordan. Een romantisch brok Stadshistorie.” De auteurs beschrijven met waardering en heimwee het gedrag van de straatjeugd zo rond 1890. Lees mee: “De jongens tolden, speelden soldaatje, hoepelden, maar gaven de voorkeur aan een zuiger. Zoo’n zuiver was een rond stuk zoolleer met een gaatje in het midden, waardoor en touwtje met een knoop was getrokken. Dat stuk leer werd kletsnat gemaakt in een plas of in de gracht of ‘nog anders’ (opnieuw wildplassen, noot HvdH) en dan trapten de rakkers het vast op een straatsteen. En dan maar trekken en niet rusten voor die steen uit de bestrating losgetrokken was. Een ‘immes’ spel, atavistische vernielszucht zouden hedendaagsche Freudianen het noemen. Heele straten zijn op deze wijze ‘verampeneerd’. Knokken, dat deden de jongens ook graag! Voornamelijk door de week na schooltijd en dan in georganiseerde ploegen. Heele ‘knokpartijen’ zijn er geleverd tusschen de ‘Kale neten’ – dat waren de leerlingen van de HBS op de Keizersgacht en de Zwervers, ofgtewel de Jordaansche schooljeugd. Die knokpartijen werden uitgevoerd op de Prinsengracht of nog vaker op de Stille Westermarkt.  De HBS-sers met sportriemen en boekentasschen, de zwervers met stokken en vooral met keien uit de straat.”

Ik denk wel eens: Nederland is kleinzerig geworden.