De Palestijnen staan er alleen voor

Het apartheidsregime in Zuid-Afrika is sinds 1994 definitief opgeruimd. Het grootste symbool van dit historische feit is net begraven: Nelson Mandela. Maar de apartheid als onderdrukkingssysteem bestaat nog steeds; namelijk in Israël.

Bisschop Tutu vindt het systeem waar Israël de Palestijnen aan onderwerpt erger dan de apartheid van het toenmalige blanke regime in Zuid-Afrika. Hij laat ook geen gelegenheid voorbij gaan om op te roepen tot het boycotten van de Israëlische producten uit de nederzettingen en een militaire boycot van Israël. De opvatting van Nelson Mandela over de onderdrukking van de Palestijnen door Israël is bekend:

But we know too well that our freedom is incomplete without the freedom of the Palestinians.

Netanyahu en Shimon Peres verzonnen allerlei motieven waarom ze niet naar de herdenking van Nelson Mandela konden gaan (reis te duur, respectievelijk griep) maar iedereen weet dat ze geen enkele morele legitimiteit hebben om daar te verschijnen. Zeker niet als representanten van een staat die continu samenwerkte met het blanke regime in Zuid-Afrika en dit regime met militair materiaal (raketten) steunde om de opstand van de zwarte bevolking tegen de apartheid de kop in te drukken. 

Apartheid Israël heeft allerlei brute maar ook verfijnde methoden ontwikkeld om een totale controle over de Palestijnen tot stand te brengen: gescheiden bussen, gescheiden wegen, check-points, opblazen van huizen, collectieve straffen, onteigening van grond, kinderen in gevangenissen, gevangenneming van Palestijnen zonder proces, militaire processen tegen burgers, scheidingsmuur op Palestijnse grond, verboden gemengde huwelijken, deporteren van bewoners, tweederangs positie van Palestijnen als Israëlische burgers, stelen van water en grond, een totale en wurgende blokkade van Gaza, enzovoort.

Israël lapt alle VN-resoluties, alle rechterlijke uitspraken, alle rapporten over de schending van mensenrechten, alle waarschuwingen van de EU over de risico’s van de bezetting voor een duurzame vrede in het Midden- Oosten en alle vermaningen van gewetensvolle Joodse intellectuelen en organisaties aan haar laars. Zelfs de voormalige hoofden van de Israëlische veiligheidsdienst Mossad waarschuwen dat vrede met de Palestijnen de enige uitweg is voor Israël. Maar Israël luistert naar niemand. Hoe komt dat?

Werkelijke tegenstand is er niet Nooit is de overheersing van de Palestijnen zo compleet geweest als nu. In Gaza heeft de vernietiging van de hele infrastructuur door Israël  in 2008 en het hermetisch afsluiten deze landstrook van de buitenwereld de bevolking teruggeworpen in een situatie die analoog is aan Europa in de Tweede Wereldoorlog: ondervoeding, ziektes, werkloosheid, dakloosheid. 

Mahmoud Abbas – de president van de Palestijnse Autoriteit – functioneert als een marionet van Israël en weigert om zijn volk in Gaza te helpen met olie, water en medicijnen omdat hij Hamas – zijn politieke concurrent in Gaza- volledig conform de agenda van Israël, de VS en de EU,  op de knieën wil dwingen. Van je eigen leiders moet je het hebben!  

De militaire leiders in Egypte zijn solidair met… Israël! Omdat Hamas nauwe banden had met Morsi – de inmiddels door de militairen afgezette Egyptische president – gaan de grenzen tussen Gaza en Egypte slechts mondjesmaat open. Dat de Palestijnse bevolking daaronder lijdt, is kennelijk geen probleem voor de nieuwe machthebbers in Cairo.

De heersers in Saoedi-Arabië, Quatar en de andere Arabische emiraten offeren graag de Palestijnen op voor eigen belangen. Deze soennitische leiders afficheren zich graag als coalitiegenoten van Israël om Iran – het land van de sjiieten – te beletten om een eigen kernbom te ontwikkelen. Dat Israël al decennia lang beschikt over deze bom is kennelijk voor hen geen probleem.

Obama zegt zich te willen spiegelen aan Mandela maar hij gaat door met het steunen van Israël, niet alleen politiek maar ook militair: drie miljard dollar per jaar aan wapens! De EU en Nederland in het bijzonder willen verbaal wel eens hun lippendienst bewezen aan de Palestijnen en zo nu en dan wat euro’s uitdelen, maar hun werkelijke solidariteit en identificatie gelden voor Israël. Minister Timmermans was overduidelijk daarover tijdens zijn laatste verblijf in Israël:

There is no way we can disentangle the destiny of Europe from that of Israel, and we better face that fact”.

Rusland staat steekt duidelijk zijn nek uit voor de ‘slachter van Damascus’ maar geeft niet thuis als het gaat om de Palestijnen. Praktisch alle Arabische leiders maken zich meer zorgen over hun politieke toekomst (Arabische Lente) dan over de Palestijnen. De koning van Marokko is officieel voorzitter van de Commissie Al-Qods (Jerusalem) van de Islamitische Conferentie maar houdt zich volledig stil bij de verdrijving van Palestijnen uit hun huizen aldaar. Een actieve politieke en mobiliserende strategie tegen de annexatie van delen van Jerusalem door Israël is niet aan de orde.

Conclusie: de Palestijnen zitten volledig klem en Israël zit op rozen. Israël is militair oppermachtig en weet dat, wat er ook gebeurt, de wereld – inclusief de Arabieren en alle op de herdenking van Mandela aanwezige ‘leiders’ – blaft maar niet bijt. Ook het vredesplan van Kerry zal straks – en voor de zoveelste keer- ten koste van de Palestijnen gaan. Immers Israël zal – via onderhandelingen – niets inleveren van wat ze met militair geweld veroverd heeft. En de zogenaamde internationale gemeenschap? Die hoest wat, maar meer niet. Uiteindelijk overwint de macht van Israël het recht. 

Recht zal zegevieren Zo te zien lijkt de strijd van de Palestijnen voor hun bevrijding van de Israëlische apartheid een verloren zaak, een illusie. Maar de strijd van Mandela en de zijnen tegen de apartheid in Zuid Afrika laat twee feiten duidelijk zien: zonder de ‘illusies’ van de idealisten is geen verzet mogelijk. En: hoe sterk de militaire macht van het onrecht ook is, het recht zal uiteindelijk zegevieren. Zie de geschiedenis van de afgelopen eeuw.

De geschiedenis heeft zijn eigen wendingen die de logica van de machtsverhoudingen vaak niet kent. Daarom heeft Mandela tijdens zijn bezoek aan Gaza in 1999 de Palestijnen aangemoedigd om door te gaan met hun strijd. “Wij moeten doorgaan; er is geen sprake van om de strijd op te geven”. Het antwoord van de Palestijnen kwam van Barghouti die al langer dan een decennium in een Israëlische gevangenis zit, in zijn verklaring naar aanleiding van het overlijden van Mandela: “De apartheid werd verslagen in Zuid-Afrika, hij zal niet overwinnen in Palestina.”