De lijst componisten in het Concertgebouw is inderdaad eenzijdig

In het Parool heeft Erik Voermans een stuk geschreven over de componisten die geëerd worden in het Concertgebouw. Dat zijn er heel wat en ze hebben een bord gekregen met hun naam erop. Dat heet natuurlijk niet zo. Dat heet heel bescheten deftig een cartouche.

Het stoort Erik Voermans dat alleen ‘witte mannen’ worden genoemd. Het gaat inderdaad slechts om blanke heren, Vrouwen en personen van kleur zijn onder hen niet vertegenwoordigd. Voermans vraagt zich af of de namen op de cartouches niet zouden moeten worden herzien. Of dienen we ze juist te eerbiedigen als tekenen van de tijd waarin ze werden aangebracht? Dat laatste is uiteraard vanzelfsprekend. Het gaat niet aan te zitten kloten aan oude gebouwen om ervoor te zorgen dat hun fundament niet terecht komt op de lange tenen van het moment. Toch hoeft het daar niet bij te blijven. Er is namelijk in het Concertgebouw plek zat voor nieuwe namen. Dat geeft onze generatie de kans eer te bewijzen aan wie onze voorvaders over het hoofd zagen.

Uiteraard is hier onmiddellijk ophef over ontstaan. Dom Nederland windt zich op omdat de woke terreur nu ook het reservaat van de klassieke muziek heeft bereikt. Alles wordt kapot gemaakt. Mozart en Mahler moeten wijken voor dof gebonk. En het is nog een blanke ook die met de slopershamer losgaat op de westerse cultuur.

Natuurlijk zijn deze critici te lui en te besodemieterd om eens wat werk te beluisteren van de door het Concertgebouw vergeten componisten. Voermans geeft zelf drie voorbeelden. Een daarvan, Julius Eastman, is een minimalist uit het laatste kwart van de vorige eeuw. Die laat ik buiten beschouwing. De andere twee, Samuel Coleridge-Taylor en Florence Price stammen uit de tijd van Mahler en Stravinsky. Ze zijn respectievelijk Brit en Amerikaan. En allebei zoals dat tegenwoordig heet ‘van kleur’. Nooit van gehoord inderdaad.

Gelukkig biedt Youtube uitkomst. Ze componeerden allebei prachtige muziek die Mengelberg zo in zijn repertoire had op kunnen nemen. Het werk van Florence Price werd in 1935 aangenomen door het Chicago Symphony Orchestra. Ze had tot die tijd haar brood onder andere verdiend door Hammondorgel te spelen in bioscopen. Beluister hier het prachtige Ethiopia´s shadow in America uit 1932.

Het talent van Samuel Coleridge-Taylor werd onmiddellijk gesignaleerd door Edward Elgar. Als je zijn Symphony in A mineur beluistert , ontdek je meteen waarom. Coleridge-Taylor was overigens in zijn tijd een beroemdheid en de Angelsaksische wereld heeft hem nooit helemaal vergeten.

Het Concertgebouw zou erg vooruit gaan met een zoektocht naar namen voor cartouches buiten de geijkte kringen. Dat zal hele mooie muziek opleveren en composities voor een prachtige cyclus. Te beginnen met Florence Price. En dan kan de Cubaan Ernesto Lecuona er ook nog wel bij. Hij componeerde vele evergreens zoals Malageña en Siboney maar draaide voor een Rapsodia Negra gespeeld door zijn eigen symphonie-orkest de hand net zo min om.

We draaien het geluid hoog en overstemmen zo het op rassenwaan gebaseerde mopperen van dom Nederland.

Voor het overige ben ik van mening dat de toeslagenaffaire niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de kwestie rond het Groninger aardgas evenmin.