De ontspoorde campagne van Rotterdam tegen drugsgeweld

De staat fungeert als het uitvoerende instrument van de overheersende cultuur.

In Rotterdam is het inmiddels een vertrouwd beeld: campagnes van de gemeente die proberen bewustwording te bevorderen. Hoewel streven naar bewustwording an sich geen slecht idee is, valt op dat deze campagnes vaak tekortschieten, en het is duidelijk dat juist de gemeente Rotterdam zelf bewustwording mist.

Niet zo lang geleden zag ik op straat de 'curieuze reeks borden' met moeders erop, bedoeld om verkeersoverlast te verminderen, met als slogan "Mijn zoon rijdt rustig!" Net als velen was ik sceptisch over de effectiviteit ervan. Nu heeft de gemeente Rotterdam echter een nieuw dieptepunt bereikt met haar campagne tegen drugsgerelateerd geweld. Het doel van deze nieuwe campagne is om het verband te leggen tussen 'onschuldig' drugsgebruik in het uitgaansleven en geweld in de onderwereld. Gezien de stijgende trend van zowel drugsgebruik als drugsgeweld in Rotterdam, lijkt een campagne hierover nog niet zo'n slecht idee.

Helaas lijkt deze campagne niet gericht te zijn op oprechte bewustwording, maar eerder op het aanwakkeren van schuldgevoel en angst bij de doelgroep. Als we naar de geschiedenis van deze kwestie kijken, zien we dat de benadering van overheden zoals deze nil novi sub sole is - er is niets nieuws onder de zon. Tijdens de Vietnamoorlog en de Summer of Love in San Francisco werd drugsgebruik gezien als een vocaal en drugsgerelateerd protest. Aangezien de autoriteiten die aan de macht waren niet gemakkelijk konden optreden tegen het openlijke protest en de bijbehorende muziek van Grateful Dead in het Golden Gate Park, richtten ze zich op de drugsgebruikers. Hieruit blijkt snel het onderscheid tussen mensen die enthousiast zijn over de vrijheid van persoonlijke verkenning en mensen die van mening zijn dat dergelijke activiteiten zowel illegaal als immoreel zijn.

En natuurlijk hebben we wethouder Vincent Karremans, die ongetwijfeld behoort tot de laatste groep mensen die niet alleen kortzichtig zijn, maar ook ver verwijderd zijn van de realiteit. Het is namelijk zo dat in het omgaan met geestverruimende middelen de enige zorgen zijn die we zouden moeten hebben; onze ware oude vijanden zijn onwetendheid en paniek. Karremans is zich bewust van het feit dat mensen geestverruimende middelen gebruiken. Blijkbaar spreekt hij ze hierop aan! Vervolgens horen we vaak het argument: 'Dan moeten we het maar legaliseren.' Ja, dan kunnen we inbraak ook legaliseren en hebben we daar ook geen last meer van. Harddrugs zijn niet voor niets verboden; ze zijn extreem verslavend en leiden uiteindelijk tot destructie, aldus Karremans. Als dit niet genoeg bewijs is dat we hier te maken hebben met iemand die ver van de realiteit en de samenleving afstaat, dan weet ik het ook niet meer. Graag wil ik niet de jonge man zijn die een volwassen man, wethouder nota bene, de les leest, maar iemand moet het doen.

De geschiedenis laat zien dat onze menselijke soort altijd gretig elke nieuwe technologie of middel heeft omarmd dat ons meer kracht gaf om informatie te ontvangen en door te geven. Dit bewijst ook dat het in onze aard ligt om ons bewustzijn te verruimen, onze hersenen te veranderen en open te staan voor nieuwe ervaringen. Radio, televisie, en geestverruimende middelen zijn allemaal instrumenten om het bereik van input-ervaringen te vergroten. Daarnaast is deze ontwikkeling en beweging onlosmakelijk verbonden met alle andere revolutionaire bewegingen, waarin vrijheid van exploratie en bevrijding centraal stond.

Een van mijn favoriete denkers, Terence McKenna, zei ooit het volgende: "We moeten erkennen dat het proces van politieke verlichting, inclusief de afschaffing van slavernij, het verlenen van stemrecht aan vrouwen en het beëindigen van publieke geseling, ook zou moeten inhouden dat mensen zelf mogen bepalen hoe ze hun geest willen veranderen. We hebben geen interesse in regulering van onze seksualiteit door de staat, en we hebben geen interesse in intellectuele, spirituele en emotionele regulering door de staat. De staat fungeert als het uitvoerende instrument van de overheersende cultuur. "De staat gruwt van het idee dat mensen de authenticiteit van hun eigen geest zouden opeisen en dat mensen in het licht van de natuur zullen staan."

Ik sluit me volledig aan bij deze woorden en hoop dat Rotterdam de moed en het inzicht krijgt om haar aanpak te heroverwegen en zich te richten op effectievere manieren om de problemen rond drugsgeweld aan te pakken, in plaats van te vervallen in herhaalde campagnes die hun doel lijken te missen.