De Palestijnen voelen zich vernederd, wat zouden wij doen?

Vijf doden bij een aanval op een synagoge, het is verschrikkelijk, net als de massamoord op honderden Palestijnen onlangs in Gaza. De geweldcyclus gaat maar door. Daarnaast is het onrecht dat de Palestijnen wordt aangedaan en het westerse gedogen ervan ook een krachtig wapen in de handen van jihadistische ronselaars. Het is hoog tijd dat aan dit alles een eind komt en dat er een oplossing komt op basis van het internationaal recht, en hoog tijd voor Nederlandse steun aan het voorstel dat de Arabische Liga binnenkort aan de Veiligheidsraad wil doen om het conflict te beëindigen.

Net als het Arabische vredesinitiatief van 2002 zal het voorstel gebaseerd zijn op het internationale recht en Israëls rechten respecteren. Als Israël de Arabische rechten ook erkent kunnen de relaties genormaliseerd worden. Israël negeert deze uitgestoken hand van de Arabische wereld echter al twaalf jaar, vandaar dat de gang naar de Veiligheidsraad logisch is.

Wanneer men de onderliggende feiten van het conflict onbevooroordeeld onderzoekt, en dat heb ik grondig gedaan, kan men slechts tot de conclusie komen dat de Palestijnen een groot onrecht wordt aangedaan. De Ground Zero van het conflict is de vlucht van 800.000 van de 1,3 miljoen Palestijnen in 1948. Verreweg de meeste ervan werden op de vlucht gejaagd door systematische aanvallen van Israël op hun dorpen en steden. Deze aanvallen begonnen al zes weken voor de oprichting van de staat Israël en zes weken voor de Arabische Liga Palestina binnenviel. De Liga verklaarde daarbij dat ze de orde wilde herstellen omdat er door zionistische agressie al meer dan een kwart miljoen vluchtelingen waren. Dat klopte.

Mijn onderzoek, waarvan de resultaten in een peer-reviewed tijdschrift gepubliceerd zijn, toont aan dat Israël  bewust uit was op een grootschalige etnische zuivering, en dat er als dekmantel continu een beroep op “veiligheid” werd gedaan. Sindsdien is “veiligheid” Israëls belangrijkste frame. Het is vooral zo superbelangrijk omdat Israël een schaamlap nodig heeft voor het onrecht dat het de Palestijnen aandoet bij het nastreven van haar ideaal. Zionisme is in de praktijk expansionisme vermomd als zelfverdediging.

Israël veroverde de rest van Palestina in 1967 en maakt dat sindsdien langzaam maar zeker ook steeds Joodser. De achtergrond hiervan is niet, zoals vaak gesuggereerd wordt, dat een minderheid van radicale kolonisten het ene na het andere Israëlische kabinet chanteert, maar dat bijna het hele spectrum van Joodse partijen van links tot rechts vindt dat heel Palestina Joods hoort te zijn. Op school worden kinderen met deze ideologie geïndoctrineerd.

Het internationale recht zegt dat de bezette gebieden van de Palestijnen zijn, maar Israël wil daar domweg niet aan. De Palestijnen zijn wanhopig. Sinds 1948 is het merendeel ervan vluchteling, en wat er rest van hun land is al bijna vijftig jaar bezet. Israël doet wat het wil. De Palestijnen voelen zich vernederd. Wat zouden wij in zo’n situatie doen?

Het vredesproces biedt weinig. Het “neutrale” Westen meet met twee maten. Om mee te mogen doen moeten de Palestijnen alle rechten van Israël erkennen, terwijl aan Israël geen eisen worden gesteld. Vervolgens moeten ze onderhandelen over welke rechten ze in moeten leveren. Het lijkt meer op een afpersingsproces. Hoe zou u zich voelen als u bestolen bent en u moet met een onwillige en eigengerechtige dief onderhandelen over welk deel van uw bezittingen u terug mag? Belachelijk toch!

Ik denk dat iedereen het er over eens is dat we een eerlijk vredesproces willen. Dan is het toch logisch dat we van Israël eisen dat het de Palestijnse rechten erkent, net zoals de PLO die van Israël erkent, en dat we het Arabische voorstel steunen?