De onzichtbare verminking van het slachtoffer

Donderdag stelde CU-Kamerlid Mirjam Bikker Kamervragen over het uitblijven van schadevergoedingen voor lichamelijke littekens of verminkingen bij slachtoffers van seksuele uitbuiting. Wat goed dat dit nog steeds de aandacht heeft.

Buiten het stigma dat vaak op het slachtoffer rust, is er dus ook sprake van zichtbare verminking. Ook de meisjes die ik begeleid vertellen over de tattoos die zijn gezet op (on)zichtbare plekken. En wat deze aan herinneringen oproepen. Ik leg dergelijke verminkingen altijd uit als een litteken. Het zal wellicht zachter worden maar nooit helemaal weggaan en gevoelig blijven als je het aanraakt.

Maar waar weinig rekening mee wordt gehouden zijn de onzichtbare littekens. Deze worden verspreid via internet en/of media. Ik probeer daar al een tijdje bewustwording voor te kweken. Ik ben van mening dat er anders omgegaan kan worden met de privacy van slachtoffers, zodat zij zich niet dubbel gestraft voelen. Sommige slachtoffers worden bijvoorbeeld met naam en toe naam genoemd in een artikel, mede omdat hun advocaat tijdens de openbare rechtszitting niet om anonimiteit had verzocht.

De vraag die dan logischerwijze klinkt, is wie is hier fout? De journalist die de persvrijheid heeft of de advocaat die het niet had aangevraagd? Wat zou het mooi zijn als deze vraag niet gesteld hoeft te worden. Dat we samen denken aan de toekomst van het slachtoffer. Dat ieder een steentje bijdraagt aan zo het min mogelijk beschadigen dan wel veroorzaken van littekens in hun toekomst.

Soms gaat het zelfs zo ver dat de kinderen van slachtoffers en daders genoemd worden in een verslag van de de openbare zitting. Daarmee maken we deze kinderen onbewust slachtoffer van het verleden van hun vader of moeder. Een van de meisjes stuurde me vandaag een bericht. Haar woorden omschrijven precies de onzichtbare littekens online.

Naaar aanleiding van een bericht op Linkedin en Facebook hierover melden zich vele slachtoffers zich. De groep is nog groter dan bij mij bekend was. Het zou waardevol zijn als we voor deze groep van door de misdrijven getekende slachtoffers samen kunnen werken om rekening te houden met hun privacy. We geven hen dan een onzichtbaar gezicht.

En mocht dat niet werken hoop ik dat er ook dan een in de Tweede Kamer een partij voor hen opstaat.