De moordzuchtige kat van mijn buren toont dat Darwin veel te mild was

Met een clubje mensen eten we – allesbehalve vegetarisch – Chinees in de tuin. “Ah nee toch, daar zit een merelnest”, roept iemand als de vuurrode kat van een van de bewoners plotseling in een struik klimt en met zijn poot fel uithaalt. Even later liggen er twee nog kale, stuiptrekkende baby-vogeltjes op een grindtegel onder de struik.

Omdat we zelf net allerlei dieren hebben gegeten, durft niemand in te grijpen terwijl de kat met de halfdode wezentjes speelt. “Wel zielig hoor”, wendt een van mijn tafelgenoten het hoofd af. “Tja, ik denk dat je niet te veel van je eigen gevoelens op een pasgeboren vogel waarvan de oogjes nog dichtzitten moet projecteren”, zeg ik.

Na slechts de kop van een van zijn prooien te hebben verorberd, gaat de kat op zoek naar nieuw vermaak. “Hopelijk worden die dode beestjes vannacht door een rat of een vogel opgegeten, anders is het zo zinloos”, bromt mijn buurman. De volgende ochtend wandel ik de tuin in, waar de inmiddels flink bestorven kuikens nog liggen.

Nippend van een beker koffie trek ik een conclusie waar zelfs de vermaarde bioloog Charles Darwin halverwege de negentiende eeuw voor was teruggeschrokken: ‘Slechts wanneer je lekker genoeg bent om op te eten, sterf je niet zinloos’. Ongehinderd door illusies begin ik aan dag nummer zoveel van mijn leven.

cc-foto: Peter Stenzel