De geschiedenis zou zich nooit herhalen. Toch?

Dezer dagen wordt regelmatig de Jodenvervolging herdacht. Dat gebeurt met kransleggingen en een heuse serie over de Joodse Raad die, feitelijk ongewild, medeverantwoordelijk werd gemaakt voor de onderdrukking van  de Joodse gemeenschap. Ze werden ook, totaal ongewild en uit angst, verantwoordelijk voor de deportatie van Joden in de Tweede Wereldoorlog. Zo werden er door de nazi’s raden geïnstalleerd die blijvend geen vuist konden maken tegen de oorlogsmisdadigers en genocideplegers.

In die vreselijke jaren 1940-1945 werden Joden opgesloten in wijken waar ze niet uit konden. Getto’s waar de nazi’s in en uit liepen en moordden en mishandelden. Boos reageren op een Duitse soldaat was al voldoende om ter plekke te worden doodgeschoten. Soldaten van een bezettingsmacht arresteerden ook naar hartenlust de bewoners van een getto, om ze daarna te martelen. Verder liet men te weinig voeding binnen om de Joden, die opgesloten zaten in die getto’s, genoeg te voeden. Uithongeren, een oorlogsmisdrijf, wordt dat ook wel genoemd. Medische zorg werd onmogelijk gemaakt. Het gebeurde dat je doden langs de straten zag liggen. Het voortdurende geweld van de nazi's was vaak zo heftig dat de lichamen niet konden worden begraven.

Ze wisten heel goed dat de nazi’s dat allemaal expres deden, misdaden stimuleerden of lieten gebeuren. Uit verslagen blijkt dat de nazi’s wel genoten van de wanhoop van de opgesloten Joden. Het was toch een prachtig gezicht hoe uitgehongerden een voedseltransport probeerden te plunderen? ‘Zie je nu wel, het zijn toch gewoon wilde beesten?’ De huizen die vrijkwamen, na het deporteren en verjagen van de Joodse bewoners, werden ter beschikking gesteld aan nazigetrouwen.

De opgesloten en onderdrukte Joden wisten dat het echt opzet was. Ze werden immers in het parlement en door de regering uitgescholden voor dieren die wel mochten worden vernietigd. En als je je daartegen verzette was er geen genade. Gewoon tegen de muur of executeren in de duinen. En aldus geschiedde ook grotendeels, mede onder het toeziend oog van de wereldgemeenschap. De bestuurders van de getto’s waren machteloos en werden machteloos gehouden.

Het is begrijpelijk dat het Joodse volk dat nog steeds als trauma ervaart. Het was natuurlijk verschrikkelijk. En we beloofden elkaar: “dat nooit weer”!

De geschiedenis zou zich nooit herhalen, stelde men. De geschiedenis zou zich nooit herhalen…….… Toch?