De manifestatie van onverwerkt trauma; hoe komt men eruit?

Een geschiedenis van trauma betekent niet dat Israël, de VS of de IDF vergeving moeten krijgen voor hun misdaden. Het punt is om ze tegen te houden.

Als er één zaak enorm wordt onderschat, op zowel micro-, meso- als macroniveau is het wel trauma. Trauma speelt een véél grotere rol in onze samenleving als men denkt. Helaas heb ik dit bij veel patiënten gezien. En uiteindelijk drukken deze microproblemen door naar macroproblemen. 

Terug naar het hier en nu. 

Al wekenlang blokkeren honderden jonge Israëli’s hulpvrachtwagens die naar Gaza moeten. Maar vraagt iemand zich ook af waarom? Waarom dit enorm agressieve gedrag wordt vertoond? Een korte beschouwing... 

Moeders van soldaten van de Israëlische strijdkrachten (IDF) eisen dat president Biden humanitaire hulp weigert. In video-interviews met de demonstranten zeggen ze zaken als ‘Hamās maakt van meel en suiker bommen’, of ‘Die kinderen zouden opgroeien tot terroristen.’ Ze steunen van ganser harte hongerige en kinderen die gebombardeerd worden. 

Sommige joden voelen deze dingen, omdat ze erg getraumatiseerd zijn, en hun regering versterkt hun trauma uit hun kindertijd. Israëliërs worden voortdurend herinnerd aan de nazi-Holocaust en krijgen te horen dat de Palestijnen deze willen herhalen. Journalist Max Blumenthal speelde in een Israëlische tv-advertentie waarin hij mensen die de Israëlische verhalen van 7 oktober in twijfel trekken – zoals baby’s die worden onthoofd, aan waslijnen worden gehangen of in een oven worden gebakken – beschuldigt van ontkenning van de Holocaust. 

In videoclips die door de meeste Israëli’s worden gezien, worden deze verschrikkingen in tranen verteld door mannen in IDF-uniformen die beweren er getuige van te zijn geweest. Blumenthal speelde vervolgens clips af van leiders van de betrokken gemeenschappen, waarin duidelijk werd verklaard dat de misdaden nooit hadden plaatsgevonden. 

Een volledige lijst van Israëlische slachtoffers op en na 7 oktober wordt bijgehouden op de website van Haaretz, een vooraanstaande Israëlische krant, en vermeldt onder de doden slechts twee kinderen onder de vijf jaar. Geen onthoofde of gebakken baby’s. Maar miljoenen Israëliërs en hun joodse aanhangers in het Westen geloven in deze uitgebreide en emotioneel beladen verhalen en zijn erdoor getraumatiseerd en getriggerd. En ze blijven het overigens herhalen als papegaaien. 

Vervolgens worden deze jonge mensen eropuit gestuurd om Gaza te bezetten, waar ze iedereen als een dodelijke vijand zien. Dus blazen ze met alle plezier huizen op en schieten kinderen neer, vermoorden gezondheidszorgwerkers en journalisten en plaatsen video’s van hun misdaden op TikTok en Telegram. Als ze thuiskomen, noemen de Israëli’s hen ‘helden’. 

In een advertentie die een trauma veroorzaakte, waren twee meisjes te zien die een video keken waarop een man verklaarde dat het verhaal van de onthoofde baby’s vals was. De meisjes waren van streek. Eentje zei: “Maar ik zag het.”  Ze hadden het niet kunnen zien, aangezien dergelijke video’s niet bestaan, maar ze hadden er wel berichten over gezien. Een oudere acteur, die hun grootvader speelde, liet hen zijn onderarm zien met getatoeëerde nummers, zoals in een concentratiekamp. De hele advertentie is bedoeld om angst en woede bij de Israëli’s op te roepen, door de Palestijnse strijdbaarheid gelijk te stellen aan de nazi-Holocaust. 

