De drugsmaffia bepaalt waar we kunnen gaan en staan

De onthulling dat kroonprinses Amalia zwaar wordt bedreigd, heeft in politieke kring tot manhaftige taal geleid. Eén conclusie heeft nog niemand getrokken. In dit land bepaalt niet langer de staat waar we kunnen gaan en staan. Dat doen duistere krachten die ongetwijfeld met de drugsmaffia te maken hebben, want als het om politieke of religieuze terreur ging, was daarover wel op de trom geslagen. ''We zijn een narcostaat'', constateerde donderdagavond Jan Kees Emmer bij Op1. Wat betekent dit alles voor u en mij? In de praktijk niets. Zo lang we ten minste niet bedoeld of onbedoeld een drugskartel de voet dwars zetten. Of op een ongelukkige dag vallen als colleteral damage, bij een afrekening op straat.

Marianne van den Anker, gemeentelijk ombudsman van Rotterdam heeft al geconstateerd dat het aantal uithalers in de haven weer toeneemt. Meer jongens dan ooit zorgen ervoor dat de cocaïne tijdig uit de containers komt. ''Dom'', zullen de enkelen die gepakt worden, ongetwijfeld tegen de rechter zeggen, want dat is daar op die plek het verstandigst. Toch is uithalen een onmiddellijke oplossing als de stijging van de energielasten en de overige prijzen de bestaansbasis van het gezin onderuithaalt. Van den Anker brengt de toename van het aantal uithalers in verband met de groeiende armoede. Normen en waarden zijn leuk maar men moet ze zich wel financieel kunnen veroorloven. 

De regering kondigt maatregelen aan om het MKB door de komende crisis heen te helpen. Bedrijven die véél energie gebruiken, krijgen de helft van de rekening vergoed. Het systeem kan pas volgend jaar op gang komen. Dit betekent een extra prijsverhoging voor de eerste levensbehoeften op een moment dat niemand daarop zit te wachten. Het is dan ook verrassend hoeveel mensen ondanks hun benarde positie zo eerlijk blijven als goud. Toch zal hun aantal afnemen. Vooral ook omdat steeds weer nieuwe schandalen duidelijk maken dat eerlijkheid misschien nog wel lang duurt, maar zeker niet meer het langst.

Het lijken wel Mexicaanse toestanden. Althans het begin daarvan. Daarom wordt het tijd kennis te maken met Ometecuhtli, de twee-heer, van de Azteken, die met zijn echtgenote Omecihuatl, de twee-vrouwen, hoog in de dubbele hemel woont. Hij of zij (meervoud) vertegenwoordigen licht én donker, beweging én bewegingsloosheid, orde én chaos. Toch: Ometecuhtli/Omecihuatl zijn ook scheppingskracht. Ze brachten zichzelf ter wereld en werden vervolgens vader/moeder van andere goden. Een van hun belangrijkste kinderen is Tezcatlipoca, de rokende spiegel en de god van de nachtelijke hemel. Hij wordt in verband gebracht met obsidiaan, de steensoort waar de Azteken hun speer- en pijlpunten van maakten. Tezcatlipoca bepaalt wie op het slagveld omkomt. Hij is de tweedrachtzaaier. De mentaliteit van hem en zijn ouders dringt steeds dieper Nederland binnen. 

Tezcatlipoca blijft onze man. Daar helpt geen lieve moeder aan. Wij zijn het volk geworden van de nachtelijke hemel. 

Voor het overige ben ik van mening dat de toeslagenaffaire niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.

Beluister Het Geheugenpaleis, de podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis.