De mannen-met-busjes
Hier wordt gewerkt en geen woord verspild
Als ’s ochtends vroeg de gemiddelde, bezadigde burger zich nog onledig houdt met kaas en brood, het ochtendnieuws of zijn bijslaap zijn zíj alláng onderweg. Zij zijn het geruisloze witte leger in bevlekte oversized werkplunje. Broeken met vele uitpuilende zakken, riemen vol gereedschap, haken en ogen. Mannen met petten en peuken, T-shirt met verfstreek, ongeschoren smoelen, getekende gezichten, niet zelden voorzien van tatoeages. Bouw en werkvolk.
De mannen-met-busjes zijn overal en ál-tijd onderweg. Het ijverig onmisbaar mierenleger dat in colonne, voor dag en dauw over ‘s Heeren wegen trekt. Zij rijden zelden alleen en zijn altijd van het mannelijk geslacht, een eigen soort, waarvan zover bekend geen vrouwelijk equivalent bestaat. Geen dorp te klein, geen steeg zo nauw en geen klus onmogelijk.
Busjes verraden de werkplek als stilzwijgende landmarkeringen, hun ingewanden een mobiele garage vol gereedschap. De klussers en bouwers koesteren hun trouwe rijdieren. Metselaars, electriciëns en loodgieters, ambachtslieden aan wiens uitmonstering men, anders dan dat van de gezichtsloze massa, direct ziet welk beroep zij uitoefenen.
Zij trekken kabels, doppen af, sluiten aan, schuren en plamuren. Spreken een eigen taal die verwantschap kent met de onze, doch wemelt van de onbegrijpelijkheden die vaak ook nog eens met sterk aangezet stemgeluid worden gebezigd. Korte zinnen, duidelijk en hard, met een bijna militaire afgemetenheid. Hier wordt gewerkt en geen woord verspild. Nu en dan een krachtterm bij voorkeur doorsneden door een bulkende radio. Lach- en schreeuwsalvo rollen ineen over bouwplek en steiger.
Hun taal en verschijning sluiten ons onmiddellijk uit van hun universum dat wordt geregeerd door voor de leek volstrekt onduidelijke wetmatigheden en afspraken, veronderstellingen en zelfs een eigen tijdrekening. Voor dag en dauw aanwezig en altijd vroeg weer weg. Agenda’s en planningen van de ordelijk levende ‘van 9 tot 5’-burger leggen het af tegen hun unieke ritme. Er verrijzen in die andere dimensie torenflats, scholen, appartementen, winkelcentra en fabrieken en de mensen-zonder-busjes beleven het allemaal als ware het een wonderlijke koortsdroom die niet veel met onze werkelijkheid op heeft.
Waar men ze nooit ziet zijn scholen, musea, theater en bioscoop. Een enkele keer verlaat de man-met-busje zijn biotoop en tref je hem als bij toeval aan in een supermarkt. Als verdwaald wild voegt hij zich tussen ons om een snelle lunch bij elkaar te sprokkelen en dan weer vlug terug te keren naar zijn veilige werkplek. Zonder uitzondering onmiskenbaar uit hun element. Schuchterheid en een nerveus ongemak kenmerkt hen.
Een absoluut mysterie vormen de vrouwen-van-de-mannen-met-busjes. In woonwijken en straten ziet men het busje opvallend afsteken tegen het overig gemotoriseerd blik. Hun meesters moeten in de buurt zijn om in alle vroegte hun werkzaamheden te hervatten maar waar wonen zij en met wie? De wetenschap buigt zich al jaren vruchteloos over de waarschijnlijkheidstheorie aangaande samenlevingsvormen van de man-met-busje. Zouden de vrouwen-van-de-mannen-met-busjes een bijzonder afgeschermd deel van de mensheid uitmaken? Kan er na jaren van classificatie en determinatie een nieuwe soort worden bijgeschreven binnen het Darwiniaanse evolutie-model? Bestáat de vrouw-van-man-met-busje wel of hebben we te maken met een solitaire soort die zich zelf geruisloos deelt en vermenigvuldigt?
Raadselen die de mensheid bezig houden, maar toch zullen wij te allen tijde uiterst terughoudend moeten zijn en onze nieuwsgierigheid beteugelen. Voorzichtigheid is geboden. Stelt u zich eens voor dat de mannen-met-busjes zich bespied of betrapt wanen, van hun geheimen beroofd en hun mysteriën ontmanteld. Zich in paniek voor altijd voor ons, de anderen, verborgen zullen houden. Een maatschappij zonder mannen-met-busjes zou onleefbaar zijn, is ondenkbaar en onze samenleving zou binnen zeer korte tijd volledig ineen storten.
En dan zijn er geen mannen-met-busjes om die weer op te bouwen…