De hypocrisie van de Nederlandse politiek en het demoniseren van Marokkaanse jongeren

Tijd voor eerlijke kritiek en werkelijke vrede

De onrust in Amsterdam, veroorzaakt door supporters van Maccabi Tel Aviv, werpt opnieuw een pijnlijk licht op de dubbele moraal en hypocrisie die diep geworteld is in de Nederlandse politiek en media. Terwijl er door politici voortdurend wordt opgeroepen tot kalmte en maatschappelijke rust, blijkt dat deze oproepen selectief worden toegepast wanneer het om externe provocateurs gaat. Het verwelkomen van hooligans (lees: IDF-soldaten) van Maccabi Tel Aviv in onze stad, zeker in een tijd waarin de spanningen rond het conflict in het Midden-Oosten hoog oplopen, getuigt van een ernstig gebrek aan inzicht en verantwoordelijkheidsgevoel bij onze beleidsmakers en bestuurders.

De voorspelbare zondebok: Marokkaanse jongeren
Het meest schrijnende aspect van deze situatie is de manier waarop de schuld al snel wordt gelegd bij ‘Marokkaanse jongeren uit Amsterdam-West’. Deze groep wordt opnieuw geframed als het ‘tuig’ van de samenleving, terwijl het echte wangedrag — de haatdragende leuzen en vernielingen door de Israëlische hooligans — wordt gebagatelliseerd of zelfs volledig genegeerd. Het gemak waarmee politici terugvallen op het demoniseren van Marokkaanse jongeren, toont niet alleen een pijnlijk gebrek aan zelfreflectie, maar ook een gevaarlijke bereidheid om met dubbele standaarden te meten.

Deze retoriek is helaas niets nieuws. Al jarenlang worden Marokkaanse jongeren gebruikt als zondebok in het politieke discours, vaak om af te leiden van de werkelijke problemen en om politieke punten te scoren. Wanneer Amsterdammers opstaan om hun stad te verdedigen tegen provocaties, worden zij weggezet als ‘agressors’, terwijl de echte daders buiten schot blijven. Deze selectieve verontwaardiging en politieke framing laten zien hoe diep de hypocrisie zit in het Nederlandse systeem.

De historische realiteit: Marokko’s bescherming van Joodse gemeenschappen
Bij de beschuldiging dat Marokkaanse Nederlanders antisemitisch zouden zijn, wringt de schoen nog meer. Dit getuigt van een pijnlijk gebrek aan historische kennis en een selectieve interpretatie van de werkelijkheid. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bood Marokko bescherming aan de Joodse gemeenschap, terwijl in Europa miljoenen Joden werden verraden en vervolgd. De Marokkaanse koning Mohammed V weigerde mee te werken aan de antisemitische maatregelen van het Vichy-regime en beschermde zijn Joodse onderdanen. Een groot deel van de huidige Joodse gemeenschap in Israël heeft Marokkaanse wortels en deelt een geschiedenis van samenleven en respect.

De echte ironie ligt in het hypocriete Westen, dat zichzelf graag neerzet als verdediger van Joodse rechten, maar tijdens de Tweede Wereldoorlog actief meewerkte aan de deportatie van Joden. Het verraad van Joodse Nederlanders door hun eigen overheid en buren wordt vaak verzwegen of gebagatelliseerd, terwijl moslims en Marokkanen vandaag de dag onterecht worden beschuldigd van antisemitisme. Dit laat zien hoe selectief de verontwaardiging is en hoe gemakkelijk de geschiedenis wordt verdraaid voor politieke doeleinden.

Wat willen mensen echt? Eerlijkheid, rechtvaardigheid en vrede
In de kern draait de huidige woede en frustratie niet om een haat tegen Joden, maar om een fundamentele vraag naar rechtvaardigheid. Wat mensen echt willen, is een duidelijke afkeuring van het geweld van de Israëlische regering onder leiding van Netanyahu jegens de Palestijnse bevolking. De voortdurende bezetting van Palestijns grondgebied en de schendingen van mensenrechten moeten stoppen. Er is geen sprake van echte vrede zolang Palestijnen niet hun rechtmatige grondgebied terugkrijgen en er geen einde komt aan de militaire bezetting en onderdrukking.

De hypocrisie van Westerse landen, waaronder Nederland, ligt in het feit dat ze keer op keer oproepen tot vrede, terwijl ze tegelijkertijd het geweld en de bezetting door Israël steunen of stilzwijgend accepteren. Hoe kunnen we spreken van rechtvaardigheid en vrede als we blijven wegkijken van de voortdurende schendingen van internationale wetten en mensenrechten? Het is deze dubbele standaard die de woede en frustratie in onze samenleving voedt, en niet een inherente haat tegen Joden.

Politieke hypocrisie en de gevolgen voor de samenleving
De selectieve verontwaardiging van onze politici is niet alleen hypocriet, maar ook gevaarlijk. Het demoniseren van Marokkaanse jongeren en het wegkijken van de werkelijke oorzaken van de onrust versterkt de polarisatie in de samenleving en ondermijnt het vertrouwen van burgers in de overheid. Hoe kunnen we verwachten dat jongeren zich verbonden voelen met een land dat hen keer op keer stigmatiseert? Hoe kunnen we spreken van inclusie en gelijke kansen wanneer bepaalde groepen bij voorbaat al worden veroordeeld op basis van hun afkomst?

Onze beleidsmakers en bestuurders moeten zich realiseren dat hun woorden en daden consequenties hebben. Het voortdurend demoniseren van Marokkaanse jongeren en het negeren van de onderliggende oorzaken van de maatschappelijke spanningen creëert een giftige sfeer die het moeilijk maakt om tot echte oplossingen te komen. Het is tijd voor een fundamentele herbezinning op de manier waarop we met elkaar omgaan en op de politieke framing die deze samenleving zo verdeelt.

Tijd voor eerlijkheid en een stap naar werkelijke vrede
De gebeurtenissen van de afgelopen dagen hebben opnieuw laten zien hoe diep de hypocrisie en dubbele standaarden in ons land geworteld zijn. Als we werkelijk streven naar vrede en stabiliteit, moeten we beginnen met eerlijkheid. Dat betekent dat we het geweld en de bezetting door Israël openlijk moeten veroordelen en erkennen dat er pas echte vrede kan zijn als de Palestijnen hun rechtmatige grondgebied terugkrijgen.

Het is tijd om te stoppen met het demoniseren van Marokkaanse jongeren en te beginnen met het aanpakken van de werkelijke problemen. Echte vrede begint met rechtvaardigheid, en rechtvaardigheid begint met het erkennen van de rechten van iedereen, ongeacht hun afkomst. Het is tijd voor een politiek die eerlijk is, die niet bang is om de waarheid te benoemen en die werkelijk werkt aan een inclusieve en rechtvaardige samenleving.