De gehaktballen van Hans

Dag 3. Sprundel leek een beetje op google streetview: leeg, levensloos. Af en toe alleen wat van die fietsers in aerodynamische pakjes. Maar niemand op straat. Omdat het zondag was ? Of waren alle bewoners tegelijk op vakantie vertrokken?

Raoul de Jong schrijft voor NRC een zomerserie over zijn wandelreis. Om de dag verschijnt ook op Joop een artikel.

Sprundel was de eerste bewoonde plek die we passeerden na Etten-Leur op weg naar Roosendaal en het was tijd voor eten. Het tankstation was dicht. De Chinees, want blijkbaar hebben ze die hier – “Natuurlijk!”, zei Aldrin, maar het verbaasde me toch – was ook dicht. Café de Drie Zwaantjes was open. Al leek dit niet zo. De deur stond op een kier, van binnen klonk Holiday van Madonna. Ik stelde voor om toch nog even door te lopen, maar Aldrins honger kon niet wachten.

In een grote donkere ruimte zaten twee norskijkende mannen aan een bar. Achter deze bar stond een vrouw met iets waarvan ik begin te vermoeden dat het omschreven kan worden als de Brabantse Look: kort haar met plukjes naast de oren en wat langer achterin. Volgens mij vertrouwden ze het voor geen meter. “Hallo,” zeiden wij. Alleen de barvrouw groette terug. Helaas, voor eten moesten we nog even door, voorbij de kerk was er misschien wat open.

En zo kwamen we bij het Eethuisje van Kim & Dong. Een snackbar, van twee vriendelijke Aziaten, met drie kettingrokende Sprundelaars aan de bar. Twee mannen en een vrouw, wederom met Brabantse Look. Ik probeerde te volgen waar ze het over hadden, maar begreep het Brabants niet. Ik bestelde een patatje met en een gehaktbal. “Die zijn heerlijk!”, riep Hans, een van de drie vaste klanten. “Nieuw en verbeterd recept!” 

“Wat weet jij daar nou weer van Hans?”, vroeg de vrouw met Brabantse Look.

Maar Hans wist alles van gehaktballen. Hij wist zelfs hoe je ze ook pittig maken, als je daar van houdt.