De Nederlandse lente

Met drie broden kan ik weer een weekje vooruit. De dichtstbijzijnde bakker was toch iets te ver. In een versnelde looppas stap ik door. Wanneer ik snel de straat oversteek zie ik de Neude bomvol mensen staan. Spandoeken en vlaggen worden opgehesen, mensen schreeuwen tegen de groengevlekte landmacht dat ze erlangs willen. Ze worden ruw weggeduwd en er wordt een waarschuwingsschot afgevuurd. Tientallen mensen sprinten langs mij heen, terwijl een blauwe massa de straat nadert. Aan mijn voeten zie ik kinderschoentjes, het lichaampje er nog aan vast. Ik onderdruk mijn paniek en loop een zijstraat in. De Albert Heijn verschijnt om de hoek met ingeslagen ruiten, opengebroken kassa’s en tientallen aan stukken gescheurde posters van onze president.

“Den Haag is compleet volgelopen met demonstranten, je moet de beelden eens zien. Het is echt sick. Doet je tv het alweer?” Ik druk gefrustreerd op de knoppen, maar het blijft sneeuwen. “Nee, maar ik heb nu wel weer even internet. Hoe is Amsterdam?” Mijn beste vriendin slaakt een zucht door de telefoon en ik hoor haar gordijnen schuiven. “Geen hond op straat. De Dam is volledig platgebombardeerd en er staan overal mannetjes van de geheime dienst. Niemand durft meer naar buiten. Mensen liepen het Paleis in, maar het leger kwam al met tanks aanzetten voordat iedereen veilig binnen was. Ken je Robert nog, die jongen met die bril? Zijn broer en vader zijn vorige week opgepakt en afgevoerd naar Den Haag, omdat ze al die filmpjes van het leger online hadden gezet.”

Ik scroll langs de online nieuwskranten. Freek de Jonge, Theo Maassen, Youp van ’t Hek. Hun namen branden op de headlines, terwijl er agressieve beelden van hun arrestaties worden uitgezonden. Theo Maassen kijkt woest de camera in terwijl hij met gruwelijke scheldwoorden smijt. Ik negeer de knallen van de straten onder mij en lees verder. Amerika, China en Rusland zijn een spoedberaad begonnen met de VN. Niet dat het zin heeft. De wapenhandel loopt nu zodanig goed dat ze het geld niet willen missen. België, Frankrijk en Duitsland zitten zelf nogal in de nesten. Zo’n reddingsoperatie kost bergen met geld, dat er gewoonweg niet is.

“Ik denk niet dat dit ooit ophoudt, Loes. Mensen willen verandering. Vooral nu ze de moeilijkste stap hebben genomen, willen ze verder. Ik denk echt dat ze doorstrijden tot ze erbij neervallen. Je had de blik in m’n moeders ogen moeten zien toen haar zus onbereikbaar was. Alle oude bunkers zijn weer in gebruik genomen trouwens. Mijn hele wijk bereidt zich nu voor om er voorlopig in te schuilen,” zeg ik met een naar onderbuikgevoel.

Moorden, arrestaties, bombardementen. Het standbeeld van Willem van Oranje in Den Haag is gedegradeerd naar een zielig hoopje steen. Facebook is platgelegd, net als de hele Nederlandse omroep. “Ik weet het lieverd. Wij zaten laatst met z’n allen in de kelder van de buurman. We zitten natuurlijk tussen de Dam en het Leidseplein, dus zo’n lekker kacheltje beneden konden we wel gebruiken. Zo zielig: mijn zusje vroeg me of we voor haar verjaardag nog wel naar de Efteling konden, als iedereen ruzie had hier.”

“Wat heb je gezegd?” “Niks. Ik wist gewoon niet wa-” Een lange piep geeft aan dat de lijn dood is en nogal verbouwereerd leg ik de telefoon neer. Ik laat me zakken en leun tegen mijn bed aan, mijn knieën opgetrokken tot aan mijn kin. Mijn naam, die opeens galmt in de verte, dient nu als wekker.

“Maar maak je verder geen zorgen hoor, hij is er met een schrammetje vanaf gekomen. We maken het goed. Lieverd? Joum?”

Het gezicht van mijn tante, zo’n vierduizend kilometer verderop, staart me vanuit het computerscherm onderzoekend aan. Ik schrik op en bedenk dat ik de afgelopen minuut wezenloos voor me uitgestaard heb. “En hoe is het bij jullie?” “Z’n gangetje…”, antwoord ik zacht. “De lente lijkt te zijn aangebroken.”

Dit stuk verscheen eerder op Spunk.nl