De ondraaglijke platvloersheid van het bestaan

Ze zuipen, kotsen, tongen, pissen, feesten, schijten, vechten, neuken en schreeuwen dat het een lieve lust is. Vooral door al het geruzie verbaast het mij dat mijn dochters zo graag kijken naar een groep halfnaakte hersenloze alcoholische jongens en meiden die als enige reden nog bikini’s, doorzichtige bloesjes, strakke shirtjes en zwembroeken draagt omdat ze anders écht de hele dag met elkaar aan het paren zijn.

Na een jeugd waarin ruzie en geweld een prominente plek innamen, kan ik trots constateren dat de relatie met mijn dochters zich kenmerkt door een serene Gemütlichkeit. Ik zeur en verplicht niet en zij doen geen rare dingen. Om die reden is mijn verbazing dan ook groot dat de dames zich verlekkeren aan programma’s als Geordi Shore.

Voor de mensen die geen idee hebben waar ik het over heb: Geordi Shore wordt uitgezonden door MTV en gaat over een kliek Britse twintigers die aan de term ordinair een geheel eigen invulling heeft gegeven. Ze zuipen, kotsen, tongen, pissen, feesten, schijten, vechten, neuken en schreeuwen dat het een lieve lust is.

Vooral door al het geruzie verbaast het mij dat mijn dochters zo graag kijken naar een groep halfnaakte hersenloze alcoholische jongens en meiden die als enige reden nog bikini’s, doorzichtige bloesjes, strakke shirtjes en zwembroeken draagt omdat ze anders écht de hele dag met elkaar aan het paren zijn. Ze houden zich voornamelijk bezig met oorlog voeren waarbij ze welhaast schuimbekkend een niet te stuiten golf woordenkots uitbraken.

Fuck you in al haar facetten.

Het is gewoon grappig, aldus dochterlief. Tja.

Maar niet alleen de Britten zijn in staat tot platvloers gedrag; wij Nederlanders kunnen het ook. Wij hebben namelijk Utopia. Wellicht een wat mildere vorm van banaal gedrag, maar toch. Ook daar kijkt mijn jongste dochter naar, die overigens een goed stel hersens heeft dus daar ligt het niet aan.

Ik heb voor de volledigheid de term ‘Utopia’ opgezocht en kwam het volgende tegen: “onmogelijke werkelijkheid, een ideale wereld die echter niet bereikt kan worden”.

Ik heb geen idee wat de bewoners van het programma Utopia voor ogen hebben, maar ik krijg niet de indruk dat ze ook maar enigszins bezig zijn met het creëren van een ideale wereld. Voor mij zou een ideale samenleving inhouden dat je vreedzaam, liefdevol en geheel zelfvoorzienend naast elkaar leeft waarbij je elkaar zonder oordeel helpt en ondersteunt. Een humanistische samenleving waarin je je kunt ontplooien in een –weliswaar gecreëerde, maar dan nog- vrijheid van verplichtingen.

Maar nee, Geordi Shore in de Hollandse klei. Er wordt geschreeuwd, gevochten, gejankt, geneukt, geruzied, geroddeld en geslijmd dat het een lieve lust is. Alles draait om geld, macht en sex. Whats new?

We krijgen dankzij de constante aanwezigheid van camera’s de mens op zijn slechtst te zien. Daar waar men gekonkel en geroddel doorgaans probeert te verbergen, in Utopia wordt alles pijnlijk zichtbaar. Vermeende vriendelijkheid naar een medebewoner blijkt onecht als de camera registreert hoe een aantal bewoners ergens achteraf samenklontert en diezelfde persoon finaal fileert. De een maakt zich druk over geld, de ander of er niet teveel te zien was op camera na de neukpartij van afgelopen nacht, de volgende loopt te janken omdat zijn planken zijn ingepikt en weer een ander denkt dat tatoeëren een leuk tijdverdrijf is, in plaatst van een serieus vak.

Een groep ijdeltuiten die als enig doel heeft om na afloop van het programma Bekend Nederlander te zijn en dus probeert te overleven in een kuil vol gifslangen.

Mijn dochter geniet van al die strijd en confrontaties. Ik houd me vast aan de gedachte dat de reden is dat ze thuis ruzie tekort komt, en dat lijkt me een te verwaarlozen gemis.

Ikzelf kijk fijn met haar mee want anders trekt ze zich terug op haar kamer en dat is ongezellig. Vreedzaam tegen elkaar aangeleund, met de poes in ons midden, aanschouwen wij de essentie van de mensheid in een notendop, en maak ik mij geen enkele illusie meer.