De macht van ingezonden brieven-schrijvers

De stelling ‘Ieder mens bepaalt zelf wat hij in zijn lichaam stopt’ kan ik niet anders dan met ‘eens’ beantwoorden. Lichamelijke integriteit is zo ongeveer het enige aangeboren mensenrecht. Daarom vind ik het eng hoe er op dit moment over ongevaccineerden wordt gesproken. Op opiniepagina’s van kranten buitelen schrijftafelmoordenaars met identiteiten als ‘J. de Vries, Zwolle’ en ‘P. Kuipers, Schin op Geul’ over elkaar heen. “Geen recht op een IC-bed zonder prik”, gillen ze in koor.

Ja, ik ben gevaccineerd, eigenlijk gaat dat trouwens niemand iets aan. Toch is het voorstelbaar dat ik bij een volgend akkefietje opeens de paria ben. Onophoudelijk rolt de emo-terreur over onze beeldschermen, voor hetzelfde geld vindt een door hysterische media gedirigeerde woedende massa straks dat je zonder griepprik een verderfelijk individu bent. Of wanneer je je kwalitatief hoogwaardige zaad liever in de familie houdt. Wat dit laatste betreft: zelf ben ik de veertig inmiddels gepasseerd.

Nelson Mandela zei dat moed niet de afwezigheid van angst is, maar de overwinning ervan. Zijn uitspraak schoot me te binnen toen ik laatst een drietal studenten over de lockdown hoorde praten. “Als één of twee huisgenoten helemaal paranoïde worden van corona, maakt het niet uit wat de rest vindt, dan blijft iedereen gewoon binnen”, sprak een van hen. Interessant, in plaats van de ander uit te nodigen het iets lichter te zien, onderwerp je je kritiekloos aan zijn buitensporige vrees. Zo kom je er wel.

Bijkomend nadeel van hierboven beschreven houding is de wrokkigheid waar sommige risicomijders aan lijden. Doordat ze overal voor terugschrikken, maken ze nooit eens iets leuks mee. Niet zelden eindigen zulke types als ingezonden brieven-schrijvers in de krant. Jaloers op alles en iedereen die wel neukt, zuipt, lacht en danst. Voortaan zijn hun gevoelens automatisch norm en tevens wet, dat u het vast weet.