Raciaal trauma 
Deze extreme propagandacampagnes zouden geen weerklank vinden bij de joodse bevolking als ze niet al getraumatiseerd waren. In zijn boek ‘My Grandmother’s Hands’ noemt psycholoog Resmaa Menakem deze aandoening ‘raciaal trauma’, en het treft groepen die zijn onderdrukt of mishandeld. Hij richt zich op Afro-Amerikanen, maar zegt: “Als je joods bent, leef je hier tevens mee.” 

Niet alleen de Holocaust, maar ook eeuwenlange rassenrellen, pogroms, waren gericht tegen Europese - met name Asjkenazische - joden, die af en toe hun huizen moesten ontvluchten. Menakem zegt dat joden, net als gekoloniseerde mensen en afstammelingen van slaven, deze herinneringen in hun lichaam dragen en het onlosmakelijk met hen verbonden is. 

Anderen trauma aanbrengen is óók trauma 
Menakem schrijft dat het observeren van trauma, erover horen of het aan anderen toebrengen ook traumatisch is. Hij heeft dit “plaatsvervangende trauma” waargenomen bij politieagenten. De politie ziet vreselijke dingen en brengt trauma’s toe aan anderen als onderdeel van hun werk. In de loop der jaren hebben ze de neiging ongevoelig te worden voor het lijden van anderen en burgers te ontmenselijken. 

Israëlische joden leven in een traumatiserende samenleving. Zij veroorzaken het grootste deel van het trauma, maar er gebeuren genoeg tegenaanvallen om hen bang en boos te houden. Zo zorg je ervoor dat mensen geloven dat er van zakken suiker bommen zullen worden gemaakt, of dat vijfjarige kinderen hun leven bedreigen. 

Psychiater en gerenommeerd trauma-expert Gabor Mate zegt dat getraumatiseerde mensen niet helder kunnen nadenken. Hun neurale verbindingen zijn ernstig verstoord en ervaren ruis in hun denken. Degenen die misbruik maken, handelen niet vanuit rede; ze halen reflexmatig uit om zichzelf te beschermen tegen een waargenomen dreiging. Ze moeten de doelwitten van hun misbruik ontmenselijken om hun eigen gedrag te rechtvaardigen. Precies wat wij thans dus zien. 

Trauma leidt tot narcisme 
Komt dit je bekend voor? Iemand die met ontzettend veel trauma te maken heeft gehad die op een gegeven moment zelf veel narcistische trekjes krijgt? 

Gabor Mate zegt dat getraumatiseerde individuen bij het zoeken naar veiligheid vaak door zichzelf geobsedeerd raken, een persoonlijkheidskenmerk dat we dus kennen als narcisme. Counselor Heather Hayes schrijft: “Narcistisch gedrag draait om een ​​grandioos zelfbeeld en een geloof in hun uniciteit en superioriteit.” 

Kan trauma een heel volk narcistisch maken? Ik denk dat het kan. Eigenlijk weet ik het wel zeker. En we zien het ook. Misbruikers zoals de Duitse nazi’s noemden zichzelf het Meesterras, de joden zijn het ‘Uitverkoren Volk’, en Amerikanen hebben een ‘Manifest Destiny’ om een ​​continent te veroveren en zijn daar nooit mee gestopt. 

Een narcistisch persoon of een samenleving kan geen rekening houden met de behoeften van anderen. Hoe ver is dat verwijderd van het ontmenselijken van hele volkeren? 

Het ontmenselijken van de Palestijnen wordt weerspiegeld in de woorden die de Israëlische leiders gebruiken om over hen te praten. Generaal-majoor Ghassan Alian zei over Gaza: “Dierlijke mensen zullen dienovereenkomstig worden behandeld. Je wilde de hel en je zult de hel krijgen”. Knessetlid Ayelet Shaked zei over Palestijnse moeders: “Ze moeten gaan. Anders zullen ze daar nog meer kleine slangen grootbrengen.” Voormalig parlementslid Michael Ben-Ari zei: “Er zijn geen onschuldigen in Gaza. Maai ze neer… Dood de Gazanen zonder nadenken of genade.” Precies hoe Norman G. Finkelstein het beleid van Israël jegens Gaza de afgelopen jaren heeft genoemd : "Mowing the Lawn". 

