De meningen van Sander Schimmelpenninck vind je overal

Het leven is niet te vangen in letters, toch schrijf ik, God weet waarom. Zoals een neanderthaler op de muren van zijn grot kalkte, hamer ik op mijn toetsenbord. Schadelijk is het niet, schrijven is een gezonder tijdverdrijf dan heroïne spuiten, het wordt pas schrijnend wanneer de schrijver zichzelf serieus gaat nemen. Bij sommige columnisten die u in de krant leest, is dit het geval, laten we er eens een uitlichten.

Voor het geval de naam Sander Schimmelpenninck u niets zegt, bekijken we de Wikipedia-pagina van deze Volkskrant-stukjesmaker. ‘Sander Cornelis graaf Schimmelpenninck werd geboren in 1984 te Hengelo, als zoon van Albert Hieronymus Schimmelpenninck en Marie Liesbeth Henriëtte Helène Scheiffers.’

Je zou denken dat je met zo’n afkomst alles al bent, en je jezelf niet hoeft te verlagen tot de status van mediamaker. Maar goed, zelfs leden van de koninklijke familie ambiëren tegenwoordig een influencer-schap, blijkbaar wil onze beschaving zo snel mogelijk richting afgrond. Ik ben hier niet verbitterd over, integendeel, het is reuzespannend om in zo’n destructief tijdsgewricht te mogen rondkijken.

Eigenlijk weet ik al niet meer waarom ik over Sander Schimmelpenninck wilde schrijven, omdat ik ook niet weet waarom ik schrijf, tik ik gewoon nog honderd woorden. Sander Schimmelpenninck is een serieuze opiniemaker, dat is een feit, de rest is mening, de meningen van Sander zijn overal, van Twitter tot talkshow.

Gelukkig trok de geschiedenis zich nooit iets aan van columnisten. Stelt u zich voor dat er met de snelheid van Sander-Schimmelpenninck-meningen-in-de-krant nieuwe wetten zouden verschijnen. Donderdag mag u nog roken in uw eigen tuin, vrijdag opeens niet meer. Dat u geen tuin heeft en niet rookt, maakt de bemoeizucht draaglijk, toch vraagt u zich af waarom een onbekende zich zo met u bezighoudt.

Filosofeerde Sander ook maar eens in alle oprechtheid over de vraag waarom hij schrijft.