De mondkapjesaffaire 2.0 is een uiting van het nieuwe normaal

De mondkapjesaffaire 2.0 – waarover de laatste dagen het een en ander in de media staat – hoeft geen verbazing te wekken. Het begint hier steeds meer op een Zuid-Amerikaans land te lijken. Alleen is het weer kil, evenals de bevolking. Ons land krijgt trekken van een narcostaat. De handel en productie van drugs maken een wezenlijk deel uit van de economie. De armen betalen de belasting maar de rijken niet. Ministers krijgen na bewezen diensten lucratieve posten bij het bedrijfsleven of overheidsbanen die van benoemingen en niet van verkiezingen afhankelijk zijn. Een gemeenteraadslid begint een bedrijf samen met een maffiakopstuk. De anti-terreurafdeling van de nationale politie wordt verlamd door interne conflicten . Datzelfde geldt voor de dienst die zich bezig houdt met het internationale inlichtingenwerk. De minister van Rechtsbescherming neemt ondertussen maatregelen om een gang naar de rechter voor de gewone man onbetaalbaar te maken. De Minister van Justitie maakt geen schoon schip bij de politie maar spreekt strenge woorden tegen drugsgebruikers en relmakers waarvan hij weet dat ze zonder effect zullen blijven. Ook denkt hij erover de politie uit te rusten met “ minder dodelijk schiettuig ”.

In een staat die deze kant opgaat, is het juist logisch dat de nationale mondkapjesvoorraad niet terecht komt bij mensen en instanties die ze nodig hebben maar voor een prikje worden verkocht, deels aan de bedrijven die ze verleden jaar voor duur geld hebben geleverd. Of dat ze in pakhuizen mogen verrotten. Het spreekt juist vanzelf dat ziekenhuizen ze nu van zulke handelaren moeten kopen en dat die daar een zoete winst op maken.

Er ontstaat ophef over maar die is heel anders dan de manier waarop men daar in Zuid-Amerika op zou reageren. Ik herinner mij nog hoe een jaar of dertig geleden Braziliaanse media met nauw verholen bewondering schreven over het nationale elftal dat allerlei dure artikelen door de douane sleepte waar gewone stervelingen hoge importtarieven voor moesten betalen. Er bestaat daar een sociologische theorie die verklaart waarom iedereen zo idolaat van voetbal is. Op het veld voorkomt de scheidsrechter dat de winnende partij ook nog eens de regels in zijn voordeel kan veranderen. Het uitzinnig publiek ziet een metafoor van de samenleving zoals ze zou moeten zijn.

Men weet ondertussen dat de werkelijkheid van alledag anders is. Men besluit zelf ook geen dief te zijn van eigen portemonnee. En het argument dat het verpatsen van die mondkapjes onvermijdelijk was, omdat anders de markt verstoord zou worden, dat zou in Zuid-Amerika een grimlach toveren op de lippen van de burgers.

Straks ook op de onze, naarmate we meer wennen aan het nieuwe normaal.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen evenals de affaire rond het Groninger aardgas.