De meedogenloze houding van de EBU tegen Joost Klein doet denken aan PVV-minister Faber

Deze week werd duidelijk dat het onderzoek, dat de Zweedse justitie was gestart naar aanleiding van het incident tussen Joost Klein en de cameravrouw die hem filmde, was gestopt omdat er geen bewijs was dat Kleins actie heeft geleid tot ernstige angst of dat hij dergelijke bedoelingen had. Met andere woorden; er is geen bewijs dat Joost Klein de cameravrouw wilde intimideren of bedreigen. Het leek louter een emotionele reactie op haar filmen, tegen de afspraken in die hierover gemaakt waren. Het belangrijkste is dat het Zweeds Openbaar Ministerie geen reden ziet om Klein juridisch te vervolgen.

Joost Klein zelf is opgelucht dat in Zweden het onderzoek is stopgezet naar zijn veronderstelde wangedrag op het Eurovisie Songfestival, wat leidde tot de zwaarste straf die je je kunt voorstellen; diskwalificatie van deelname, zeker gezien zijn grote kans op de overwinning. Wat direct ook de verborgen reden zou kunnen zijn van deze beslissing van de EBU. Ik schreef hier eerder dit artikel over. Klein zegt zelf: "Ondanks dat ik alle hoop had verloren, zijn we terug. Waarom hebben we zo lang op een antwoord moeten wachten? Elke dag voelde ik me onzeker, terwijl ik de waarheid wist. Er is geen zaak tegen me, want er was nooit een zaak." Het enige dat feitelijk door het onderzoek is vastgesteld is dat Klein een beweging heeft gemaakt die de camera van de vrouw heeft geraakt.  

Bovenstaand lijkt de hypothese uit mijn eerdere artikel te bevestigen, namelijk dat de EBU dit incident heeft gebruikt als een stok om Joost Klein te slaan en hem te diskwalificeren. Nog steeds verschuilt men zich achter hun zogenaamde non-tolerance beleid dat om de zwaarwegende keuze te maken om Klein te diskwalificeren zou rechtvaardigen, voor de eerste keer in de geschiedenis van het Eurovisie Songfestival.

Dit is precies wat machthebbende organisaties neigen te doen als ze hun eigen falen willen verbloemen, namelijk het zoeklicht verplaatsen naar een relatief klein incident, dit uitvergroten en misbruik maken van hun macht om een verborgen agenda er doorheen te drukken. Deze verborgen agenda heeft vaak te maken met het omhooghouden van hun eigen imago of het beschermen van de eigen belangen. Normaal was geweest als de EBU had gezegd; laten we met alle partijen rond de tafel gaan en dit incident uitpraten. Wat bij welwillende, wederkerige mensen gewoon mogelijk is en past bij de aard en ernst van dit incident. Het is duidelijk dat er gewoon geen wil was, en nog steeds geen wil is, bij de EBU om dit op te lossen en dat is een kwalijke zaak.

Er is gewoon geen wil om dit op te lossen. Bij deze zin moet ik direct denken aan de houding van de PVV-minister Faber die zegt niets te kunnen doen voor Mikael van 11 die dreigt uitgezet te worden, ook al is hij geboren en getogen in Nederland. Onzin, volgens Carolus Grütters van het Centrum voor Migratierecht van de Radboud Universiteit in de Trouw. Dat Faber nu geen verblijfsvergunning zou kunnen verstrekken vanwege de uitspraak van de Raad van State, zoals ze zelf beweert, is echt onjuist.

Met andere woorden, als er bij Faber de wil was om iets te doen, dan zou ze dat kunnen doen, maar die wil is, net als bij de EBU in het geval van Joost Klein, afwezig. In plaats daarvan wordt ook hier de macht misbruikt en verschuilt men zich achter een regel, die ook nog eens niet klopt. Mikael is het slachtoffer van een PVV-minister die met alle macht een beeld, een imago wil ophouden dat ze het-meest-strenge-asielbeleid ooit uitvoert. Precies zoals de EBU het eigen imago van onberispelijkheid wil hooghouden door Joost Klein te diskwalificeren, terwijl de werkelijke reden onder de oppervlakte, achter de coulissen, stinkt aan alle kanten.

Uitvoerig heb ik met medewerking van mijn partner en collega Gebi Rodenburg in het eerdergenoemde artikel de tactiek besproken, zoals de EBU hun macht lijkt te misbruiken. Opvallend was de enorme hoeveelheid reacties van mensen, die deze tactiek, DARVO genaamd, herkenden. Zowel in de situatie van Klein, maar ook in eigen situaties op hun werk.

Machtsmisbruik zoals in het geval van de EBU, waarbij grote belangen op het spel staan, en minister Faber zijn geen uitzonderingen. In tegendeel, ze zijn aan de orde van de dag. Ieder van ons kan hier slachtoffer van worden. Daarom is het belangrijk om de kenmerken en patronen van machtsmisbruik in zijn verschillende vormen te herkennen, te benoemen en te weten hoe je hier mee om dient te gaan, zowel privé als op het werk. Daarom hier nog eens de link naar de site van stichting Het Verdwenen Zelf, die met name door de boeken van Iris Koops veel kennis en deskundigheid heeft ontwikkeld en hulp biedt aan slachtoffers van machtsmisbruik.