De Kruideniersgeest bij zaterdagse Trouw

Het aardse bestaan is afschuwelijk, en dat zal nog even zo blijven. Misschien wel helemaal tot aan de Derde Wereldoorlog. Er zijn Albert Heijns waar je wordt gevraagd bij de servicebalie een mondkapje te kopen wanneer je er geen bij je hebt. Alsof supermarkten niet voldoende profiteerden van massale winkelsluitingen in het afgelopen jaar. Klein leed vergeleken bij andere zaken, zoals het doorbladeren van Nederlandse kranten.

Afgelopen zaterdag dacht ik een middelmatige column op de sportpagina van Trouw te lezen, maar het was het hoofdcommentaar. Spelers van het Nederlands elftal onder dwang vaccineren zou een goed signaal zijn naar de samenleving, betoogde men. Niet letterlijk in een getralied politiebusje natuurlijk, maar: geen vaccinatie, geen selectie. Hoe principieel topsporters op politiek gebied zijn, weten we sinds toernooien in dictaturen als China en Argentinië. De facto dwang dus.

Onverstandig genoeg begon ik daarna aan ‘Tijdgeest’, het zaterdagse magazine bij Trouw. Voorin prijkte een fotootje van een lachende man met kort stekeltjeshaar en een trui met een rits. ‘Wybo Algra, chef Tijdgeest’, stond eronder. Dat leek me geen eenvoudige baan.

In de toch al getroebleerde corona-era had Wybo een nieuw probleem gesignaleerd: schrijven! Lockdown-verveling zorgde voor schrijfkoorts onder de mensen, uitgeverijen konden het aantal ingestuurde manuscripten niet meer aan. ‘Lees het stuk van Gerwin van der Werf, die uitlegt dat niet iedereen die schrijft een schrijver is’, besloot Wybo.

Hoewel ik nooit van Gerwin van der Werf had gehoord, bleek hij vier boeken gepubliceerd te hebben. Fijn voor hem, letterlijk, want verkoopsuccessen waren het niet. Van Gerwin mocht je jezelf schrijver noemen na twee boeken, Jeroen Brouwers was volgens hem strenger: drie.

Zelf schrijf ik ook, zoals u kunt lezen. Ik noem mezelf schrijver, omdat ik daar zin in heb, en omdat het leven te kort is voor de in Tijdgeest tentoongespreide kruideniersgeest.