De lege kerststal

De kerststal is leeg, het kribbetje voelt koud aan. Stomverbaasd kijk ik toe hoe zorgvuldig hij het kruisje van de kleine Jezus schoon likt. Maria ligt ernaast, haar gehavende rompje verdrukt onder de klauw van mijn lieve Victor. Hier en daar ligt nog een oogje of een verloren hand.

Wil ik je net vertellen dat mijn hond geslaagd is voor de puppycursus, breekt hij de hele tent af. Dertig jaar traditie op de schop door een blind vertrouwen. Weet niet of ik mezelf zoiets kan vergeven, moet ik straks mijn moeder bellen om te vertellen dat oma’s enige nalatenschap in de darm van mijn arme Victor huist.

Mijn moeder noemt hem stomme hond of schaduw. Volgzaam en trouw aan alles wat de dag hem brengt. Volgzaam ja, maar trouw? Het ene moment slaapt de schaduw, het andere moment sluipt hij rond met het kindeke Jezus in zijn bek. En zo stom als mijn moeder beweerde kon hij toch niet zijn. Hij wist Jezus en Maria in een mum van tijd uit te schakelen en leidde daarbij de Drie Wijzen om de tuin.

Maar tradities, daar horen wij ons hard voor te maken. En staat kerst niet voor bezinning? Zoiets als een heldere geest, ware het niet dat de geest vertroebeld is door blind plezier. Lol had Victor er wel in kan ik je vertellen… maar was er ook sprake van berouw? Ik vraag me af of er nog zoiets bestaat als besef, een heldere geest. Zoiets als consequenties en gevolgen, ja dát is een gebroken traditie. Cadeautje hier, borreltje daar.

Kerst nam de pers toch serieus. Nee, sorry u mag niks vragen over de agenda, ook niet over de andere cijfers… maar over kerst mag u losgaan! ’t Is ook allemaal symbolisch hoor, zo een geloof. Neem nou meneer William Shakespeare, verschijnt op 81-jarige leeftijd nog ten tonele voor een vaccin. Straks de generale, even repeteren met schimmen, dan zijn we de na de kerst weer bij u terug. Aldus meneer Rutte.