IDF-soldaten in Gaza plaatsen video’s waarin de inwoners van Gaza ‘kakkerlakken’ en ‘ratten’ worden genoemd, de taal die de nazi’s gebruikten om over joden te praten. 

Eén manier waarop getraumatiseerde mensen met trauma's omgaan is door zich te identificeren met hun misbruikers. Dat is wat de zionisten sinds de 19e eeuw hebben gedaan – door aan de imperiale machten voor te stellen: "Geef ons een thuisland en wij zullen uit jullie weg gaan en jullie voorpost in Azië worden." Ze sloten eerst bondgenootschappen met Groot-Brittannië en daarna met de VS en hebben sindsdien imperiale belangen gediend. 

Een geschiedenis van trauma betekent niet dat Israël, de VS of de IDF vergeving moeten krijgen voor hun misdaden. Het punt is om ze tegen te houden. Wanneer mensen zich gedragen met psychotische niveaus van wreedheid, immoraliteit en domheid, moeten we begrijpen waarom ze dat doen. 

De Palestijnen zijn nog meer getraumatiseerd 
Ik betwijfel of welke groepering in de moderne geschiedenis dan ook zo lang zoveel trauma heeft doorstaan ​​als de Palestijnen. En hier spreek ik over meerdere facetten des levens. Ze zijn onteigend, als minderwaardig behandeld, meer dan 75 jaar lang gevangen gezet, worden dagelijks lastiggevallen en worden op dit moment afgeslacht. 

Miljoenen groeien verarmd en getraumatiseerd op, en velen van hen sluiten zich als verzetsgroep aan bij verzetsgroepen als Hamās. Eén van de manieren om ermee om te gaan. Welke keuze hebben zij dan? Voor velen, die een leven leiden van eindeloos geweld en dagelijkse vernedering door leger, politie en kolonisten, zou het alternatief krankzinnigheid of zelfmoord zijn. 

Genezing van racistisch trauma 
Twee getraumatiseerde groepen vechten met elkaar, weliswaar niet in verhouding met elkaar maar toch. Eén daarvan heeft de steun van het Amerikaanse en Europese imperialisme en in wezen tot nog toe de wereld die het voor het zeggen heeft. 

Om de oorlog te stoppen - wat helemaal niet zo complex is als men denkt- zouden beide groepen moeten genezen. 

Het klinkt op dit moment onmogelijk en zelfs belachelijk om dit je voor te stellen, maar als de mensen zouden beseffen dat ze geen keus hebben, zouden zij zich misschien kunnen verzoenen, zoals Zuid-Afrika deed nadat de apartheid was geëindigd. 

Getraumatiseerde samenlevingen zijn namelijk al eerder genezen... 

In Liberia woedde vijftien jaar een burgeroorlog, stam tegen stam, moslims tegen christenen. Er werden door alle partijen afschuwelijke misdaden gepleegd, zo erg als alles wat er vóór de huidige genocide in Palestina is gebeurd. Vrede leek onmogelijk. Maar een groep vrouwen kwam destijds samen over stam- en religieuze grenzen heen, noemde zichzelf Liberiaanse Vrouwenmassabeweging voor de Vrede, en het nam jaren van creatieve directe actie in beslag om hun mannen te dwingen vrede te sluiten. 

Ondanks alle trauma’s uit het verleden en het heden zou er daadwerkelijk vrede in Palestina kunnen komen. En ook hier komen groepen samen. Zo kennen we thans een joodse en Palestijnse groep genaamd Standing Together die zichzelf als volgt beschrijft: “We bouwen een gedeeld huis voor iedereen die haat weigert en voor empathie kiest.” 

Maar dan moet de heersende partij groot zijn en durven te kiezen om de wapens daadwerkelijk neer te leggen. 

Daarom pleit ik in dezen dat Goliath die eerste cruciale stap zet. Echter lijkt het met dit kabinet verder weg dan ooit. Voor wie ga jij?