De goede coach wordt te makkelijk op een hoop gegooid met collega’s zonder diploma of kennis

Bloedirritant vind ik het. Dat bashen van de gehele beroepsgroep van coaches. Deze week kwam er weer een blommige headline bij: “Coaching is moderne kwakzalverij”

Eerder trof ik al pareltjes als: 

“Heel Holland coacht, maar bakt er weinig van.”

“De meeste coaches doen meer kwaad dan goed.”

Zomaar dus even een paar headlines uit het nieuws van de afgelopen tijd. In 2019 constateerde de Intermediair al dat het begrip ‘coach’ aan inflatie onderhevig is. Ik vermoed dat het sindsdien steeds erger geworden is. 

Met m’n 15 jaar oude praktijk zit ik zelf hoog en droog in dit vak. Genoeg klanten, genoeg omzet, mooie vragen. Dus waar maak ik me druk om?

Ik. Stoor. Me. Eraan. Ik stoor me eraan dat mijn mooie vak, waar ik zo keihard voor heb gewerkt door deze persoon achteloos wordt weggezet. De goede coach wordt te makkelijk op een hoop gegooid met collega’s zonder diploma of kennis. Mijn vak waar ik 15 jaar voor naar school ben gegaan, waar ik duizenden en duizenden euro’s aan kwaliteitsopleidingen, intervisie, supervisie etc. heb besteed om mezelf met al mijn aannames en gewoonten te kennen, en mijn vak van alle kanten te leren. Ja, ook de onconventionele. De onderste steen wilde ik boven hebben. 

“Fiona, je staat hier toch boven?”

“Fiona, dit gaat niet over jou!”

“Laat het los”

Ik weet dat er veel eendagsvliegen en een hoop minder goede vakgenoten zijn. En ik ben het volledig mee eens dat daar aandacht voor moet komen. Maar het fenomeen dat we allemaal maar op een hoop gegooid worden mag wat mij betreft bij dezen stoppen. Coaching is een vak waar ik en vele andere kwaliteitscoaches met liefde, aandacht, kennis, zorgvuldigheid, passie en plezier elke dag weer in werken. Er lopen zo veel geweldige vakkundige collega’s rond. We ontlasten de GGZ. We zorgen ervoor dat mensen weer zin krijgen in het leven. We helpen mensen opkrabbelen na stress of een burn-out. We begeleiden ze naar nieuw werk et cetera. Dat scheelt de maatschappij bakken met geld. Dat levert een hoop op: geluk, liefde, gezondheid, zelfkennis. 

Ik vind het dus absoluut zinvol de kwaliteit van ons vak te blijven bespreken, vele van uw commentaren op dit artikel zullen hier ook weer naar verwijzen, gok ik zomaar. Maar laten we vanaf nu gewoon alsjeblieft één ding afspreken: 

Veeg in de gemiddelde berichtgeving niet meer alle coaches op een hoop. Je kan er maar zo een nodig hebben. Dank u wel.

cc-foto: Priscilla Du Preez