De Perfecte Storm

De laatste tijd hoor je veel over de Perfecte Storm. Dat alle dingen bij elkaar komen, zoals Poetin die de gaskraan dichtdraait om het Westen onder druk te zetten, net op het moment dat de gasproductie in Groningen naar nul gaat. Hoewel nauwelijks te onderbouwen, geloof ik erg in zulke kosmische verbanden.

Gelukkig heeft columns schrijven over serieuze onderwerpen geen zin. Je kunt een betoog houden over dat je niet in een land wilt leven waar volwassenen zich min of meer gedwongen voelen een naald in hun lichaam te zetten. Maar wie denkt er nog abstract genoeg om in te zien dat na het overschrijden van zo’n principiële grens altijd een grijs gebied gaapt?

Hopelijk raken China en Amerika binnenkort slaags, en zijn we verlost van het corona-geëmmer. Tot dat moment kan ik slechts flauwekul verkopen over de symbolische verschijning van de voormalige Amsterdamse politiewoordvoerder Klaas Wilting op mijn levenspad.

‘Drop je knife, en doe iets met je life’, las ik op een poster in de stad. Utrecht is een van de tweehonderd gemeenten waar je vorige maand anoniem steekwapens kon inleveren. Ik dacht aan 1999, toen ik als zeventienjarige radio-stagiair op een Amsterdams politiebureau naast een plastic vuilnisemmer met een gleuf stond.

Mijn allereerste mediaproductie ooit, voor de omroep waarvoor ik ook deze column schrijf. Nerveus interviewde ik de beroemde Klaas Wilting over een messen-inleveractie. Klaas was Ellie Lust avant la lettre, een politieagent die uitgroeide tot allround televisie-entertainer. Vanwege frequente deelname aan dierenquiz Waku Waku werd hij Klaas ‘Waku Waku’ Wilting genoemd.

Restaurant Waku Waku in mijn stad ontpopte zich, door coronapas-controle te weigeren, in de afgelopen periode tot symbool van virusverzet. Het zijn verbanden waar je iets mee moet, maar niks mee kunt. Wellicht zijn perfecte stormen niets anders dan strontvervelende cirkels waarin we onszelf gevangen houden.