De discussie over A- en B-vluchtelingen staat ver buiten de werkelijkheid

Wat zijn ze er in Den Haag toch goed in, steeds weer een nieuwe doodlopende weg te ontdekken.

Sinds premier Rutte met de hand op het hart beloofd heeft de aantallen asielzoekers terug te brengen, zitten zijn VVD en het wat dit betreft geestverwante CDA met een groot probleem. Dat kan helemaal niet tenminste als Nederland een rechtsstaat wil blijven.

Men probeert daarom zichzelf een rad voor ogen te draaien met wereldvreemde regelgeving die dan tot de zo vurig verhoopte rust voor de deur in Ter Apel zou moeten leiden. Daaronder valt het CDA-plan om weer onderscheid te maken tussen A- en B-asiel. Een A-status krijg je als je omwille van je opvattingen, je godsdienst, je geaardheid, je kleur in eigen land aan zware vervolging bloot staat. De B-status is bestemd voor wie aan oorlogsgeweld zijn ontkomen. Ze moeten terug als de boel weer veilig is. Daarom krijgen tijdelijke verblijfsvergunningen zo lang als het nodig is. Ook komen zij in tegenstelling tot houders van de A-status niet in aanmerking voor gezinshereniging.

De discussie over dit plan is net zo wereldvreemd: tegenstanders in de politiek vrezen dat zo’n regeling een golf van procedures oplevert bij een rechterlijke macht die toch al zwaar overbelast is. Houders van de B-status zullen immers massaal proberen alsnog de A-status binnen te slepen. En dat is dan het bezwaar.

De praktijk van de laatste decennia leert dat oorlogvoerende partijen zelden veel op hebben met mensenrechten. Wie vlucht voor oorlogsgeweld, moet in het algemeen ook vrezen voor vervolging door een of meer van de partijen in het conflict. Op het moment is het bijvoorbeeld in grote delen van Syrië betrekkelijk veilig. Dat komt omdat de tiran Assad het pleit voor het grootste deel gewonnen heeft. Terugkeerders lopen grote kans terecht te komen in de martelkamers van zijn geheime dienst. Een B-status kan alleen worden gegeven als de betrokkene vlucht voor een oorlogssituatie terwijl er geen vervolging in het geding is op grond van opvattingen, godsdienst of geaardheid. Dit zal in de praktijk heel weinig voorkomen. Ook getuigt het van weinig gevoel voor feitelijke situaties als erkende vluchtelingen met een B-status hun gezinnen niet over mogen laten komen zodat zij maar moeten zien hoe zij het overleven te midden van het dodelijk geweld. De Haagse discussie over asielzoekers staat vér buiten de werkelijkheid.

Nu de feiten: je kunt alleen op het grondgebied van een EU-land een asielstatus aanvragen. Wie niet afkomstig is uit een blank en rijk land, wordt aan de grens geweigerd. Je bent dus gedwongen illegaal zo’n land binnen te dringen. Dat kan alleen door middel van een lange en gevaarlijke reis, waarvoor de hulp van mensensmokkelaars noodzakelijk is. Vandaar dat onder de asielzoekers zich zoveel alleen reizende jonge mannen bevinden. Zij zijn fysiek het best in staat om de reis te overleven. Als zij eenmaal de asielstatus hebben verkregen, kunnen zij gezinshereniging aanvragen. Dan kan de rest van de familie – voorzien van de noodzakelijke Nederlandse documenten – gewoon per vliegtuig naar Schiphol reizen.

Natuurlijk zijn er manieren om het aantal aanvragers van asiel terug te brengen. Men zou Frontex de opdracht kunnen geven het vuur te openen op wie illegaal de grens probeert te overschrijden. Boten op de Middellandse Zee worden zonder meer tot zinken gebracht. ‘t Is de manier waarop de DDR destijds tegenging dat de eigen burgers het land ontvluchtten. Een tweede methode is migranten inzetten om de CO2-uitstoot te beperken. Je houdt op met het gebruik van machines waar menskracht een alternatief is. Je maakt actief jacht op asielzoekers en andere grensoverschrijders om ze tegen kost en inwoning aan het werk te zetten. De piramides zijn tenslotte ook met de hand gebouwd. Dit heet het verrichten van herendiensten. Uiteraard wordt er dan ook in het binnenland continu gespeurd naar ongedocumenteerden. Wie zich niet kan legitimeren, loopt grote kans om bij de stenensjouwers terecht te komen. De politie beschikt trouwens over een grote lijst van politiek verdachte personen die je zó op kunt halen. Van het een komt het ander en waar gehakt wordt, vallen soms spaanders.

Wat de Oekraïense vluchtelingen betreft zou tot de overtuiging kunnen komen dat het hun plicht is in eigen land het productieniveau van de oorlogsindustrie zo hoog mogelijk op te voeren in plaats van hier vacatures te vervullen die niets met een overwinning op de Russen te maken hebben. Gedwongen begeleiding naar huis ligt dan voor de hand. Nederland zou eventueel kunnen helpen met de financiering van crèches en onderwijs voor de kinderen maar dan in eigen land. Dit is allemaal nauw verwant aan de zo vaak gehoorde verzuchting: “Ze moeten hun eigen land opbouwen”.

Je zult de Nederlanders niet de kost moeten geven die dit allemaal zeer toelacht, maar

U ziet dit niet zitten: U noemt dit misdadig. U denkt dat dit nooit zal gebeuren. Besef dan wel dat Afrikaanse migranten op weg naar het noorden in Libië, Tunesië en Algerije op een vergelijkbare manier te worden behandeld. Dit alles zeker in Libië met de zegen van de EU.

De Europese Unie laat het allemaal gebeuren zo lang het maar uit het zicht blijft van de babbelende klasse en hun opiniemakers die zich het hoofd breken over het asielprobleem.

Kortom, als wij die instroom werkelijk terug willen brengen, dan kan dat alleen als wij als land en samenleving het criminele pad op gaan. Als we besluiten dat het leven van de anderen ons geen cent meer waard is.

Wie het asielprobleem werkelijk wil aanpakken, zou we moeten kijken naar de kansen en niet naar de bedreigingen. Die houding is van het eerste ogenblik af toegepast op de Oekraïense vluchtelingen. En zie: ze wonen onder ons. Ze leveren een bijdrage aan de samenleving. Dat komt omdat bedrijfsleven, instanties en burgers meteen hun potentieel zagen.

Dat is de weg: niet het verzinnen van nog ingewikkelder regels in de hoop dat je asielzoekers het leven nog wat zuurder kunt maken zodat ze hopelijk wegblijven.

Dat is – nogmaals – wereldvreemd, zo niet van de pot gerukt. Wat zijn ze er in Den Haag toch goed in, steeds weer een nieuwe doodlopende weg te ontdekken.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: De Nederlandsche Bank en zijn zegeningen.